De wens is de vader van de gedachte.

Ik las een recensie in de krant over een nieuwe uitgave, Tuschinski 100 jaar.

Ik ben gek op dit prachtige theater, dat ik overigens al heel lang niet meer bezocht heb. Er bestaat geen mooiere plek voor een liefhebber van Art Deco, Jugendstil en de Amsterdamse School.

Mijn herinneringen gaan terug naar films die ik met mijn vader zag (we namen uit nostalgische overwegingen plaats op het balkon, waar mijn vader tijdens diens diensttijd ook altijd zat, maar dat zeer weinig beenruimte bood) en naar een romantisch bezoek met een meisje dat ik graag had willen versieren. Ik meende er goed aan gedaan te hebben kaartjes voor de Zijloge te hebben gekocht, met heavy petting in het donker als vooruitzicht. Van dat laatste kwam weinig terecht omdat mijn stoel schuin achter die van haar stond. Ik heb dus maar naar de film gekeken. Turks Fruit was overigens erg goed.

Met Gerrie is het nooit wat geworden.

 

Tot mijn grote vreugde kreeg ik het boek als verjaardagsgeschenk van mijn zoon.

Ik begon er meteen aan, maar moest na enige tientallen bladzijden tot mijn teleurstelling constateren dat het boek helemaal niet tegemoetkwam aan mijn verwachtingen.

Ik had verwacht mooie foto’s van het interieur te zien en interessante anekdoten te lezen over de rijke geschiedenis van het gebouw en de geheimen ervan.

 

In plaats daarvan las ik een hele serie interviews met hotemetoten en andere deelnemers aan de talrijke gala’s en premières. Wat interesseren mij nou de belevenissen van een dj die er weleens plaatjes heeft gedraaid? Ik wil lezen over muurschilderingen en apart meubilair en niet vermoeid worden met de wederwaardigheden van de directeur van Pathé.

 

Enigszins bozig pakte ik er de recensie weer bij. Waarom had de recensent net gedaan alsof het boek ging over zaken die ik interessant vind?

Wat bleek? De schrijver had een goede weerslag gegeven van wat er in het boek te vinden was. Ik was er uit mezelf van overtuigd geraakt dat het boek in zou gaan op voor mij interessante onderwerpen.

 

De wens is de vader van de gedachte. Toch blijft het een gemiste kans: je neemt de moeite zo’n groot boek te publiceren, met de mogelijkheid hierin schitterende foto’s op groot formaat op te nemen en dan beperk je je tot saaie verhalen. Ik vind het niet zo gek dat ik anders had verwacht.

 

De eindindruk is, dat hier sprake is van een jubileumuitgave die vooral bedoeld is voor de zakelijke relaties van de eigenaars: kijk eens hoeveel beroemde mensen bij ons over de vloer komen!

 

Ik heb nog even getwijfeld of ik dit blogje wel zou schrijven: het is immers niet erg aardig voor degene die me het boek ten geschenke gaf. Ik kan hier tegenin brengen dat mijn zoon hoogstwaarschijnlijk net als ik uitgegaan was van een heel andere inhoud, en dus wel degelijk een heel mooi cadeau had uitgekozen.

 

Robbert Blokland-Wijchers              Tuschinski 100 jaar                5

Link naar de recensie