Braken bij de buis

Als taalliefhebber houd je in de gaten wat er op dat gebied langskomt in de krant en op de televisie.
Ik heb ook een abonnement op Onze Taal, altijd benieuwd welke interessante kwesties de redactie aan zal snijden.

Sinds kort kunnen we nu ook op televisie genieten van een populair-wetenschappelijk programma, dat vooral over accenten gaat.
Donderdag 19 mei werd door NTR de eerste aflevering uitgezonden van Sprekend Nederland.

Aan de hand van experimenten, spelletjes en wetenschap gaan Rik van de Westelaken en Nicolette van Dam op zoek naar het sterkste accent van Nederland.

Het programma was nog maar net begonnen toen ik al wist dat ik deze aflevering niet tot het eind zou afkijken.

Ik had het natuurlijk kunnen weten: een gewone documentaire is te saai voor de gemiddelde kijker, er moet wat spektakel tegenaan gegooid worden wil hij niet wegzappen.
Een stampende discodreun, aanhoudend juichende mensen, bijeengepropt op tribunes en presentatoren die moeite moeten doen boven zoveel spontaan enthousiasme uit te komen: zo begon het.
(Als je weleens bij een tv-opname bent geweest weet je dat een medewerker net buiten beeld de meute voortdurend opzweept. Nog voor er ook maar één handeling verricht is moet er al zo hard mogelijk geklapt worden.)

De kijkers thuis komen natuurlijk ook meteen in de goede stemming.

De spelers worden bekend gemaakt: “bekende Nederlanders” (wie kent nu niet de dochter van André Hazes), geselecteerd op grond van hun accent. Ze hebben er echt zin in, dat kan je zien.

Er volgt een rommelige eerste ronde, waarin de spelers hun achterban (de gillende mensen op de tribune) mogen raadplegen en waarin ze een sticker met hun eigen gezicht op een landkaart van Nederland moeten plakken. Ze staan achter een soort lessenaar (een grappige doormiddengezaagde ton). Als ze een goed antwoord hebben gegeven mogen ze er een klein vlaggetje op zetten. Wie straks het meeste vlaggetjes heeft wint! Je krijgt ook streekartikelen in je sprekend Nedermand (“ik verzin het niet”, zou Sylvia Witteman zeggen).

Tussen al die ellende door worden ook nog twee wetenschappers geïnterviewd (het gesprek duurt vanzelfsprekend niet te lang), zij moeten nog een beetje serieus cachet verlenen aan deze hopeloze vertoning.

Er was ook nog een leuk experiment: op welke uitnodiging voor een enig feestje ga je in? Bel je aan bij de Drent, de Antilliaan of de Utrechter?
Het resultaat werd heel mooi inzichtelijk gemaakt: op klaarlichte dag, zomaar op straat, stond achter de Antilliaanse nepdeur een tafeltje met twee flesjes bier en een bakje borrelnootjes. Het was een geweldig feest, de zes feestgangers genoten zichtbaar. Bij de Drenten was het duidelijk veel minder gezellig. Hier hadden maar twee mensen plezier van de gezellige ambiance en het lekkere eten.
Tip voor de Drent: gebruik een Antilliaans accent als je mensen uitnodigt voor je feestje, dan wordt het geheid een succes.

Dan heb ik genoeg van dit infantiele gedoe. Welk genie verzint dit soort onzin?

Om te laten zien hoe interessant accenten kunnen zijn, en hoe mooi dat in beeld gebracht kan worden: A Tour Of the British Isles in Accents.
Of: One woman, 17 accents
Ook: Fun Tour of American accents

Sprekend Nederland: 2
Engeland/Amerika: 10