Auteur: admin

Of: de avonturen van Martin in postzegelland.

Als je via internet iets bestelt kom je terecht in een database. Soms heeft dat tot gevolg dat je allerlei aanbiedingen in je postbus vindt.

Ik bestelde ooit enkele postzegels die ik mooi vond. Ze kostten niet veel geld en ik wilde ze graag in een lijstje aan de muur hangen¹.

Nu sta ik te boek als postzegelverzamelaar en niet lang geleden viel in dikke catalogus op de deurmat. Hierin werden duizenden postzegels te koop aangeboden en ook spullen die met de hobby te maken hadden.

Ik bladerde door de gids en stond versteld van het aanbod.

Ik had vroeger een neef en een oom die postzegels verzamelden. Ik schatte terecht in dat deze hobby niets voor mij was. Je moest zitten te friemelen met piepkleine stukjes papier, je moest ze moeizaam losweken en voorzichtig met een pincet in een hoesje frommelen. Het aanbod was zo verschrikkelijk groot dat je verzameling nooit van zijn leven ook maar een beetje compleet zou worden.

Ik ben er dan ook nooit aan begonnen, tot vandaag.

Mijn vrouw en ik herkenden beiden postzegels van vroeger (toen mensen elkaar nog kaarten en brieven stuurden) en uit nostalgische overwegingen bestelde ik er hier een paar van.

Toen bleef mijn blik hangen bij een speciale aanbieding: 1000 Nederlandse postzegels voor €15,-!

Die kon ik niet voorbij laten gaan. Mijn aloude drang ergens veel van te bezitten stak de kop op. Ik fantaseerde dat er prachtige exemplaren tussen zouden zitten en misschien wel een enkele heel zeldzame, die heel veel geld waard was².
De verkopers zouden zich de haren uit het hoofd trekken dat ze bij de samenstelling van het pakket niet beter opgelet hadden. Toen ik het bestelnummer had ingevoerd bedacht ik dat ik eigenlijk ook een album nodig had om mijn schat in op te bergen. Ik kon mijzelf er net van weerhouden ook een speciale filatelie-pincet aan te schaffen. In het medicijnkastje lagen er drie, daar zou ik mij voorlopig waarschijnlijk wel mee kunnen redden.

Wie voor het eerst een beetje rondneust in de wereld van de postzegelverzamelaars ontdekt dat er heel veel is waar hij geen verstand van heeft:

Wat betekent postfris (gebruikt en ongebruikt)?  Wat is een tete-beche met en zonder gutterpair? Vierzijdige roltanding? Wat zou een dubbelenpartij zijn?

Ik liet mij hierdoor niet weerhouden en wachtte vol spanning het pakket af.

Duizend postzegels is heel veel. In het begin bekeek ik elk plaatje zorgvuldig en probeerde soort bij soort op de grote eettafel te leggen, maar al gauw verloor ik mijn geduld en besloot rigoureus te schiften. Ik ontdekte dat nieuwere zegels mij nauwelijks konden boeien. Ik zag dat men in de postale wereld kennelijk elke gelegenheid aangrijpt om een speciale postzegel uit te geven. Van het vijftig jarig bestaan van de NAVO tot werelddierendag: overal bedacht men een meestal heel lelijke zegel voor.

Weg ermee. Ik gooide alle nieuwerwetse zegels in een doosje en legde de oude (nog met een waarde in centen, soms zelfs halve centen!) apart.
Ik had mijn draai gevonden en was al aardig op weg een echte gespecialiseerde filatelist te worden.

Er was één soort postzegels duidelijk oververtegenwoordigd: die met een koningin erop.
De bekendste is natuurlijk de zegel met Juliana van opzij. In mijn herinnering zat die op alle brieven en kaarten.
Maar er waren nog veel meer vrouwelijke monarchen. Ik had al door dat er heel wat research bij zou komen kijken vóór ik precies wist met welke vorstin ik van doen had, want ze zetten er op postzegels bijna nooit een naam bij.

Over de tafel hangend speurde ik naar zegels die tot dezelfde serie behoorden, want die moesten bij elkaar in mijn album.
Bij sommige zegels kon ik amper zien wat erop stond, omdat menig overijverige postbeambte zich kennelijk niet had weten in te houden bij het stempelen. Ik leerde nu dus wat het verschil is tussen postfris en gebruikt. (Wat ongebruikt is weet ik nog steeds niet).

