Wie zich verkiesbaar stelt voor een zetel in Provinciale Staten moet zich natuurlijk van tevoren wel oriënteren op een dergelijke positie.
Internet biedt uitkomst, je kunt portretten zien en lezen van alle huidige statenleden (dat leverde voor mij een flinke verrassing op) en alle stukken inzien.
Maar je moet natuurlijk ook een vergadering bijwonen.
Dat deed ik gisteren, ik toog naar de hoofdstad van onze provincie en liep van het station naar mijn bestemming, het Provinciehuis, dat er vlak naast staat.
Nadat ik abusievelijk plaats had genomen in het vak dat bestemd is voor ambtenaren vond ik een plaatsje op een klapstoel achter de leden, die in cirkelvorm gegroepeerd zijn met het gezicht naar de tafel van de voorzitter en het spreekgestoelte.
Als de voorzitter, de commissaris van de koning Leen Verbeek, zijn blik langs de leden laat gaan ziet hij van rechts naar links de vertegenwoordigers van de VVD, CDA, SP, D’66, 50+, PVV, CU, SGP, PvdA, GL, PvdD en de Seniorenpartij, in totaal 41.
Het viel me op dat er geen “vaste” publieke tribune is en dat de Gedeputeerden (zeg maar de wethouders van de provincie) niet naast de Commissaris zaten, maar opzij, achter de leden in hetzelfde vak als de ambtenaren.
Verschillende camera’s maken beelden van de sprekers, die op grote schermen geprojecteerd worden. Wie wil spreken moet een knopje van zijn microfoon indrukken, er gaat dan aan de steel een rood lampje branden. Ik vermoed dat de camera’s hieraan gekoppeld zijn, want voor zover ik kon zien werden ze niet door een functionaris bediend.
Vóór de vergadering begon werden er veel handen geschud, ik zag veel collegiale goedmoedigheid. Bij elke zitplaats stond een feestelijk versierd tasje met daarin een kerstcadeautje.
De zitting werd om 15.30 geopend en strak geleid. Je kon merken dat Verbeek veel autoriteit heeft, de leden hielden zich zonder uitzondering goed aan het vergaderprotocol en onderwierpen zich gewillig aan de leiding van de voorzitter.
Wie zijn woordje wilde doen (Statenleden en Gedeputeerden) moest naar voren lopen en plaats nemen achter de katheder.
De leden spraken bijna niet vanaf hun eigen plek en ook de interruptiemicrofoon werd amper gebruikt.
Ik kreeg de indruk dat er al heel veel vooraf in commissies was voorgekookt, dat hier eigenlijk niet meer gedebatteerd werd en dat er ook geen besluitvorming plaatsvond. De stemming stond van tevoren al vast en hier werd een soort ritueel opgevoerd ten behoeve van de notulen en de pers.
Afgevaardigden brachten het standpunt van hun partij voor het voetlicht of gaven een stemverklaring.
Voor zover ik kon zien was er heel veel overeenstemming en waren er geen verrassingen.
Er werd veel waardering uitgesproken, behalve door de PVV. Een dame van deze partij hield een betoog waarin vooral veel geklaagd werd.
Geen vuurwerk dus, maar wel degelijke besluitvorming: bij elk onderwerp verzekerde de voorzitter zich ervan dat iedereen die iets wilde zeggen hier ook de kans toe kreeg.
Nederlandse polderpolitiek op zijn best!
Provinciale Staten: 8.