Auteur: admin

We kennen allemaal de beelden van een veiling in volle gang: een man in een stofjas houdt een voorwerp omhoog, de aanwezigen bieden tegen elkaar op en de veilingmeester beëindigt het proces met een hamerslag.

Anno 2020 moet je voor een veiling op internet zijn. Een onderneming als Catawiki maakt meesterlijk gebruik van alle mogelijkheden die het web biedt.

Je stuurt als verkoper foto’s en een beschrijving op en Catawiki neemt je object op in een van de volgende veilingen. Kopers hebben enkele dagen de kans rond te snuffelen in het aanbod en kunnen tot een bepaald tijdstip bieden. Als je het meest hebt geboden heb je (in veilingtaal) “gewonnen”. Je betaalt ook via internet (er komen nog veiling- en verzendkosten bovenop) en de verkoper stuurt je aankoop op. Binnen enkele dagen heb je de buit in huis en kan je bepalen of je het goed gedaan hebt.

Catawiki begeleidt kopers en verkopers en houdt je betaling vast tot je je aankoop binnen hebt.

De technische kant zit erg goed in elkaar: je kunt aan de hand van beschrijving en foto’s goed vaststellen of het object aan je eisen voldoet vóór je gaat bieden en je kunt natuurlijk stoppen als je het te duur vindt worden. Je kunt ook een automatisch bod uitbrengen, Catawiki verhoogt dan steeds je bod als anderen bieden tot je limiet bereikt is.

Via email word je voortdurend op de hoogte gehouden: wanneer je overboden bent, wanneer je “gewonnen” hebt en als je pakje onderweg is.

Catawiki rekent ongeveer 20% veilingkosten, koper en verkoper betalen elk een deel. Men verantwoordt dit hoge percentage met de opmerking dat er veel geld uitgegeven wordt aan reclame.

Ik denk dat dit wel meevalt, ik zie niet veel reclame. Eerder is hier sprake van een lucratief verdienmodel. Klanten en kopers bieden zichzelf aan en Catawiki hoeft alleen maar te bemiddelen.

Ons verhaal

Catawiki, opgericht in 2008, was oorspronkelijk een online platform waarop verzamelaars konden communiceren. Onze oprichters hebben in 2011 een online veilingfunctie geïntroduceerd en deze opengesteld voor iedereen met een passie voor bijzondere en moeilijk te vinden objecten. Catawiki groeide snel uit tot het platform dat het nu is, waarbij wekelijks 65.000 objecten in meer dan 80 categorieën worden aangeboden. Catawiki bedient klanten van over de hele wereld en is beschikbaar in 17 talen.

Onze experts

Al onze experts brengen tientallen jaren ervaring en kennis in hun vakgebied met zich mee. Hun knowhow gecombineerd met onze next-level technologie zorgt ervoor dat zowel kopers als verkopers verzekerd zijn van een veilige, probleemloze ervaring, beschermd tegen fraude of oplichting.

Is het allemaal rozengeur en zonneschijn?

Nee.

De aard van het veilingproces brengt met zich mee dat je weleens meer uitgeeft dan je van plan was, omdat je het niet kan hebben dat iemand anders jouw kavel inpikt….
Als je verstandig bent overkomt jou dat natuurlijk niet.

Ik roemde niets voor niks de technische kant van de zaak, op het terrein van service en contact schiet Catawiki ernstig te kort (zoals zoveel internet-based ondernemingen).

1. Je moet lang zoeken voor je de contactgegevens vindt. Catawiki wil liever alles geautomatiseerd afhandelen.
   De telefoon wordt niet opgenomen of kent lange wachttijden.
   E-mail behoort binnen drie werkdagen beantwoord te worden, het is mij al meerdere keren overkomen dat dit veel langer duurt.
2. Vragen of klachten worden behandeld door slecht geïnformeerde laaggeletterde employees.
3. Je kunt ook vragen stellen aan een robot, maar die maakt je gek.
4. Catawiki geeft hoog op over de experts, die je inzending zorgvuldig beoordelen.
   Mijn ervaring is, dat ze dit helemaal niet doen. Ze sturen standaardberichten en geven geen antwoord als je ze een vraag stelt.
   Ik heb de indruk dat ze slecht betaald worden en daardoor ondermaats werk afleveren.
5. Verkopers krijgen af en toe een verleidelijk aanbod: dien op korte termijn drie objecten in ter veiling en ontvang een voucher van 100 euro voor een aankoop.
   Ik was een hele zondagmiddag bezig drie keurige kavels klaar te maken, maar ze werden afgekeurd omdat ze naar oordeel van de expert minder dan 75 euro zouden opbrengen. (Mijn eerder ingediende kavels brachten gemiddeld 142 euro op). De criteria zijn onduidelijk en willekeurig).
   Het lijkt erop dat Catawiki hier een goedkope truc toepast om meer omzet te generen.