Ik kwam erachter dat omgang met postzegels iets is voor mensen met een goed ontwikkelde fijne motoriek en veel geduld. De broze stukjes papier laten zich slechts met de grootst mogelijk moeite achter de doorzichtige venstertjes van het album proppen en zitten dan ook nog eens scheef. Je moet ook niet de fout maken even te hoesten terwijl je net alles op volgorde hebt gelegd. Ik pauzeerde regelmatig.

Er komt vast een moment dat ik heel precies ga uitzoeken wat er allemaal aan informatie te vinden is, maar voorlopig ben ik even klaar met mijn filatelistische uitspattingen. Meer later!

¹Een vraatzuchtig beestje heeft zich inmiddels tegoed gedaan aan de postzegel van 1 cent. Hij heeft de andere denominaties tot nu toe met rust gelaten. Ze hebben tegenwoordig ook nergens meer respect voor!

²Als je vroeger over de Nieuwezijds Voorburgwal richting Spui fietste zag je aan je rechterhand altijd enkele kraampjes staan waar ze postzegels verkochten.
Guus Luijters en Carmiggelt besteedden er in een stukje allebei aandacht aan.
Ze vertelden dat er nog weleens jongetjes rondliepen met hun postzegelalbum onder de arm en dat die steevast verschillende keren werden aangesproken door oudere verzamelaars: “Mag ik even in je album kijken”? Die mannen hoopten dat ze er een zeldzame, kostbare zegel in zouden aantreffen, die ze dan het nietsvermoedende jongetje voor een prikje zouden ontfutselen.

Ik vertelde een vriend dat ik naar een mooi concert in het Concertgebouw van Amsterdam was geweest. “Je hebt je auto zeker in de parkeergarage onder het Stedelijk Museum gezet” vroeg hij.

Ik was verbaasd, omdat ik nooit met de auto naar Amsterdam ga. Ik heb het idee dat ik dan voortdurend met opstoppingen te maken zou hebben en heel veel moeite zou moeten doen een parkeerplek te vinden, waar je dan ook nog eens veel voor moet betalen.

Ik neem natuurlijk altijd de trein. Als het een beetje meezit sta ik binnen een halfuur op het Centraal Station, daar kan ik verder met de tram of met de metro.

Ik houd erg van de trein en vind het nog steeds een klein mirakel dat je comfortabel gezeten, lekker naar buiten kijkend of in een boek, met vliegende vaart naar je bestemming gebracht wordt.

Het komt een enkele keer voor dat het heel druk is en dat je een gedeelte van het traject moet staan, maar ik heb bijna altijd een zitplaats.

Ik weet niet wat er de reden voor is, maar de plaatsen waar twee banken tegenover elkaar gepositioneerd zijn worden het eerst in beslag genomen. Kennelijk zit je daar het lekkerst. De coupé vult zich altijd volgens het principe van de personal bubble: nieuwe mensen gaan eerst alleen zitten en pas als dat niet meer kan nemen ze naast iemand anders plaats.

Ook heel fijn zijn de aparte compartimenten in de Intercitytreinen. Daar kunnen zes mensen in, maar als je erin zit komt er zelden iemand bij.

Soms blijk je je in een stiltecoupé te bevinden, o wee als je dan te hard praat of telefoneert, je krijgt dan boze blikken of wordt terecht gewezen.

Wij hebben een voordeelurenkaart en hebben ook Keuzedagen: elke twee maanden mogen we een dag gratis reizen, plus nog één andere dag. Voor een beetje meer geld mag je eerste klas, wat natuurlijk helemaal een feest is.
In de eersteklascoupés met de rode stoelen is bijna altijd plaats. We vragen ons wel eens heel kinderachtig af of al onze medereizigers ook wel over een eersteklasbiljet beschikken en hopen dat de conducteur snel komt controleren, waarbij wij dan kunnen laten zien hoe betrouwbaar wij zijn en de misbruikers verbannen worden.
Het zou best kunnen dat andere reizigers aan ons twijfelen: zou die man met die sandalen en die korte broek wel weten dat hij in de eersteklas zit?

