Er was een tijd dat je naar de videotheek ging om een mooie film te lenen. Die stond op een videoband, later op een DVD.
Series lenen was wat lastiger: als alle afleveringen in één doos zaten had je nooit tijd genoeg om ze allemaal te zien (je moest ze op tijd weer terug brengen). Als ze apart verhuurd werden moest je steeds wachten tot jouw aflevering weer beschikbaar was.
Je kreeg wat meer geld tot je beschikking, dus je begon series te kopen, via Amazon of Bolcom. Je kon ze rustig in je eigen tempo afkijken.
De tijd schrijdt voort, er komen nieuwe ontwikkelingen, en het moment breekt aan dat je helemaal geen schijfjes meer in huis haalt en abonnee wordt van een digitale aanbieder.
Het probleem van de steeds maar groeiende stapel DVD’s (de meeste zul je nooit meer opnieuw kijken) is opgelost, maar een nieuw dient zich aan.
We kozen natuurlijk eerst voor HBO. Als een serie door hen gemaakt was, was je zeker van kwaliteit. Probleem was, dat we bijna alles al gezien hadden, het aanbod was nogal mager.
Dus stapten we na verloop van tijd over op Netflix. CDA-leider Buma kondigde tijdens de verkiezingscampagne aan dat zijn eerste daad als minister-president zou zijn het laten aanleggen van Netflix in het Torentje. Met zo’n aanbeveling kan het niet fout gaan!
Dat bleek dus nogal tegen te vallen. Het aanbod van Netflix is overweldigend, maar ook hier geldt weer: de echt goede series hebben we al gezien (House of Cards, Fargo, True Detective).
Welgemoed probeer je andere series, de meeste hebben vijf sterren.
Dan doet zich het vreemde gegeven voor, dat je helemaal sacherijnig wordt omdat er niets van je gading bij zit. Na tien minuten kijk je elkaar aan en probeer je een andere serie. Je hebt zitten kijken naar clichématig geweld, oppervlakkige karakters, slechte verhaalopbouw en volkomen ongeloofwaardige plots.
Komt het door het feit dat je de serie niet gekocht hebt (als je een behoorlijk bedrag hebt neergeteld is het zonde om af te haken)? Of wordt er steeds meer pulp geproduceerd?
Het kan natuurlijk ook zijn, dat wij steeds kritischer worden en de lat steeds hoger leggen.
Je probeert natuurlijk teleurstellingen te voorkomen. Je leest recensies, je zoekt op internet en vraagt tips.
Je komt steeds weer prachtige namen tegen van series waar je destijds heel erg van genoten hebt (Ten Feet Under, The Sopranos, The Wire, West Wing), maar die heb je dus al gezien…
Mijn zoon raadde me aan te kijken op Rotten Tomatoes, een Amerikaanse site die de publieksbeoordeling weergeeft van films en series.
Ijverig noteerde ik Jessica Jones en Stranger Things.
We hebben ze allebei uitgekeken, maar vroegen ons wel af waar die hoge waardering vandaan kwam (93 resp. 95 op een schaal van 100). In de eerste beschikt de hoofdpersoon over superkrachten, als het haar uitkomt smijt ze tegenstanders meters weg, maar lijdt desondanks een heel getroebleerd leven omdat ze ooit mentaal overweldig werd door een man met weer andere superkrachten. Je zit dus eigenlijk naar een Amerikaanse comic-serie te kijken in het genre Superman-de Hulk.
Stranger Things is Stephen Spielberg meets Stephen King. Een avonturenfilm voor jongetjes die volkomen onnodig in de jaren 70 is gesitueerd. Leuk om al die lelijke gebruiksvoorwerpen en kleding weer eens te zien, maar het voegt niets toe aan het verhaal.
Op dit moment genieten we het meest van mooie documentaires en wachten met smart op een nieuwe In Treatment of Foyle’s War.
Moeten we maar weer DVD’s gaan kopen? Of weet iemand raad en vertelt ons hoe we feilloos de goede series kunnen opsporen?
Netflix: 3