Catawiki heeft erg veel geïnvesteerd in het geautomatiseerde systeem, dat inderdaad nooit hapert (zelfs niet als de veilingen bijna sluiten en waarschijnlijk erg veel internetverkeer genereren), maar kan veel betere service aan zijn klanten geven.

Catawiki              5

Vroeger had ik een TomTom in de auto, een uitkomst voor mensen zoals ik, die altijd kans zien te verdwalen. Jammer genoeg werd het een keer zo heet achter de voorruit van mijn auto dat het apparaat de geest gaf.

Ik blijf voor het gemak spreken over de TomTom, hoewel ik nu al lang mijn telefoon gebruik.
Ik stel mijn bestemming in op Googlemaps en klem mijn mobieltje in de speciale houder naast het stuur.
Als ik op weg ben kom ik erachter dat het geluid niet hard genoeg staat, maar kan daar geen verandering in brengen tijdens het rijden omdat het betreffende knopje minuscuul is. Het knopje dat het geluid zachter moet maken zit er bovendien vlak naast, het risico is dus niet gering dat ik het nog erger maak.
Je ziet mij dus met geconcentreerde blik, toegeknepen ogen (want dat helpt het luisteren) en schuin gehouden hoofd mijn weg vervolgen.
Nu is er ook informatie op het schermpje af te lezen, maar ik kan daar natuurlijk niet uitgebreid naar kijken. Mijn medeweggebruikers zouden daar niet blij mee zijn. Het pijltje dat mijn voortgang aangeeft wijst naar benden, wat heel erg indruist tegen mijn gevoel van logica. Ik rijd toch niet achteruit?

Het is heel fijn als de aanwijzingen van de routeplanner overeenkomen met dat wat ik op de richtingborden zie. Soms is er verschil, en dan weet ik helemaal niet wat ik moet doen. Moet ik luisteren naar de juffrouw van de GSM of moet ik de ANWB, die onze mooie blauwe richtingborden plaatst, vertrouwen?

Dan is er nog het probleem dat ik nooit weet of ik direct naar rechts moet als mij dat opgedragen wordt,  of dat de aanwijzing zo tijdig kwam dat nog een eindje kan rijden vooraleer af te slaan. Ik neem dus regelmatig een afslag te vroeg, of te laat.
Als ik binnen de bebouwde kom ben is het apparaat mij ook behulpzaam door mij te adviseren in Noord-Westelijke richting te rijden. Ik heb daar niets aan omdat ik geen flauw idee heb waar het Noorden is, laat staan het Noord-Westen.
Het is fijn dat ik te horen krijg dat ik de Schoolstraat moet inrijden, maar wat moet ik doen als ik nergens een straatnaambordje zie?

Ben ik nou de enige die hiermee worstelt?

Het wordt weer winter, dus het beslagen-ramenprobleem gaat weer een rol spelen.
Ik loop op mijn auto af en kan niet door de ramen naar binnen kijken. Ik weet dat het milieutechnisch heel slecht is je motor vast te laten draaien voordat je wegrijdt (er staat dan geen mobiliteit tegenover je benzinegebruik), dus gebruik ik eerst het wissertje om zoveel mogelijk condens weg te halen. Het kan heel grappig zijn het verzamelde water dan in de schoot van je bijrijder te laten belanden, maar niet iedereen heeft hetzelfde gevoel voor humor.
Vanuit de bestuurdersstoel kan ik natuurlijk niet bij het achterraam, dus het uitparkeren moet geheel op het gevoel.