Niet lang geleden zaten we vlakbij een reiziger die de eigenaar van NS moest zijn. Wij wisten dat omdat hij in zijn eentje vier plekken innam: hij zat aan het gangpad en op de stoelen voor hem had hij zijn koffer en jas gedrapeerd.
Hij was bezig met heel belangrijke zaken op zijn laptop, waarbij hij natuurlijk niet gestoord mocht worden.

Als je om je heen kijkt moet je constateren dat negen van de tien medereizigers naar het schermpje van hun telefoon zitten te kijken. De tiende is aan het bellen. De strekking van het gesprek is altijd hetzelfde: “In de trein. Zwolle. Over tien minuten.”

We zitten vaak in een Sprinter, die maar een nadeel heeft: hij heeft geen toilet. Dat hij op elk station stopt (inderdaad: een sprinter en geen langeafstandsloper) vind ik niet zo’n bezwaar.

We mogen ook regelmatig plaatsnemen in een Intercity, waar vaak studenten langskomen met een gigantische buidel om hun middel waarin talloze lekkernijen zitten. Ze dragen een zak heet water op hun rug waaruit ze via een slangetje bekertjes koffie en thee vullen. Ze kondigen hun komst van tevoren aan en zijn niet boos als je niets van hen koopt.

Er is een tijd geweest dat men een railtender gebruikte: smalle hoge karretjes die precies in het gangpad pasten.

In veel dubbeldekkers herinnert een liftje, waarmee het karretje naar boven werd gebracht hier nog aan. Ik zie ze nu nooit meer.
Het is eigenlijk heel raar dat de railtenders afgeschaft zijn, omdat juist vanwege die liftjes de opgangen waarvan de reizigers gebruik moeten maken claustrofobisch smal zijn.

De allermooiste trein is de machtige koploper: als de treinstellen aan elkaar zijn gekoppeld loop je onder de cabine van de machinist door.
Ik zou best eens bij de machinist willen staan als deze trein rijdt: je hebt een majestueus uitzicht over het spoor.

Nederlandse Spoorwegen                8

Madeline was jarig en kreeg als cadeautje een ritje met de trein. Bekijk het filmpje.

Bij aankomst op Terschelling doe je er goed aan een exemplaar van de Sjouw te bemachtigen. In deze publicatie staat alles opgesomd wat voor een badgast (zeg nooit: toerist) van belang kan zijn.
Op de eerste dag van onze vakantiek stelde ik een lijstje met leuke dingen op en maakte plannen.

Dit jaar stond de Boertoer op het programma, een recreatieve fietstocht langs de landbouwbedrijven van Terschelling. Verheugd constateerde ik dat we ons op 12 augustus nog op het eiland zouden bevinden. Daar gingen we aan meedoen!

De gedenkwaardige dag brak aan, en bordjes wezen ons de weg. Op onze eerste boerderij vielen we met de neus in de boter (deze beeldspraak is wel heel erg toepasselijk!), want de boerin had glazen melk vers van de koe klaargezet.

Ik kreeg meteen een associatie met een uitstapje dat ik lang geleden met mijn zesde klas van de Bilderdijkschool in Amsterdam maakte. We gingen op bezoek bij de boer.
Ik vermoedde dat het voor de meeste van mijn leerlingen de eerste keer was dat ze op een boerderij waren.
Ook hier had de boerin voor ons als verrassing een blad met glazen verse melk klaar staan. De kinderen keken er uiterst gereserveerd naar. De boerin was ervan overtuigd dat ze maar weinig aansporing nodig zouden hebben om deze heerlijke traktatie tot zich te nemen. Als de meester het goede voorbeeld zou geven zouden zij ongetwijfeld snel volgen.
Ik moest hard slikken toen mij het glas voorgehouden werd. Ik houd niet van melk en al helemaal niet van volle melk. Ik moest bijna kotsen bij de gedachte een glas warme melk, vers van de koe waarin enkele haren dreven te moeten opdrinken.
Maar ik had hier een voorbeeldfunctie en goed onderwijs vereist offers. Ik zette het glas aan mijn lippen en dronk het zo snel mogelijk leeg. Ik zag kans mijn kokhalzen voor een gulle lach te laten doorgaan en moedigde mijn leerlingen aan mijn voorbeeld te volgen.
Toen de boer ons kwam halen voor een bezoekje aan de stinkende stal waren alle andere glazen onaangeroerd.

