BOSHOND

Het is net of Martin niet zoveel meer bijhoudt de laatste tijd.

Daar lijkt het inderdaad wel op, mijn laatste blog is al van weken geleden. Ik schreef over een heel
domme beslissing waarvan ik nu nog de gevolgen moet dragen.
In de eerste plaats zijn er grote spieren in mijn rug dusdanig gekneusd dat ik nu, na zes weken, nog
steeds erge pijn heb.
Daarnaast kwam door de tegenslag mijn oude kwaal weer om de hoek kijken, ik zit weer in een
depressie.

Ik schreef eerder een blog over de vorige keer dat dit me overkwam, met de titel Onderuit. Ik ga het
zelf zeker niet herlezen, maar het was destijds een eerlijk verslag van wat een mens overkomen kan.

Het zal niemand verwonderen dat deze dingen me nu erg in beslag nemen.

Het ergste van een depressie is, dat je ervan overtuigd bent dat het nooit meer goed komt. Je kunt
over niets anders nadenken en alles is negatief. Je kunt niet meer genieten, je leven wordt heel klein
en je levenskwaliteit is zo slecht dat je je afvraagt waarom je nog zou doorgaan met leven.
Het antwoord op deze vraag is natuurlijk helder: ik zou het mijn familie nooit aandoen hun op te
zadelen met suïcide. Er blijft dan dus niets over behalve wachten tot het overgaat.

Ik slikte al antidepressiva, die hebben het dus niet kunnen voorkomen, ik volgde al twee keer
therapie, ook daarvan heb ik kennelijk niet veel geleerd, dus ik moet berusten in het geduld hebben.

Dat laatste is extreem moeilijk voor mij, in mijn karakter zit dat ik altijd problemen vóór wil zijn, nooit
de zaak op zijn beloop wil laten en erg gevoelig ben voor tegenslagen en teleurstellingen, vooral als ik
die niet had zien aankomen..

Je komt weer in het circuit van hulpverleners terecht. Je krijgt te horen dat wachtlijsten voor therapie
lang zijn, je krijgt angstremmers en een slaapmiddel (verslavingsrisico, ontwenningsverschijnselen).
Via een psychiater (als je daarvoor ook niet op de wachtlijst moet) zou je een ander anti-depressivum kunnen
proberen, maar ik gruw van de consequenties: afbouwen, versterkte klachten, veel tijd nodig om aan
te slaan en dan is de uitkomst nog helemaal niet zeker…)
Een praktijkondersteuner (GGZ-verpleegkundige) kan een aantal gesprekken met je voeren, maar dat
is natuurlijk niet hetzelfde als een behandeling.

Ik lees de krant niet meer en kijk ook niet meer naar het nieuws. De reden is duidelijk, denk ik.
Ik begon aan een interessant boek van een ervaringsdeskundige (François de Waal), maar dit hielp
niet echt, in tegendeel.

Wat in een nare tijd als deze fantastisch is, is de steun en aanmoediging die je krijgt van familie,
vrienden en collega’s. Daar ben ik heel erg blij mee.

Ik ben inmiddels twee keer bij een fysiotherapeut geweest voor de pijn in mijn rug. Hij was na mijn
eerste bezoek erg positief: het probleem zou snel opgelost worden, ik kreeg oefeningen mee voor
thuis. Hij kneedde mijn rugspieren en vertelde me dat ik snel weer op de fiets zou kunnen stappen.
Bij mijn tweede bezoek had ik iets te lang in een verkeerde houding gezeten in de wachtkamer en
wilde ik bovendien te snel opstaan. Resultaat: felle pijnscheuten en ik kon een gekreun niet
onderdrukken. Ik denk dat hij zijn oorspronkelijke diagnose enigszins heeft aangepast.
De behandeling gaat door, het zal nog wel even duren.

Ik moet zoveel mogelijk buiten zijn en zoveel mogelijk lopen.
Dat valt niet echt mee, ik loop dagelijks een rondje naar de Vomar en ben bekaf als ik terug ben. Ik
loop als een oude man en gebruik mijn handen om mijn rug te ondersteunen. Ik neem als ik weer thuis ben
Paracetamol om mijn rug een beetje te kalmeren.
Op de terugweg van de winkel is er een lang stuk trottoir waarin sommige tegels voorzien zijn van
een letter. Je woont in de Literatuurwijk of niet.

Als je zo langzaam loopt als ik ga je natuurlijk proberen woorden te vormen. Soms heb je er bijna
één, dan mis je maar een letter. Je mag dan een beetje valsspelen.
Tellen Engelse woorden ook? Dan heb ik HOAX en AXE. Mag de Y tellen als ij?
En is ROTSENBUL een woord?

Als ik bijna thuis ben zie ik het woord BOSHOND.

Dat vind ik een mooi woord. Tien punten