Dan begint het gehannes met de blower. Moet die nu hete lucht over het voorraam blazen of juist koude? Hoewel ik een heilig geloof heb in de wetenschappelijke methode en weet dat je bij experimenten het aantal variabelen tot een minimum moet beperken schakel ik toch steeds van warm naar koud. Als ik niet direct resultaat zie denk ik meteen dat het toch die andere stand moet zijn.
Gelukkig is er tot nu toe nog niemand slachtoffer geworden van de risico’s waaraan ik anderen blootstel gedurende de eerste minuten van mijn rit. Na vijf minuten zijn de ramen ondanks mijn inconsequent gedrag condensvrij. Ik neem me voor te onthouden welke stand van de blower hier nu voor gezorgd heeft.

Het is dan inmiddels wel ondraaglijk heet/steenkoud in de auto.

Ben ik nou de enige met dit probleem?

Het was tijd om de glas-in-loodramen die ik een paar jaar geleden in de schutting had aangebracht op te knappen.

Ik had ze destijds wel geschilderd, maar de verf begon lelijk af te bladderen en hier en daar was zelfs houtrot te zien.

De ramen komen (waarschijnlijk) oorspronkelijk uit een Amsterdamse woning en zijn misschien niet eens gemaakt om buiten aan de elementen te worden blootgesteld.

Bij een storm was een van de ruitjes al beschadigd en als ik niets zou doen zouden de vensters waarschijnlijk binnen afzienbare tijd moeten worden afgedankt.

Om ze dat jammerlijke lot te besparen besloot ik tot een grootscheepse reddingsoperatie.

Ik haalde de ramen een voor een uit de schutting en verwijderde met behoorlijk wat inspanning de oude verf. Daarna vulde ik de weggerotte gedeelten met anti-houtrotplamuur. Ten slotte smeerde ik er twee lagen grondverf en twee laklagen op.

Op zulk soort momenten realiseer je je hoe knap echte vakmensen zijn.

Ik ben best tevreden met het resultaat, ze kunnen weer voor een paar jaar mee. Tegen die tijd is het oude lood waarschijnlijk hoognodig aan vervanging toe, maar dat zie ik dan wel.

Nu ik toch bezig was voerde ik ook mijn oude plan uit: ik wilde graag mijn zelfgemaakte glas-in-loodraampjes in de houten achterwand zetten.

Ik maakte ze tijdens de glas-in-lood workshops die we tijdens de zomervakantie op Terschelling bijwoonden.

Het leek me een goed idee om achter de raampjes lampjes aan te brengen, die ik ’s avonds kan aandoen. Op die manier schijnt er altijd licht door het prachtige gekleurde glas, ik kan er geen genoeg van krijgen.

Ik heb altijd al veel interesse gehad in dat fantastische, grote, krankzinnige land aan de andere kant van de oceaan: de Verenigde Staten van Amerika.

Ik heb talloze Amerikaanse boeken gelezen en films gezien, ik ben gefascineerd door de geschiedenis en inmiddels geobsedeerd met de politiek.

Er gaat geen dag voorbij of ik word weer geconfronteerd met een idiote actie van de president, of met de volledige verloedering van democratie en rechtsstaat.

Ik kan nog enig begrip opbrengen voor de republikeinse politici die Trump door dik en dun steunen, als ze dat niet doen zijn ze hun baan kwijt. Maar het blijft me verbazen dat er talloze Trump-aanhangers zijn die alle kritiek wegwuiven en hem vaak volkomen tegen hun eigen belang in onvoorwaardelijk steunen.

Veel downs dus: de leugens en vuilspuiterij in de campagne, en de akelige rol die de sociale media spelen in de meningsvormen. Plus het gruwelijke vooruitzicht dat we nog vier jaar opgescheept zitten met een incompetente volslagen narcist.

Maar ook ups: ik zag de documentaire over (onder andere) Alexandria Ocasio-Cortez. Ze is onlangs verkozen in het Huis van Afgevaardigden en moest het niet alleen opnemen tegen haar Republikeinse tegenstrevers in de Bronx, maar ook tegen het establishment van haar eigen partij. Dat had er zonder meer op gerekend dat hun geroutineerde kandidaat weer zou winnen, terwijl die niet eens in New York woont!  Cortez vroeg zich terecht af hoe je dan je kiezers goed kan vertegenwoordigen.

