Communicatie

Het gebeurt regelmatig dat je mensen tegen anderen hoort praten en dat je er eigenlijk van opkijkt dat hun boodschap aankomt. Vaak is er sprake van onjuiste informatie, of is deze slecht geformuleerd. Toch begrijpt de luisteraar vaak wat bedoeld wordt, en accepteert de kreupele wijze van communiceren.

Hierbij krab ik me achter de oren:

Je wilt niet weten hoeveel moeite ik hiervoor gedaan heb!

Waarom maak je deze opmerking als je al weet dat de ander niet geïnteresseerd is?

Deze opmerkingen hoorde ik een juf maken tegen haar klas:

Hoe duidelijk kan ik zijn?

Welk antwoord verwachtte ze? U hebt er kennelijk moeite mee , juf. Of: u kunt het best, maar op dit moment maakt u er een potje van.

Hoe eerlijk is dat, drie tegen één?

Tja, dat hangt er maar van af: hoe groot is die ene?

En natuurlijk de klassieker (waaraan ik mezelf ook schuldig heb gemaakt:

Wat hadden we nu afgesproken?

Een slim kind antwoordt natuurlijk: we hadden niks afgesproken, juf. U had iets eenzijdig opgelegd.

Soms hebben mensen ook moeite met de toekomende tijd.

In de winkel:

Dat wordt dan €17,60.

Het wordt niet €17,60, dat is het al. De kassa heeft de bedragen die mijn boodschappen kostten bij elkaar opgeteld geeft het resultaat op de display weer.

Tegen een zwangere vrouw:

Wat wordt het, een jongetje of een meisje?

Het wordt niks, het is al. Vanaf het moment dat de bevruchting van de eicel plaatsvond stond het geslacht al vast. XX een meisje en XY een jongetje.

In een rouwadvertentie:

We gaan hem heel erg missen.

(We hebben het nu nog even druk met de begrafenis en het regelen van de erfenis, maar als dat achter de rug is gaan we beginnen met missen!)

Tot slot moet ik denken aan de onbeleefde manier waarop Christelijke mensen communiceren met de Almachtige.

We moesten tijdens het Paasfeest zingen

Waar is toch uw almacht thans, waar uw goddelijke glans?

Ik vond dat altijd erg onaardig. Hing Jezus daar pijn te lijden aan het kruis en kreeg hij nog een trap na ook!

Ik moest als jongetje bidden voor het eten:

Here zegen deze spijze amen.

Ik vond dat nogal aanmatigend. Alsof je met je vingers knipte en God een opdracht gaf. Hier, even zegenen!

Voor de veiligheid (je wilt je niet Zijn gramschap op de nek halen) maakte ik er altijd dit van:

Here zegen deze spijze amen alstublieft.

Ik doe het nog steeds.