Categorie: Gelezen

In een van mijn zwembaddiscussies met een Wildersfan (zie mijn blog en deze) kreeg ik het verwijt dat ik eens uit mijn Volkskrantbubble moest komen en de zaken ook eens van een andere kant moest bekijken.

A. stuurde me een link naar een site waar ik inderdaad nog nooit op geweest was: The PostOnline. Hij wilde graag dat ik een vraaggesprek las met een Zweedse hoogleraar, die ontslagen was.
Hij wilde hiermee bewijzen dat je geen kritiek mag uiten op de Islam, want dat kost je je baan.

Het is een vreemde gewaarwording rond te struinen op een site die inderdaad nogal anders is dan de Volkskrant. Ik schreef:

Hoi A.
Ik vind het fascinerend om deze site te bekijken. Ik kom er niet goed achter wat precies de achtergrond is, men noemt zich onafhankelijk, maar op de een of andere manier ademen alle artikelen toch wel ongeveer dezelfde sfeer. Het doet me een beetje aan GeenStijl denken: zogenaamd overal tegenaan schoppen, maar het zijn toch wel opmerkelijk vaak linkse schenen.

Op zoek naar meer informatie over the PostOnline vind ik onder de kop FAQ het volgende:

Wat is ThePostOnline precies?
ThePostOnline is een platform zonder ideologie of dogma’s. ThePostOnline is beslist niet van zijn eigen moraal overtuigd. Daarom is ons motto ook: ‘Voorbij het eigen gelijk’. Verder maken we nieuws, het liefst nieuws dat andere media bewust of onbewust laten liggen. Daarom is ons andere motto ook: ‘Als u slaapt zijn wij wakker’.

Verder valt op dat er flink gehengeld wordt naar donaties, misschien omdat de hoofdredacteur, Bert Brussen, als motto pecunia non olet heeft.

De toon is enigszins schertsend, Pietje-Bell achtig maar vooral ook erg slachtofferig: de linkse elite en moraalridders hebben het op ons voorzien, terwijl we toch zo objectief zijn!
Een kop als deze doet anders vermoeden:

• En wéér laat de ‘rechtsstaat’ een levensgevaarlijke gek vrij, wéér worden burgers niet beschermd

Ik bekeek op verzoek van A. het volgende filmpje en gaf dit commentaar

Het verhaal over de Zweedse hoogleraar: we moeten aannemen dat het hier over een soort Berufsverbot gaat, maar er zijn weinig feiten: hij klaagt dat hij het alleen maar heeft gehad over John Stuart Mill, en dat hij op grond daarvan ontslagen is. Maar ik hoor dat de universiteit eerst enkele gesprekken heeft georganiseerd en toen een procedure is gestart. Dat klinkt best zorgvuldig.
Ik neem aan dat ook in Zweden de ontslaggrond en -procedure door de rechter kunnen worden getoetst, dat heeft hij zo te zien niet geprobeerd.
Elke universiteit (elke werkgever) heeft het recht werknemers te ontslaan, maar dat mag nooit op grond van slechte onderbouwing gebeuren. Ik vermoed dus dat er hier sprake was van rechtmatige gronden. Ik kan aan het filmpje verder geen informatie ontlenen.

Vind je het niet een wat huilerig verhaal? ” Ik had het alleen maar over Stuart Mill en toen zat er een bekeerde moslima in de zaal die zei dat ik niet neutraal was en nu ben ik ontslagen!”

Misschien denk je dat de situatie in Zweden erger is dan in Nederland? Hier mogen academici als Jansen, Hirsi Ali en Baudet toch gewoon volop hun mond opendoen? Wilders is volgens mij geen academicus, anders kon die er ook nog bij.

Ten slotte begon ik aan een artikel over Joshua Mitchell, een Amerikaanse hoogleraar die wijst op het gevaar van de Islam en kritiek heeft op de Westerse houding. Ook na herlezing kon ik er geen touw aan vastknopen.