Zij zelf is geboren en getogen in de Bronx en werkte er als serveerster. Haar ouders hebben een Puerto-Ricaanse achtergrond.

Wat een geweldige vrouw! Amerika moet haar tot president kiezen, maar ze kan dat pas worden als ze 35 jaar is, ze is pas 30.

Haar standpunten zijn stuk voor stuk gericht op het verbeteren van de omstandigheden van de arme Amerikanen, ze wil onder andere een belastingpercentage van 70 voor mensen die meer dan 10 miljoen hebben.

Ze oogt jong, enthousiast en oprecht en kan geweldig debatteren. Ik zou het wel weten als ik in Amerika woonde.

AOC komt ook voor in de documentaire Fahrenheit 11/9 van Michael Moore. Ik kende hem van Fahrenheit 9/11 (over de aanslag op de Twin Towers), Bowling for Columbine en Where to Invade Next.

11/9 is de dag dat Trump officieel verkozen werd, in 2016. Moore stelt de terechte vraag: What the fuck happened? maar toont begrip voor de miljoenen mensen die op hem gestemd hebben. Hij legt genadeloos bloot dat het Amerikaanse politieke systeem hopeloos aan de grond is gelopen, steeds minder mensen hebben er vertrouwen in. Bij de laatste verkiezingen stemden 62 miljoen mensen op Trump, 65 miljoen op Clinton en 100 miljoen helemaal niet.

In de nieuwe race voor de verkiezingen van 2020 is Amerika meer gepolariseerd dan ooit. Jammer genoeg zijn de Democraten verdeeld en konden ze alleen maar met een kandidaat komen die al 50 jaar binnen hetzelfde vastgeroest systeem functioneert. Daar zal weinig vernieuwends uitkomen…

In de documentaire is gelukkig ook veel aandacht voor het enthousiasme van mensen die het niet met the Donald eens zijn: zo worden we weer herinnerd aan de fantastische massale acties van leerlingen en studenten.

Halverwege de documentaire bekroop me een akelig gevoel: was Moore nou bezig de zaak te manipuleren? De indruk werd gewekt dat Trump het tijdens zijn rally’s in het bijzonder gemunt had op zwarte aanwezigen. Het leek alsof hij ze beschimpte en de aanwezigen aanspoorde hen de deur uit te werken. Maar Trump zou nooit zo stom zijn om op deze manier zwarte kiezers van hem te vervreemden.

Ik kende de beelden, maar wist bijna zeker dat het doelwit van Trump tegenstanders waren, die binnen hadden weten te komen en protesteerden.

Waarom deed Moore dit nu? Hij bediende zich van valse trucs die je vooral vanuit Republikeinse hoek verwacht. Hij kan toch uit een overvloed aan feitelijk, ongemanipuleerd materiaal putten om zijn punt te maken?

Het werd nog erger. Moore liet zien hoe president Obama enkele jaren geleden een bezoek bracht aan Flint, de armste stad van Amerika die zwaar geleden heeft onder de crisis. De gouverneur had geregeld dat het drinkwater van de inwoners niet langer uit het relatief schone Lake Huron kwam, maar uit de plaatselijke rivier die sterk vervuild was. Alle kinderen hadden een veel te hoog percentage lood in hun bloed.

Tot mijn grote teleurstelling werd getoond dat Obama kennelijk de kant koos van de gouverneur en de inwoners zelfs vernederde door nadrukkelijk om een glas water te vragen en daarvan te drinken. Het leek erop dat zijn boodschap was dat de klachten niets voorstelden.

Mijn idool was van zijn voetstuk gevallen. Ik had dit nooit verwacht van Obama.

Nu bevind ik mij in de gelukkige omstandigheid dat ik in een huis woon met iemand die over de juiste reflexen beschikt. Greet ging fact-checken en kwam er al gauw achter dat Moore een compleet verkeerd beeld had geschetst: Obama had de mensen op hun gemak willen stellen door erop aan te dringen dat iedereen zijn drinkwater moest filteren. Als je dat deed was het water veilig en hij liet dat zien.

