De bridgeclub bestond 40 jaar, dit achtste lustrum moest gevierd worden.
Er was een drive en daarna een maaltijd voor alle leden met aanhang. Aanvankelijk zou alles plaatsvinden in een groot, gloednieuw eetparadijs, maar dit bleek niet op tijd klaar.
We weken dus uit naar de Tang Dynastie, een multiculinair Aziatisch Restaurant.
Het gebouw staat er nog niet zo lang, de daken doen pagode-achtig aan, er is veel zwartgelakt houtsnijwerk (draken!) en de kleur rood domineert. Bij de ingang staan twee stenen olifanten.
Op de begane grond kan je eten, op de eerst verdieping zijn twee kleine zaaltjes voor gezelschappen. Hier bridgen we.
Er is waarschijnlijk een tekort aan opslagruimte (wat je wel vaker ziet in moderne gebouwen), want op nogal wat plaatsen staat rommel puur in het zicht.
We maken gebruik van het all-you-can-eatarrangement. Dat houdt in dit geval niet in dat je je ongans kan eten door steeds terug te keren naar het buffet, maar dat je in 5 ronden elke keer 5 gerechtjes kunt bestellen.
Het duurde even voor we doorhadden wat de bedoeling was, maar een doorgewinterde eter legde het uit. Alle tafelgenoten kruisen een paar gerechtjes aan van een indrukwekkende kaart. Er is Sushi, maar ook patat en kipschnitzel met knoflooksaus.
De kaart wordt meegenomen door de ober en dan verschijnen er in niet te doorgronden afwisseling allerlei schaaltjes op tafel, waarna het kwartetten kan beginnen.
“Dit lijkt op iets met garnalen”.
“Ik geloof dat ik dat gekozen had, maar ik weet het niet zeker”.
“Er staat nu al een hele tijd een bakje met een donker prutje, van wie is dat nou?”
“Heeft iemand de pisang goreng gezien?”“Wacht even, dit smaakt naar ananas. Had jij dat niet?”
Ik ben nogal traditioneel aangelegd, dus ik had bami met ham, babi panggang en saté besteld, het leek me wel lekker om deze gerechtjes samen op te eten. Dat lukte niet helemaal, want de bami arriveerde het laatst, toen ik de rest al opgegeten had.
“De ober zei sesamballen. Wie had de sesamballen? Zijn dit nu kipnuggets of is het visfriet. Ruik er eens aan?”
“Vul nou in voor de volgende ronde! We moeten ons kaartje inleveren, anders duurt het nog langer vóór er wat komt”.
“Gadverdamme, er zit vlees in! Ik ben vegetariër.
“Je moet ook kijken of er een groen blaadje bijstaat!”
De obers lopen af en aan met volle bladen. Ik begrijp niet hoe ze kans zien al dat voedsel op de goede plek te krijgen. Ik vermoed dat dit ook niet altijd lukt: er staat nu al een uur een bakje met gele gefrituurde inhoud op onze tafel dat door niemand geclaimd wordt.
“Waar is de balpen nu weer? Die ligt tussen je voeten, kan jij erbij?”
Na twee ronden geven we het op, we kunnen niet meer. Op andere tafels gaat men tot het bittere einde door. Systematisch wordt het onderste uit de kan gehaald. Als je dat niet doet ben je immers een dief van je eigen portemonnee?
“Wil iemand hier nog wat van? Ik denk dat het inktvis is.”
“Niemand? We krijgen een boete als we iets niet opeten!”
Ik heb medelijden met de afwassers. Die moeten bedolven worden onder een eindeloze stroom bakjes en schaaltjes.
Als we terugfietsen door de regen kom ik tot de conclusie dat ik niet zoveel op heb met deze formule. Het eten is beslist niet slecht, maar de rompslomp erom heen staat me tegen. Die hele administratie en de toestanden eromheen leiden erg af en je hebt aan het eind van de avond een rare mix van alle mogelijke gerechtjes achter de kiezen.
De essentie van uit eten gaan is toch dat je profiteert van het vakmanschap van de kok. Hij creëert een gerecht dat vervolgens in de juiste verhoudingen en volgorde goed warm wordt geserveerd. Je zit in een aangename ambiance en hebt volop gelegenheid een prettig gesprek te voeren.
De grote verrassing van de avond is het Pazjanka Orkestra. Vier heren op leeftijd spelen de pannen van het Aziatische dak. Ze komen bij je aan tafel een verzoeknummer spelen, ze kunnen alles: Frans, Italiaans, Iers, Jiddisch en Amsterdams. Ik vraag om Poejsta en Klezmer en word op mijn wenken bediend.
Fantastisch!
Bridgedrive: 11e met 57%
Tang Dynastie: 6
Pazjanka Orkestra: 9
ik begrijp de verwarring als je met velen bent, Martin. Maar met zijn tweeën lukt het wel hoor. Vaak gedaan en ontspannend en heerlijk gegeten.