Het lijkt erop dat de verslaggeefster (Sietske Bergsma) aangeslagen was op het thema anti-Islam en daarom het hele verhaal gepubliceerd heeft, ondanks het feit dat de inhoud volstrekt onduidelijk is.

De manier waarop Bergsma zichzelf voorstelt is trouwens ook veelzeggend:

Sietske Bergsma (de wereld, vorig millennium) is schrijfster en ’schreckliches Kind’ sub rosa. Inlevend en doordacht. Bewust gehuwd moeder. Zelfreinigend.

Ze noemt zichzelf Bewust gehuwd moeder, een grapje naar aanleiding van de term Bewust Ongehuwde Moeder. Zij moet hier natuurlijk niks van hebben, veel te links-elitair.
Nogal oubollig, want de laatste keer dat iemand het nog over BOM-moeders had was veertig jaar geleden.

Ik heb goed rondgekeken, maar ben niet erg onder de indruk. Ik ga maar weer terug naar mijn Volkskrant.

The Post Online:                4

Sinds 1980 verschijnt een keer per jaar de Detective en Thrillergids als bijlage bij Vrij Nederland. In deze gids wordt een overzicht op schrijver gegeven van alle boeken op dit gebied die in het Nederlands vertaald en verkrijgbaar zijn.

Ik houd van het genre, dus ik zorg dat ik elk jaar een exemplaar te pakken krijg. Ik lees de besprekingen en maak een lijstje van de boeken die vijf sterren krijgen.
Daar selecteer ik er weer een paar van om mee te nemen op vakantie.
Als het oorspronkelijk Engelstalige boeken zijn koop ik de Engelse uitgave, bij Scandinavische thrillers (die vaak erg goed zijn) ben ik afhankelijk van de vertaling.

De meeste boeken zijn voor minder dan 10 pond te koop bij Amazon, ik kan dus voor relatief weinig geld een stapeltje laten komen.
Wat is er fijner dan een doos met nieuwe boeken open te maken? Ik bekijk de covers, snuffel even aan elk boek en zet ze dan weg. Het spreekt vanzelf dat ik er nog niet in lees.
Ik verkneukel me vast op het moment dat ik op de camping zit en eindelijk genoeg tijd/ruimte/gelegenheid heb de boeken een voor een te verslinden.

Het stapeltje boeken dat ik voor de grote vakantie aanschafte is inmiddels behoorlijk geslonken, ik heb heel wat heerlijke uurtjes kunnen lezen.

De kwaliteit van de boeken wisselde. Van sommige kon ik me absoluut niet voorstellen dat de recensent ze vijf sterren waard vond. Soms rammelde het verhaal, een andere keer was de plot ongeloofwaardig of het taalgebruik ondermaats.

The Natural Way of Things door Charlotte Woods spelt zich af in Australië. Een groep vrouwen is samengebracht in het achterland van Australië, afgesloten van de rest van de wereld als straf voor hun gedrag.

Het boek roept herinneringen op aan Waiting voor Godot van Samuel Beckett (iedereen wacht op een mysterieus personage dat nooit komt) en Lord of the Flies van William Golding (wat gebeurt er met mensen die samen opgesloten zitten en vreselijke dingen meemaken?)
De uitgever vergelijkt deze roman met A Handmaid’s Tale van Margaret Atwood. Dat vind ik nogal gezocht. Atwood beschrijft een complete maatschappij die gebaseerd is op ondergeschiktheid van de vrouw, Woods maakt nergens duidelijk waarom de vrouwen gestraft worden en door wie.
Het boek laat een onbevredigende indruk achter, het verhaal stopt ook abrupt. We moeten raden hoe het met de hoofdpersonen afloopt.

