Ik heb enige maanden geleden de rampzaligste beslissing van de laatste jaren gemaakt: ik ben ingegaan op de suggestie van mijn huisarts te stoppen met antidepressiva die ik al sinds 2005 slikte. Ik was happy, functioneerde als een tierelier en had zelfs op de valreep van mijn pensioen een heel interessante nieuwe baan.
Het ging een paar maanden goed maar nu keren alle symptomen van toen in volle hevigheid terug. Er is besloten mij heel snel weer op de oude dosis te zetten, maar het duurt een flinke periode vóór deze weer gaat werken. Oxazepam moet me helpen de dagen te overbruggen, maar de dosis mag niet te hoog zijn en helpt dus amper.
Dit betekent dat ik lange moeilijke dagen doormaak waarop ik niet kan werken, me nauwelijks kan concentreren en me voor het grootste deel angstig, verdrietig en heel somber voel. Ik ben genetisch beladen met een buitenproportioneel pessimistische aanleg, die me in staat stelt elk spoortje optimisme onmiddellijk de grond in te boren. Dat helpt dus ook niet echt.
Ik worstel me door de dagen heen, snakkend naar het moment dat mijn oude medicijnen weer gaan werken. Mijn lieve vrouw is mijn reddingboei. Ik fiets heel veel, eet bijna niet en heb paradoxaal dus een bruine kop en een gezonder lichaam.
De opzet van mijn blog is dat het gaat over alles wat me bezighoudt, dus het leek me vreemd als ik geen opening van zaken gaf over wat er op dit moment met mij aan de hand is. Schrijven leidt bovendien af.
Er heerst een taboe over psychische aandoeningen, maar ik weet dat er heel veel mensen onder lijden. Ik schaam me er niet voor.
Gelukkig heb ik van verschillende kanten aardige reacties gehad maar zou natuurlijk veel liever weer onbekommerd met hen omgaan.
Ter afleiding probeer ik te lezen en kijk ik naar Youtube. Af en toe kan ik mezelf met bijzondere filmpjes een beetje afleiden.
Je kunt nog altijd verbaasd zijn bij een nieuwe ontdekking op Youtube. Ik ben nu gestuit op een Aziatische meneer die met een hamer en schroevendraaier (!) gekleurde stenen uit de rotswand losmaakt. Hij heet Diamond Hunter Hou. (Op de foto is de steen vele malen groter dan in het echt).
Ik vind de stenen erg mooi en vraag me af of ze waardevol zijn. Ze hebben werkelijk alle kleuren en zijn vaak prachtig helder.
Een paar dingen vallen op: de stenenman heeft dus duidelijk geen sophisticated gereedschap en slaat nogal eens mis. Ik heb verschillende keren gezien dat hij een mooie steen beschadigde terwijl hij hem eruit probeerde te hakken. Je schiet dan aardig je doel voorbij, lijkt mij.
Hij hanteert naast zijn hamer en schroevendraaier ook een zaklampje en plantensproeier. Hij houdt het licht dicht tegen de steen die hij wil uithouwen en bepaalt op die manier kennelijk de kwaliteit. Ik vermoed dat hij geen tijd wil verspillen aan stenen die een ingesloten onregelmatigheid bevatten. Met de sproeier bespuit hij regelmatig het werkvlak, waardoor het een stuk duidelijker wordt hoe hij verder te werk moet gaan.
Het camerawerk is uitstekend: ik vraag me af of hij zichzelf filmt of dat hij een helper heeft. Als dat zo is, is die nooit in beeld.
Heel grappig is, dat hij ons deelgenoot maakt van zijn enthousiasme: als hij iets moois heeft gezien uit hij bewonderende kreetjes en als hij zich moet inspannen kreunt hij hardop.
In de commentaren onder de filmpjes wordt steevast de vraag gesteld waar de vindplaats is, maar hij geeft hier wijselijk geen antwoord op. Hij is natuurlijk bang voor concurrentie.
Het gebeurt weleens dat ik langs een kraampje loop waar talloze gekleurde stenen zijn uitgestald. Ik vind ze vaak erg mooi en zou er best een aantal tentoon willen stellen in een vitrine bij mij thuis, maar zie er vanaf omdat er meestal allerlei geneeskrachtige eigenschappen aan worden toegekend: wie zo’n gekleurde steen om zijn nek hangt is gegarandeerd van haar menstruatiepijn af. Zou er eentje zijn die mensen van depressie afhelpt?
Was het maar waar. Ik laat de stenen maar liggen.
Ik stel mezelf nu wel de vraag of ze misschien ooit door meneer Hou zijn gevonden.
Dit was blog nummer 499.
Ik hoop dat mijn 500ste heel anders van toon kan zijn!
He Martin, wat een vervelende periode maak je mee. En wat jammer dat je dat advies kreeg. Ik hoop dat je 500e blog een feestje wordt en dat je samen met Greet weer van de fijne dingen in het leven kan gaan genieten. Liefs en sterkte.
Hoi Martin, ontzettend vervelend voor je! Ik hoop, dat het snel beter met je gaat! Je 500e verdient heel bijzonder te worden, en jou kennende gast dat sowieso lukken. Veel sterkte, kracht en liefde toegewenst! Dank ook voor het delen! Power, helpend voor anderen! Liefs, Heleen
Martin. Wat herkenbaar! Ik heb besloten nooit meer helemaal te stoppen. Ik neem dagelijks 5 mg. paroxetine en voel me prima.
Ipv nooit meer slapen is het voor mij ” nooit meer stoppen “.
Ja. Doorbijten tot het weer gaat werken. Mijn ervaring is dat het eerder werkt dan de eerste keren. Sterkte lieve vriend!
Beste Martin, ik lees je blog me veel plezier, ik heb je gevonden vanwege de bridge connectie. Goed van je om over je depressie te schrijven, ik hoop dat het helpt en dat je niet alleen een 500ste maar ook veel daarna maakt. Hartelijke groet, Maarten
Martin, bedankt dat je dit deelt. ik heb ook zoiets mee gemaakt (gestopt en toen heel lang in een kuil gezeten en weer begonnen met antidepressives
) 💛 ik denk aan je en ik hoop dat je gauw wat beter voelt. Dat was voor mij ook echt het geval …6-7 jaar later gaat nog prima (knock on wood) . Liefs jonneke
Martin,
Wat erg ik voel met je mee.
Heel veel sterkte toegewenst. Groetjes Jeannet
Wat naar, Martin
En begonnen met antidepressiva in 2005. Het jaar waarin ik je zo ongelukkig zag rondlopen op de Straat van Florida (en ik daar zelf ook helemaal niet happy was).
De medicijnen zullen weer gaan aanslaan, en nummer 500 zal mooi worden!
Hoi Martin, ik hoop dat de medicatie snel weer aanslaat. Sterkte en ik kijk uit naar jouw 500e blog.
H.gr.Jos