Een tafeltje voor Sophie

Mijn toekomstige schoondochter (ik weet niet of zij en mijn zoon het met deze benaming eens zijn) had een tafeltje nodig.

Het moest een verlenging worden van het aanrecht, maar om de toegang tot het balkon niet te belemmeren moest het bescheiden afmetingen hebben. De bak voor Sissy de poes moest er een plaatsje onder krijgen.

Omdat ik enige balans wilde aanbrengen tussen de hoeveelheid hulp die ze bij hun verhuizing van haar eigen vader had gehad en mijn bijdragen op dit gebied ging ik in op haar verzoek dit voor haar te maken.

Nu maak ik regelmatig dingen van hout, maar het noodlot wil dat ik niet bijzonder getalenteerd ben. Ik kijk veel filmpjes op Youtube, waar handige mannen in een handomdraai prachtige dingen maken, die precies passen op de plek waarvoor ze bestemd zijn, en helemaal recht zijn.

Ik ben dan jaloers, want mijn werk is om onbegrijpelijke redenen vaak een pietsje scheef of de onderdelen passen niet precies op elkaar. Er gebeuren rare dingen met millimeters en centimeters. Soms verdwijnt er een aantal, soms komen ze erbij.

Voor de handige mannen is dat geen probleem. Zij zorgen er altijd voor dat er uitsluitend sprake is van dat onderdelen te groot zijn. Met hun vlijmscherpe beitels en schaven kunnen ze heel makkelijk wat teveel is netjes verwijderen.

Mijn beitels zijn nooit zo scherp. Ik probeer dat te bereiken door heel indrukwekkend in de weer te gaan met slijpstenen, maar ik doe vast iets niet goed.

Ik weet dat het mes van een schaaf ook regelmatig geslepen moet worden, dus heb de aankoop daarvan voorlopig uitgesteld.

Als ik probeer wat hout te verwijderen door middel van schuren schiet dat niks op.

Ik heb wel een elektrische schaaf, maar dit apparaat produceert een verschrikkelijk snerpend geluid, neemt happen uit het hout en veroorzaakt zelfs brandplekken. Als ik toch probeer hem te gebruiken ben ik na afloop vaak nog verder van huis.

Mijn gebrekkige timmermansvaardigheden en inferieur gereedschap weerhouden mij er natuurlijk niet van aan de slag te gaan.

Het tafeltje is nu klaar en ik geef mezelf een 6½. Er zijn wat millimeters aan de haal gegaan, en je kunt veel te duidelijk zien dat er een punt aan vastgemaakt is, maar als het goed is zal het tafelblad goed aansluiten op het aanrecht. Het meubel is ook tamelijk rank gebleven, in het verleden vielen mijn werkstukken vaak wat steviger uit dan nodig was. Vaak kwam het woord lomp bij mensen op.

Sophie en Ben mogen er brandhout van maken als het helemaal niet blijkt te passen, maar als het niet al te erg is zullen ze het moeten laten staan tot ik zwaar dement ben, of overleden.

Op naar het nieuwe project: een staande lamp met glas in lood-panelen.
Binnenkort meer daarover.