The Darkest Secret van Alex Marwood is een pareltje. Een prachtige mystery novel met een fraaie twist aan het einde. De karakters zijn goed beschreven (wat kunnen mannen toch klootzakken zijn en vlak ook de vrouwen niet uit), de plot is goed bedacht. Je krijgt geleidelijk steeds meer inzicht door middel van een knappe verhaalstructuur. De schrijver neemt de tijd de hoofdpersonen uitgebreid te beschrijven zodat hun handelingen geloofwaardig worden.
Op bladzijde 332 (hoofdstuk 39) wordt nog een nieuw karakter geïntroduceerd, die een rol speelt bij een belangrijk verhaalelement. We lezen iets over zijn achtergrond en zijn bestaan en leren hem een beetje kennen. Dan doet hij een belangrijke ontdekking en verdwijnt weer helemaal uit beeld.
Het getuigt van groot schrijverschap als je zo durft te schrijven.
Toen ik het boek bijna uithad wist ik dat het niet goed zou aflopen, maar de wending op de laatste bladzij had ik niet zien aankomen…

The Natural Way of Things                     6
The Darkest Secret                                    8

Gelukkig heb ik nog 70 cm ongelezen boeken staan…

Mijn interesse is gewekt door een boek dat op de toonbank ligt in de tentoonstellingsruimte van het bunkermuseum op Terschelling. Ik wil het aanschaffen, wijs op het betreffende boek en vraag aan de medewerker om een exemplaar.

“Let’s we forget” zegt hij tegen zichzelf en zoekt achter zich in de kast.

Hij heeft waarschijnlijk niet door dat hij de titel verkeerd gelezen heeft, hij had op dat idee kunnen komen omdat “Let’s we forget” grammaticaal incorrect is.*
De goede titel is Lest We Forget.. Het is begrijpelijk dat de verkoper verkeerd leest, het woordje lest komt niet vaak voor.

Het boek is een verslag van de berging van een bommenwerper uit de Tweede Wereldoorlog, de titel verwijst naar de heldenrol van de omgekomen bemanningsleden en spoort ons aan hen niet te vergeten.

Lest we forget
De berging van de Vickers Wellington uit het IJsselmeer.
Door Peter Boomsma en Ruurd Kok

Sinds kort staan naast de ingang van het bezoekerscentrum een vliegtuigmotor met omgebogen propeller en een landingsgestel. Vissers kregen die in hun net en hebben ze aan het museum geschonken.
De onderdelen zijn van een Wellington bommenwerper, waarvan er een aantal zijn neergestort in het IJsselmeer. Een daarvan is niet lang geleden geborgen, het boek doet nauwkeurig verslag van de berging.

Het is fascinerend de reconstructie te lezen van de nacht in 1941 waarop een Engelse bommenwerper met Poolse bemanning opstijgt op weg naar Duitsland, maar niet terugkeert: een Duitse jager heeft hem neergeschoten.
De lichamen van drie bemanningsleden spoelen aan, de andere worden nooit gevonden, tot 2017: dan worden de stoffelijk overschotten van de andere twee bemanningsleden aangetroffen in het wrak: Maciej Socharski en Henryk Sikorski. Het lijk van Stanislaw Pisarski was tijdens de oorlog aangespoeld bij Urk, maar miste het rechterbeen, resten daarvan werden in het vliegtuigwrak aangetroffen…

Het boek heeft als invalshoeken de verschillende disciplines die een rol spelen bij een omvangrijke operatie als deze: van de ambtenaren die toestemming moeten verlenen tot de opdrachtgever (een zandwinningsbedrijf dat zijn gang zonder berging niet kan gaan), de bergers, de leden van de explosieven-opruimingsdienst, de archeoloog en de journalisten. Veel van hen worden geïnterviewd.

Nadeel van deze aanpak is, dat er nogal wat dubbelingen voorkomen en dat er over andere (in mijn ogen zeer interessante) aspecten zeer snel heengestapt wordt omdat deze voor experts zo vanzelfsprekend zijn dat ze het vermelden niet waard zijn.
Zo zou ik heel graag weten hoe men nu precies de stalen wand heeft gebouwd midden in het IJsselmeer, en hoe men de zaak droog kreeg en hield. Ik had ook graag een ooggetuigenverslag gezien van wat er gebeurt aan de lopende band, als alle brokstukken worden bekeken en geïnventariseerd.

