Nederlanders hebben een hiërarchie van ergernissen opgesteld, het CBS heeft het uitgezocht.
Er is iets helemaal niet goed gegaan bij het onderzoek, want de belangrijkste ergernissen staan er niet bij:
Kindernamen
Ik ken een vader en moeder die hun dochter Muriel hebben genoemd. Er is een zekere discrepantie tussen deze Engelse naam en de oernederlandse achternaam, maar dit is overkomelijk. Wat echt niet kan, is dat ze de naam van het kind uitspreken alsof die rijmt op subtiel.
Andere ouders denken origineel te zijn als ze hun kind namen geven als Sharena, Harmony, Chastitty of Mellody (let op de spelling). Als het maar op een klinker eindigt.
En het ergst zijn natuurlijk de bakfietstypes die hun nageslacht Spijker, Storm of Bruis noemen.
Hoe lang zal het duren vóór Juëquinaisheley haar eigen naam zal kunnen spellen?
Dikke brommers
Je zou zeggen dat er niets vervelender is dan ingehaald worden door een jankende buikschuiver (vroeger waren dat Kreidlers en Zündapps, waarvan ik er ook heel graag een had willen berijden, maar mijn ouders verboden dat). Onderschat de scooterachtige lompe pruttelploffers anno 2018 echter niet. Ze gaan nauwelijks harder dan een fiets, de berijder maakt een uiterst inactieve indruk en ze laten nog een benzinewalm achter ook.
Tattoos
Nog steeds overkomt het me dat ik medelijden heb met een persoon die zich ernstig bezeerd lijkt te hebben: hun arm of been is helemaal blauw.
Bij nadere beschouwing blijkt dat er geen sprake is van een blessure, maar dat zij een tattoo hebben laten zetten.
De meeste tattoos zijn al lelijk, maar het wordt nog erger als er een verhaal bij hoort: de datum van de dag dat mijn moeder mijn vader verliet. Of: in de inkt waarmee dit prachtige portret onuitwisbaar op mijn borst is geprikt is de as verwerkt van mijn lievelingshond.
Waar komt toch de drang vandaan om in het Engels te communiceren?
Het wordt natuurlijk pas echt erg als tatoeëerder noch getatoeëerde kan spellen.
Het gebeurt niet vaak dat stupiditeit zo to the point geïllustreerd wordt.
Amerikaanse kretologie
Ik krimp regelmatig in elkaar als jongeren het weer eens nodig vinden een gebeurtenis die nauwelijks gewicht heeft menen te moeten begeleiden met geëxalteerde uitroepen die ze van internet hebben overgenomen: O My God (waarbij de o van God bijna als een a wordt uitgesproken) en What the Fuck.
Mobiele telefoon
Ga in de trein zitten en kijk om je heen. Hoogstwaarschijnlijk ben je de enige die niet naar het schermpje van zijn/haar telefoon tuurt.
Niet lang geleden aten we in een restaurant, het tafeltje naast ons werd in beslag genomen door een jongen en een meisje die ieder voor zich de ganse tijd met hun telefoon bezig waren. Gezellig!
Heeft het CBS wel de goede vragen gesteld?