Voor sommige mensen is het heel belangrijk de invulling van de kerstdagen zorgvuldig te plannen. Er moet een besluit genomen worden omtrent de locatie, de uitnodigingen en het menu.
En dan hebben we het nog niet over de invulling van de activiteiten die plaats moeten hebben op deze feestdagen.
Mijn jongste zoon vindt dat de planning niet vroeg genoeg kan plaatsvinden en heeft bovendien een bijzonder oog voor detail. Zo moet bijvoorbeeld de tafel zorgvuldig gedekt worden (alle borden moeten hetzelfde zijn) en moeten er exquise gerechten op het menu staan.
Dit heeft hij niet van mij. Als hij in de aanloop naar de feestmaand een hapje mee-eet gruwt hij ervan als ik een te klein tafellaken gebruik (dat bovendien niet smetteloos is) en is diep verontwaardigd als ik vertel dat we op tweede kerstdag vaak de restjes van de eerste eten.
Als hij komt eten neemt hij daarom altijd de regie, gebruikt een zelden gebruikt kolossaal tafellaken (mijn vrouw wordt berispt als blijkt dat het niet gestreken is), steekt kaarsen aan en legt het bestek neer dat hij ons ooit ten geschenke heeft gegeven. Dat we van geen enkel glas 5 identieke exemplaren hebben is een bron van zorg.
Niet zelden neemt hij een fles wijn mee omdat onze supermarktslobber ondrinkbaar is.
We mochten het afgelopen jaar op eerste kerstdag in Amsterdam komen eten waar hij met zijn vriendin woont. Ze hadden een voortreffelijke maaltijd gemaakt. Ben had ook voorgesteld dat we om de feestvreugde te vergroten na het eten een boek zouden bespreken dat we allemaal van tevoren hadden gelezen.
Hij moet dit idee hebben overgehouden van zijn jeugd, waar ik eens gebruik gemaakt had van de situatie door na de maaltijd het kerstverhaal uit de Bijbel voor te lezen. Ik vond dat de jongens wel wat culturele bagage konden gebruiken. Daar dachten zij anders over.
Nog jaren nadien opperde ik het plan om deze actie te herhalen, en debiteerde daarbij ter aanmoediging de eerste regels die ik uit het hoofd ken: “En het geschiedde in die dagen dat vanwege keizer Augustus er een bevel uitging…” Dit idee werd door de jongere generatie kreunend afgeserveerd.
We kozen voor de winnaar van de Booker Prize 2024, Samantha Harvey met haar boek Orbital.
We lezen in dit boek over de wederwaardigheden van de bemanning van een ruimtestation dat om de aarde draait. Zij vervullen echter niet de hoofdrol, die is weggelegd voor de planeet Aarde.
A team of astronauts in the International Space Station collect meteorological data, conduct scientific experiments and test the limits of the human body. But mostly they observe. Together they watch their silent blue planet, circling it sixteen times, spinning past continents and cycling through seasons, taking in glaciers and deserts, the peaks of mountains and the swells of oceans. Endless shows of spectacular beauty witnessed in a single day.
Yet although separated from the world they cannot escape its constant pull. News reaches them of the death of a mother, and with it comes thoughts of returning home. They look on as a typhoon gathers over an island and people they love, in awe of its magnificence and fearful of its destruction.
The fragility of human life fills their conversations, their fears, their dreams. So far from earth, they have never felt more part – or protective – of it. They begin to ask, what is life without earth? What is earth without humanity? (Amazon-beschrijving)
De roman kreeg veel positieve kritiek, wordt aangeprezen als een lofzang op onze planeet en als waarschuwing voor de gevaren die haar bedreigen.
Ik was er niet erg van gecharmeerd. Als je het met een maaltijd zou vergelijken zou je het zware kost noemen. De beschrijvingen van wat er vanuit het ruimtestation te zien is gaan maar door en laten amper adempauze.
De karakters, gevoelens en interactie van de kleine gemeenschap van astronauten (de twee russen noemen zich kosmonaut) worden nauwelijks aangestipt. Het grootste deel van het boek wordt in beslag genomen door observaties van de aarde, soms haast in een stream-of-consciousness achtige vorm.
Het werd natuurlijk toch een mooi gesprek. We vergaven het de aanstichter dat hij door tijdnood het boek niet helemaal had kunnen lezen.
Volgend jaar toch maar weer Lucas 2: 1-7.
Blij te horen dat in elk geval Ben doordrongen is van wat echt van belang is in het leven. 🤔🤣🤣🤣
Mooi verslag van de kerst papa, je bent een scherpe en humoristische observator.