Het boek heeft verder een hoog ons-kent-ons gehalte. Het is waarschijnlijk onvermijdelijk dat de deelnemers elkaar flink wat schouderklopjes geven, wat ik wel bedenkelijk vind is dat er erg veel reclame gemaakt wordt. De zandwinningsmaatschappij en de bergingsonderneming worden vele malen met naam genoemd en flink geprezen. De schrijver van het boek (die een rol speelde als professionele voorlichter) zet ook zichzelf even in het zonnetje…
Naar mijn smaak had het boek wat meer over de omgekomen bemanningsleden en het vliegtuig zelf mogen gaan, maar het heeft me niet teleurgesteld. Ik weet nu in ieder geval een stuk meer over wat er allemaal komt kijken bij een project als dit. En ik had er natuurlijk maar wat graag aan meegedaan!

Lest We Forget                    7

* Nu we het toch over grammatica hebben: het woordje lest lijkt het meest op ons Nederlandse woord opdat. Een goede vertaling zou dus zijn: Opdat wij niet vergeten. We zien dat in de vertaling een ontkenning niet mag ontbreken. Lest moet dus vertaald worden met opdat + ontkenning.
Wie de Engelse constructie in de derde persoon enkelvoud zou willen gebruiken moet er rekening mee houden dat een subjunctive dan op zijn plaats is: Lest he forget (en niet forgets). Vergelijk met God save the Queen (opdat God de koningin bescherme).

Als je op vakantie gaat is het van het grootste belang dat je voldoende boeken meeneemt. Stel je voor dat je een lekker plekje in de schaduw op een Terschellings terrasje hebt gevonden en dat je dan zonder lectuur zit!

Ik lees veel, maar tijdens vakanties ga ik pas echt los. Dat geldt ook voor mijn echtgenote. Het eerste wat we doen als we onze caravan neergezet hebben is het boekenplankje vullen, de ervaring leert dat het aan het eind van de vakantie bijna leeg is.

Ik maakte vast een inventarisatie en kwam erachter dat ik over voldoende non-fictie beschik, maar dat er te weinig romans klaarstaan. Het liefst zou ik krakers meenemen zoals The Goldfinch van Donna Tartt, The Corrections van Frantzen of de nieuwste Irving, maar ik ben nog niets van dat kaliber op het spoor.

Ik herinnerde me dat ik vroeger rond deze tijd altijd de detective en thrillergids van Vrij Nederland zorgvuldig doornam. Ik koos altijd een paar boeken uit die vier of vijf sterren kregen.

Toevallig ligt de nieuwste net in de winkel, ik besloot om hier weer een selectie uit te maken.

Ik heb hem inmiddels uit, er staan 618 titels in, waarvan 8 met vijf sterren zijn beloond. De VN-thriller van het jaar is Zijn bloedige plan (His Bloody Project) van Graeme Macrae Burnet.

Ik kan er niet goed achter komen welke criteria er worden gehanteerd om een boek in de gids op te nemen. Tot mijn verbazing ontbreken al mijn favoriete auteurs (James W. Hall, Carl Hiaasen, Tony Hillerman, Elmore Leonard, Trevanian, L.R. Wright en zelfs John leCarré!) Het kan zijn dat niet al hun titels in het Nederlands zijn vertaald, of niet meer verkrijgbaar zijn (sommige auteurs leven niet meer), maar het is heel vreemd dat er niet één van hun boeken in voorkomt.

Wat me wel opvalt, is dat er heel veel Nederlandse en Vlaamse thrillers in staan. Verder zijn er opvallend veel boordelingen met maar een ster, of twee. Enkele boeken kregen er zelfs niet een.

Het is wel grappig om in zulk kort tijdbestek zoveel korte beschrijvingen van plots te zien langskomen. Wat heel vaak terugkomt: de hoofdpersoon heeft een groot verlies geleden (familielid dood) en moet een nieuw leven opbouwen. Verder herken je heel vaak het gegeven dat de hoofdpersoon ergens aan lijdt, of een probleem heeft Ze zijn aan de drank, hebben een midlife crisis of zelfs de ziekte van Parkinson.

