Met de zomervakantie in zicht publiceert Vrij Nederland elk jaar de Detective- en thrillergids.
Ik koop altijd een exemplaar, noteer de titels van de boeken die vijf sterren krijgen en schaf er een aantal aan om lekker te kunnen lezen in de vakantie.
Het is fijn om zo’n steuntje in de rug te krijgen, want er wordt ongelooflijk veel gepubliceerd en zie maar eens kans daar op eigen kracht de juweeltjes uit te pikken.
Een enkele keer vraag je je af wat de recensent bezield heeft toen hij een boek zo gunstig waardeerde. Ik twijfel er soms aan of de beoordelaar het boek wel gelezen heeft.
Maar gelukkig stuit je af en toe op een heel goed boek en het spreekt voor zichzelf dat je dan onmiddellijk op zoek gaat naar nog meer boeken van dezelfde auteur.
De thrillergids zette mij op het spoor van Mick Herron, een Engelse schrijver die inmiddels zo’n vijftien boeken op zijn naam heeft staan.
Ik las de Jackson Lamb-reeks, genoemd naar de hoofdrolspeler die een afdeling van de Britse geheime dienst leidt die bestaat uit medewerkers die een enorme professionele blunder hebben begaan, of die volstrekt niet functioneren. Het is goedkoper hen compleet zinloos werk te laten doen (in de hoop dat ze zelf ontslag nemen), dan lastige rechtszaken te voeren of op te draaien voor hoge ontslagvergoedingen.
Maar deze misfits hebben meer in hun mars dan je zou denken.
Lamb is een verschrikkelijke man met allemaal heel vieze gewoontes, die zijn ondergeschikten terroriseert en hen voortdurend met de neus op het feit drukt dat ze eigenlijk compleet uitgerangeerd zijn.
Herron heeft met Lamb een prachtig karakter gecreëerd, waar je regelmatig heel hard om moet lachen.
De plots zitten goed in elkaar, de schrijver heeft mooi taalgebruik en houdt je vernuftig op het puntje van je stoel.
Wat mij vooral bijzonder aanspreekt is de geloofwaardigheid van dialogen en handelingen.
In veel andere boeken weten mensen altijd precies wat ze moeten zeggen en doen altijd precies de juiste dingen. Ze zijn nauwelijks uit het veld geslagen door tegenslag, verwondingen of verdriet en winnen bijna altijd.
Bij Mick Herron laat iemand zijn pistool weleens vallen (en schiet niet razendsnel uit een onmogelijke positie raak), zitten de speurders soms op een totaal verkeerd spoor en zijn mensen regelmatig getraumatiseerd of op een andere manier de weg kwijt.
Ik moet nog even wachten op de nieuwe Jackson Lamb (verschijnt pas in 2021), maar heb nog een paar andere romans liggen. Heerlijk!
Nick Herron 9
Dit is het adres van zijn site
Madonna
Moeder en kind is een geliefd thema voor postzegelontwerpers.
Ik heb een postzegel uit Saarland met een schitterend voorbeeld van dit motief.
Jezus is een forse peuter, maar hij moet wel groot afgebeeld worden omdat hij het belangrijkste is.
Tot mijn verbazing ontdekte ik dat Barbuda precies dezelfde zegel had. Ik vroeg me af wie de afbeelding gepikt had, tot ik me realiseerde dat het geen origineel ontwerp is, maar een beroemd schilderij.
Het is van Raphaël en hangt in de Sixtijnse Kapel.
Een beetje meer onderzoek bracht aan het licht dat Italië, Duitsland, Viëtnam, Niger, Wallis, Belarussia, St Thmomé, Umm Al Qiwain, Nieuw Caldonië en St Kitts er ook al een gemaakt hebben met dit schilderij….
Maar mooi blijft hij.
Dit is het adres van zijn site