Moore had het verhaal gemanipuleerd en liet een vrouw out of context zeggen dat ze heel erg teleurgesteld was in Obama, maar verzuimde beelden te tonen van de duizenden enthousiaste bewoners die Obama uitgeleide deden.

Obama is dus weer terug op zijn voetstuk, maar Michael Moore heeft voor mij afgedaan.

In een tijd als deze, waar ontzettend gelogen wordt, waar voortdurend vals of onjuist nieuws te zien en te horen is zouden integere filmmakers er op moeten letten dat zij zich beslist niet schuldig maken aan leugens of manipulatie.

In de tussentijd maak ik mij grote zorgen over de toekomst van Amerika, ook wanneer Trump niet gekozen wordt. Want dan dreigt er groot gevaar.

Maar dat is een ander verhaal.

Het verdient aanbeveling goed na te denken voor je iets via internet aanschaft.

Je kunt je aankoop niet van dichtbij bekijken noch bevoelen.

Ik had rondgekeken op de veilingsite Catawiki en mijn oog was gevallen op een art-deco beeldje, dat mij wel mooi leek.

Toen ik het uitpakte (het was helemaal uit Italië) gekomen ontdekte ik dat ik van doen had met een uit kunststof gegoten kleinood, dat eigenlijk een lampje was.

Ook de omstandigheid dat snoer en stekker goudkleurig waren gaf aanleiding tot de conclusie dat ik eigenaar was geworden van een zuiver stukje kitsch.

Tussen fitting en beeldje zat een gleuf, die deed vermoeden dat er een onderdeel ontbrak.

Gelukkig had ik er niet veel voor betaald. Ik besloot er het beste van te maken en kwam er via google achter dat er een gekleurd rond schermpje voor het lampje had moeten zitten.

Deze zomer deed ik weer mee met een workshop glas-in-lood en maakte dit keer twee raampjes. Eén van de twee was bedoeld voor mijn beeldje.

Het spreekt voor zichzelf dat we nu niet meer van kitsch kunnen spreken, aangezien een belangrijk onderdeel handmatig en kunstzinnig vervaardigd is. Dit unicum zorgt ervoor dat mijn knullige aankoop toch nog een bevredigend einde kent.

Oordeel zelf!

Terschelling in Corona-tijd is wel wat saaier dan normaal. Alle evenementen zijn afgezegd, we konden derhalve niet bridgen en evenmin concerten bezoeken.

Toch hebben we er drie heerlijke weken doorgebracht.

Veel fietsen dus, genieten van de natuur en je bezighouden met activiteiten waaraan geen andere mensen tegelijkertijd deelnemen.

We hadden natuurlijk voor voldoende lectuur gezorgd, we hebben er beiden wel een metertje doorgejaagd. Heerlijk.

Er was ons ter ore gekomen dat er in de duinen ter hoogte van Formerum interessante beelden te zien waren, die een plekje hadden gekregen in een van de talrijke oude bunkers die Terschelling rijk is. Een plaatselijke kunstenaar was op het idee gekomen iets te doen met een grote berg bakstenen die hij daar had aangetroffen.

Na een eerste mislukte poging (we waren niet ver genoeg van de gebaande paden afgeweken) vonden we ze.

Een man en vrouw zitten ontspannen in de raamopening, hun hond zit verderop.

Ik moet denken aan de prachtige baksteen-beelden waarmee architecten van de Amsterdamse School woningen in Amsterdam gedecoreerd hebben. Ze zijn daar ook vaak op bruggen te vinden.

Het is mogelijk dat niet iedereen hier meteen een trouwe viervoeter in herkent, maar voor mij is er geen twijfel aan.

Dit blog mag op ruime belangstelling rekenen, maar het aantal lezers zal wel niet zo hoog oplopen als bij het Facebookbericht over dit onderwerp dat mijn echtgenote plaatste. Ze kreeg honderden likes en reacties, verreweg de meeste positief, hoewel er ook iemand was die het maar onzin vond dat “de natuur op deze manier weer ontsierd wordt”.

Ik heb bewondering voor de kunstenaar die zoveel moeite heeft gedaan op zo’n afgelegen plek iets moois te maken en hoop dat veel mensen een kijkje gaan nemen.