Het gebeurde regelmatig dat ik ’s nachts met een stekende pijn in mijn linker bovenbeen wakker werd.
Ik wilde natuurlijk weten wat er met mij aan de hand kon zijn en raadpleegde Google.
Dat moet je natuurlijk nooit doen. Al snel brak het zweet me uit, het was duidelijk dat ik aan een verschrikkelijke aandoening leed, misschien wel aan twee.
Ik wist zeker dat de aderen in mijn been geheel verstopt waren, er vond geen doorstroming plaats naar mijn onderbeen. Het zou binnenkort zwart worden en over niet al te lange tijd zou ik op een ochtend opstaan met achterlating van het te lang van bloed verstoken lichaamsdeel.
Dat komt er nu van, als je van een lekker hartig hapje bij de tv houdt!
Hoewel ik zelf dus al vakkundig de juiste diagnose had gesteld leek het me verstandig om naar mijn huisarts te gaan voor een second opinion.
Bij hem kwam ik erachter dat de stethoscoop die dokters altijd zo nonchalant om de nek hebben hangen (daarmee hun status van arts bevestigend), niet alleen gebruikt wordt voor het beluisteren van je adem en hartslag, maar ook op ander lichaamsplekken kan worden ingezet.
De dokter luisterde naar mijn enkels en plantte daarna het uiteinde van zijn stethoscoop ferm in mijn liezen, eerst aan de linker-, daarna aan de rechterkant.
Ik lette op zijn gezicht en verwachtte een bezorgde blik. Ongetwijfeld heerste in mijn benen de stilte van het graf.
Hij keek echter heel opgewekt en vertelde dat er niets aan de hand was, alles klonk normaal.
Om helemaal zeker te zijn wilde hij me toch nog graag aan een extra onderzoekje onderwerpen.
Zie je wel, dacht ik.
Het onderzoek hoefde niet lang te duren en kon in de huisartsenpost door een medewerker worden uitgevoerd.
Deze heel aardige assistente wilde graag mijn lengte en gewicht weten (omdat mijn einde toch al nabij was besloot ik niet een paar kilo te liegen) en plaatste bloeddrukmetermanchetten om mijn bovenarmen en onderbenen. Mijn aderen werden voor korte tijd afgekneld. Daarna berekende een machine hoe het met de doorstroming in mijn lichaam was gesteld.
Mijn huisarts kwam binnen om mij m’n doodvonnis aan te zeggen. Hij bestudeerde de uitdraai van de computer en deelde mee dat zijn vermoeden bewaarheid was: ik had de aderen van een jonge man!
De aardige assistente gaf me een uitdraai mee met mijn resultaten, naast een heleboel getallen die mij niet zoveel zeiden zag ik een afbeelding van een man met heel jonge aderen. Dat was ik! Met 1,12 rechts en 1,27 links zit ik ruim boven de 0,9 en heb dus Keine Periphere Arterielle Verschlusskrankheit!
Herr Doctor Mustermann (naar wie een straat en een stad vernoemd zijn) zegt het zelf.
Ik ben geheel gerustgesteld. Ik sta weer vrolijk op en hoef nu niet elke ochtend te controleren of al mijn ledematen nog wel verbonden zijn aan mijn torso.
En die stekende pijn is ook niet meer teruggekomen…
Wien Neerlands Bloed
Ik kan me niet herinneren zelf ooit Wien Neerlands bloed te hebben gezongen, maar ken het lied natuurlijk wel. Het was het officiële volkslied van het (Verenigd) Koninkrijk der Nederlanden van 1817-1933. Thierry Baudet zou het maar al te graag weer invoeren, denk ik
Wien Neêrlandsch bloed door d’aderen vloeit,
Van vreemde smetten vrij,
Wiens hart voor land en koning gloeit,
Verheff’ den zang als wij:
Hij stell’ met ons, vereend van zin,
Met onbeklemde borst,
Het godgevallig feestlied in
Voor vaderland en vorst.
Je kan gelukkig blijven zingen. En niet meer googelen maar.
Proficiat met je jonge godenlichaam!
En als je toch met oude teksten op de proppen komt is deze spreuk vandaag wel zeer van toepassing: “Een mens lijdt het meest door ’t lijden dat hij vreest” ( en dat nooit op komt dagen…)