De meeste boeken trekken me niet aan. Als ze minder dan vier sterren krijgen vallen ze in ieder geval af. Ik vertrouw maar op de redactie, hoewel die me in het verleden wel eens teleurgesteld heeft.

Ik kies uiteindelijk voor de thriller van het jaar en nog een paar vijf-sterrenboeken. Ik heb ze besteld bij Amazon, de meeste kosten maar een paar Pond. Het duurt wel lang voor ze bezorgd worden, ik verwacht ze 22 juli.

De trilogie van Emilie Schepp (Memento, Narcotica en Post Mortem) leek me ook wel wat, die Scandinaviërs kunnen over het algemeen goed schrijven. Wat zou ik graag de Millennium trilogie voor het eerst lezen….

Als cadeautje kreeg in deze week van het spannende boek een novelle van Deon Meyer. Benieuwd of deze beter vertaald is dan zijn eerste boek.

Vakantie: ik ben er klaar voor!

De Volkskrant bestempelt iedere dag een ingezonden brief tot Brief van de dag.

Vandaag heeft deze brief als titel Ik stem nóóit meer groen links.

De briefschrijver introduceert zichzelf eerst, hij gaat er kennelijk van uit dat hij zijn geloofwaardigheid hiermee vergroot. Het kan ook zijn dat hij indruk wil maken op de lezers.
We lezen dat hij afgestudeerd is in de algemene sociale wetenschappen, nota bene Prius rijdt en soms geitewollen sokken en sandalen draagt.

Tsjonge, we weten nu dat we zijn brief aan Jesse Klaver serieus moeten nemen.

Jay Legerstee uit Wijk bij Duurstede stemt zijn leven lang al op Groen Links, maar wil nu graag laten weten dat hij dit nóóit meer gaat doen. (Let op de twee accents aigu. Ze vertellen ons dat we zijn hartenkreet net zo moeten uitspreken als een kleuter dat doet: ik speel nóóit meer met je!)

Hij doet dit door Jesse Klaver een brief te schrijven, maar vreemd genoeg publiceert hij deze in de krant.

Femke Halsema krijgt een sneer, die heeft ook al iets fout gedaan, ze ging een aantal jaar (sic) geleden liever op vakantie. Hier heeft hij zich destijds manmoedig overheen gezet, maar Klaver laat nu op dit thema de formatie klappen en dit slaat echt alles.

Hij vindt dat Klaver, nu hij zo dicht bij de macht was het niet had mogen laten lopen, want 90% van Nederland vindt dat migratie beperkt moet worden.

Als 90% van Nederland iets vindt moet je je daar natuurlijk aan aanpassen.
Bij welk percentage mag je je principes nog wel overeind houden?

“En ik denk voor vele anderen met mij”. Wil je alsjeblieft niet voor mij denken?

De Sociale Wetenschapper leeft in een echte wereld, Klaver in een idealistische droomwereld. Hij maakt een politieke blunder, dat ligt aan zijn leeftijd.

Klaver gaat nu met zijn principes lekker in de oppositie zitten, terwijl hij zoveel had kunnen bereiken op mobiliteit en schone lucht, ook voor zijn twee kleine kinderen.
Hij vindt het onbegrijpelijk en ook gewoon koppig. Hij is zeer teleurgesteld.

Nog afgezien van het matige taalgebruik, de ego-streling en het gezond-verstand denken klopt de kern van zijn betoog inhoudelijk niet: Klaver heeft een genuanceerd standpunt mbt migratie en maakt onderscheid tussen mensen die voor geweld vluchten en economische migranten.

Legerstee heeft jaren op een idealistische, principiële partij gestemd en vindt het nu opeens vreemd dat er een idealistisch standpunt wordt ingenomen.