Dit keer hoefde ik gelukkig niet op het aanbod in te gaan. De boer drong erop aan dat we ons snel naar de stal moesten begeven, dan zouden we de geboorte van een kalfje kunnen aanschouwen.

We troffen een liggende koe aan waar aan de achterkant twee pootjes uitstaken waaraan een touw gebonden was. De boerin trok hier heel hard aan en enkele ogenblikken later floepte er een kalfje uit. De koe stommelde overeind en begon de boreling terstond te likken, geen acht slaand op het feit dat het beest geheel onder de gele poep zat. Wat is de natuur toch mooi.

Op een volgende boerderij waren vooral paarden. Mijn vriend Erik, die toevallig ook op Terschelling was en samen met ons aan de fietstocht deelnam, had gezien dat je hier ook een workshop paardenspiegelen voor volwassenen (gebaseerd op lichaamstaal) kon volgen.

Hij veinsde grote belangstelling en zag op een of andere manier pesterig kans de boerin zover te krijgen dat ze juist mij uitvoerig begon uit te leggen wat het inhield.

Ik weet niet hoe het kwam, maar ondanks het feit dat ik mijn gezicht volstrekt uitdrukkingsloos hield was het kennelijk toch duidelijk dat ik nogal sceptisch tegenover dit soort aangelegenheden sta. De boerin verhevigde haar pogingen mij te overtuigen van het nut om tegen een warme paardenkont te leunen en ik zocht wanhopig naar een ontsnappingsmogelijkheid.

Ik werd bevrijd door enkele kinderen die een pony wilden aaien en blies de aftocht met de belofte dat ik de komende woensdag wellicht aan een fluistersessie mee zou doen.

Op weg naar de volgende boerderij besefte ik ineens dat ik eigenlijk helemaal niet van boerderijen houd. Het stinkt er, er zijn gevaarlijke dieren en het is er altijd vies en rommelig. Ik ben een stadsjongen die qua agrarische ervaring met een bezoek aan de zuivelafdeling van de supermarkt ruimschoots aan zijn trekken komt.

We besloten de boertoer de toer te laten en lekker taart te gaan eten onder de molen van Formerum.

In de zomer van 2017 woonden we een workshop bij, waarin we ieder een glas-in-loodraampje maakten.
We leerden de techniek van het glas snijden, het in lood zetten van de verschillende stukjes en het solderen.

Ik was erg tevreden over het resultaat en nam me destijds voor er nog een te maken.

Dat is inmiddels gebeurd, onder deskundige begeleiding van Henny Terpstra maakten we elk een nieuw raampje.

In de eerste workshop werkten we volgens een ontwerp van Henny zelf, met eenvoudige vormen. In de vervolgbijeenkomst, die begin augustus 2018 plaatsvond, mochten we zelf ideeën inbrengen.

Ik wilde graag een nieuw logo voor mijn website en vroeg haar een ontwerp te maken met als voornaamste motief een letter M. Dat deed ze voortreffelijk, tot mijn genoegen leek het een beetje art deco.

Als je een ontwerp voor een glas in loodraam maakt moet je altijd rekening houden met de dikte van de loodstrippen waarin de glasplaatjes gevat worden. Als je dit vergeet kloppen je maten niet meer.

De speciale glas-in-loodschaar is een prachtig hulpmiddel: de schaar heeft een afstand tussen de bladen, waardoor bij het knippen een klein stukje “verdwijnt”. Die ruimte wordt later ingenomen door het lood.

Greet gaf ook aanwijzingen voor het ontwerp, het eindresultaat pakte prachtig uit.

Ik zocht mijn kleuren bij elkaar en begon aan mijn tweede raam.

Voor mij was de techniek om met kleinere stukjes en hoeken te werken nieuw.
In de praktijk lijkt het allemaal nogal simpel maar in de praktijk valt het niet mee alles mooi passend te krijgen.

Ik ben erg tevreden over het eindresultaat, het siert nu al de homepage van mijn site.

Volgend jaar weer een!

Verslag van de eerste workshop

Website van Henny Terpstra