Hij gaat er van uit dat Groen Links in de regering veel zou kunnen bereiken, maar zou kunnen weten dat dit in de praktijk heel erg moeilijk zal zijn. VVD en CDA hebben een rechtse agenda, zijn groot en machtig en Groen Links bekleedt een minderheidspositie. Rutte is een geslepen politicus, die als een kabinet eenmaal gevormd is bij weerstand ongetwijfeld het argument zal gebruiken dat de partijen nu eenmaal binnenboord zijn en daarom maar akkoord moeten gaan met zijn plannen.

Onze geitenwollen Priusrijder kiest duidelijk voor Nederlandse belangen en laat vluchtelingen in de kou staan.

Ik ben heel blij Klaver dat niet doet.

Mijn oog viel op een advertentie in de krant.

De tekst begint met Wist je dat…., een aandachttrekker die wij vroeger al in de schoolkrant gebruikten. Er volgde dan meestal een serie niet zo heel interessante ontboezemingen die alleen voor insiders te begrijpen waren. Wist je dat de rector steunzolen draagt en toch erg van wandelen houdt?

Ons wordt verteld dat ruim 80% van alle longkankergevallen veroorzaakt wordt door roken.
Je zou dus een oproep verwachten om met roken te stoppen, maar het is een aansporing tot regelmatige controle.

Dan wordt de toon een beetje verongelijkt: wij vinden dat, wanneer je dit wilt, je jezelf moet kunnen laten onderzoeken. Met én zonder verwijzing van de huisarts. Want jij voelt je lichaam het best aan. (De huisarts voelt je lichaam natuurlijk helemaal niet goed aan!)

Het lijkt er dus op dat mensen in dit voornemen gedwarsboomd worden. Door wie wordt niet verteld.
Maar gelukkig is daar de firma Prescan, die er is zodat jij zolang mogelijk kunt genieten van het leven.

Het lijkt de laatste tijd een beetje mode worden om bozig te klagen dat “ze” erop uit zijn je in het pak te naaien. Luister maar naar Wilders en Trump: de hele wereld wil hen pootje lichten.

In deze advertentie wordt de indruk gewekt dat je je vooral niet moet laten ringeloren en dat het van een onafhankelijke en sterke geest getuigt als je je ondanks alle weerwerk toch laat onderzoeken.

Gelukkig staat Prescan voor je klaar, uit liefde voor het leven.

Ten slotte komen de longen weer even terug, maar die worden natuurlijk meegenomen vanaf €890.
Je bent wel gek als je dit niet doet. Voor je er erg in hebt om je in aanmerking voor een postscan! De intake kost trouwens ook nog €60.

(De total scan is trouwens niet zo heel erg total, want Echo hart, Hartfilm, Longfunctieonderzoek, Consult cardioloog, Laboratoriumonderzoek, Maagonderzoek en Darmonderzoek krijg je alleen als je kiest voor het premiumpakket. Dat kost €1100 extra.)

Wanneer gezondheidszorg en commercie elkaar omarmen krijg ik altijd een onbehaaglijk gevoel.

Examenkoorts

In dezelfde krant kwam ik een staaltje verkeerde beeldspraak tegen. Olaf Tempelman schrijft over leerlingen die met hun examen bezig zijn.
Hij bespreekt met een docent dat het resultaat vaak verrassingen oplevert.

Een leraar zegt het zo: leerlingen die het boven verwachting goed doen, lijken op leerlingen die onverwacht terugvallen. ‘Het is soms een dubbeltje dat op zijn kant valt’.

Welk vak zou die leraar geven?

Wie in Amsterdam geboren is houdt altijd een warm plekje in zijn hart voor deze mooie stad.
Ik lees dan ook met veel genoegen de rubriek van Guus Luijters waarin hij zijn omzwervingen door onze hoofdstad beschrijft. Ik werd hierop opmerkzaam gemaakt door mijn zus, net zoals ik Amsterdammer van geboorte maar inmiddels verhuisd. http://www.parool.nl/amsterdam/klein-geluk-in-amsterdam-een-aangenaam-karweitje~a4317051/

Er was vroeger een Hagenees die zijn domicilie had verplaats naar Amsterdam en er zijn beroep van maakte verslag te doen van alles wat hij meemaakte als hij door de straten wandelde.
Ik heb het natuurlijk over Simon Carmiggelt, die van 1946 tot 1982 dagelijks een “kronkel”  schreef in het Parool.

Ter gelegenheid van diens 100ste geboortedag is het boek Dwalen door Amsterdam met S. Carmiggelt verschenen, samengesteld door Henk van Gelder.
De stukjes zijn speciaal geselecteerd: er wordt steeds een herkenbare plaats of straat benoemd. Je kan dus in de voetsporen van Carmiggelt treden.
Het zou een interessante exercitie kunnen zijn om te controleren hoeveel hetzelfde is gebleven en hoeveel is veranderd. Ik vermoed dat er nogal wat verschillen zullen zijn. Als ik vandaag de dag door Amsterdam loop of rijd komt heel veel me niet bekend voor…

In het toepasselijk genaamde verhaaltje Amsterdam vertelt Carmiggelt wat hem overkwam toen hij informeerde welke tram hij moest nemen om op het Amstelstation te geraken. Al snel bemoeit iedereen zich ermee en wordt hij bedolven onder goedbedoelde, maar tegenstrijdige adviezen van behulpzame Amsterdammers. Als hij voorzichtig suggereert dat hij dan wel een taxi kan nemen roept iemand: “Die man gaat niet met de taxi, dat is nergens voor nodig”.
Er rest hem tenslotte geen andere mogelijkheid dan zich stilletjes uit de voeten te maken en de goedbedoelende stadgenoten het onderling te laten uitvechten.

Als ik nog even wacht, mag ik niet, dacht ik. En ik sloop weg. Toen ik even later met de taxi langs de halte reed, waren ze nog steeds heftig in debat. De brievenbesteller werd weggelachen en de conducteur wees met een priemende vinger in een boekje. Geloof me – dat doen ze alléén in Amsterdam.

Dit doet me denken aan mijn eigen ervaringen toen ik nog student was. Ik woonde op de Amstelkade en was niet in het bezit van een wasmachine. Een nabijgelegen wasserette moest dus uitkomst bieden.
Ik haalde mijn vuile was uit de tas en ging een beetje hulpeloos naar de grote draaiende machines kijken. Het duurde meestal niet lang voor een kordate Mokumse mij de was uit de handen trok en de klus overnam.  Lange, verlegen en enigszins stuntelige studenten roepen kennelijk moedergevoelens op.
Niet zelden kon ik vertrekken met een tas vol schone, droge en netjes opgevouwen was waaraan ik zelf geen enkele handeling had verricht.

Hoewel ik prima voor mezelf kon zorgen en ook elke dag kans zag een lekker potje te koken kon ik het niet laten ook op dit gebied de rol van onhandige jongeling te spelen.
Zo vertelde ik eens aan de groenteboer dat ik een feest zou geven en voor de gasten een slaatje wilde maken, dat we dan met stokbrood zouden opeten.
Binnen no time was ik de regie geheel kwijt. De aanwezige vrouwen namen bezit van mijn boodschappenlijstje en pasten het resoluut aan. Er moesten zilveruitjes in en vanzelfsprekend geen Salata maar echte mayonaise. Zij beslisten welke aardappels ik moest kopen en drukten mij op het hart ze vooral gaar te koken. Ze gruwden van mijn voorstel de ingrediënten in mijn afwasteiltje te mengen en wilden me niet laten gaan voor ik beloofd had een grote slakom te kopen en een eiersnijder, want als je ze zelf snijdt is dat natuurlijk geen gezicht. Ik moest daarvoor bij Blokker wezen, ze legden me uiteraard haarfijn uit hoe ik daar moest komen.
Ik kon aan hun gezichten zien dat ze eigenlijk het liefst met mij mee waren gegaan naar mijn studentenzolder om er persoonlijk op toe te zien dat alles goed zou gaan. Zover kwam het gelukkig niet.

Alléén in Amsterdam….

Dwalen door Amsterdam:       8