Schrijven

Hoe vaak gebeurt het nog dat je een stukje geschreven tekst onder ogen krijgt?

Ik heb het over letters en woorden die met een pen op papier geschreven zijn.

Als het gebeurt, is het hoogstwaarschijnlijk door een kind op papier gezet in opdracht van een leraar.
De kans dat je je het geschrevene zonder moeite zal kunnen ontcijferen is niet erg groot. Mooi schrijven is een kunst die bijna niemand nog beheerst.

Het is niet verwonderlijk dat je bijna geen handschrift meer ziet, bijna iedereen gebruikt het tekstverwerkingsprogramma van de computer en de printer.

Onderwijsexpert Maurice de Hond vindt het zelfs niet meer nodig dat kinderen met de hand leren schrijven. Hij heeft het over overbodige “krulletters”, en toont daarmee aan dat hij er geen weet van heeft dat het makkelijker is letters aaneen te schrijven en dat de extra haaltjes en boogjes dus een functie hebben. Hij verwart waarschijnlijk kalligrafie met het cursief koordschrift dat op de meeste basisscholen onderwezen wordt (nog wel…)

Ik schreef al eens dat het een uitzondering is een foutloos stukje proza aan te treffen, hetzelfde kan gezegd worden met betrekking tot een goed leesbare handgeschreven tekst.

Ik ken maar weinig mensen die nog mooi schrijven kunnen. Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen.

Ik heb leren schrijven met de kroontjespen. De houder (die door veel kinderen in de loop der jaren werd opgegeten) en het pennetje kreeg je van school, het inktpotje zat achter een schuifje verzonken in je tafeltje en van moeders werd verwacht dat ze een inktlap maakten.

Deze lap diende ertoe om je pen af en toe schoon te maken en was gemaakt van enkele laagjes zeemleer en stof, bijeengehouden door een knoop. Op de lange duur werd deze inktlap helemaal blauw.

Mijn taalschriftje 1962 (?)

Ik vond schrijven met een kroontjespen heel erg moeilijk. Regelmatig bleef de scherpe pen haken in het papier en ontstond een vlek. Achter in je schriftje zat een vloeiblad dat overtollige inkt kon absorberen, maar het kwaad was al geschied. De kans was groot dat je opnieuw moest beginnen.

Ik mocht blij zijn dat ik niet linkshandig was, dan zou ik ook nog het probleem hebben gehad dat je met je hand over de zojuist geschreven letters ging, waarvan de inkt nog niet opgedroogd was.

Er kwam een moment dat we overschakelden op een gewone balpen, voor mij was dat een zegen. Deze pen werd ook door school verstrekt, o wee als je hem kwijtraakte!

Van Sinterklaas kreeg ik een vierkleurenbalpen. Door middel van knopjes kon je telkens een anders gekleurde stift uitschuiven: blauw, rood (spelen dat je de meester was), zwart en de mooiste: groen! Ik was er heel blij mee, maar mocht hem op school niet gebruiken, want dat was slecht voor mijn handschrift.

Ik heb altijd een voorliefde gehouden voor mooie pennen, ik kwam erachter dat ik ze het liefst had met een brede punt. Dat schreef het lekkerst.

Ik heb jarenlang een prachtige Parkerpen gebruikt, ik kocht de vullingen bij firma Akkerman in de Kalverstraat.
Ik kon niet zonder mijn succesagenda, die een mooie leren omslag had. Hierin zat een lusje, waarin mijn favoriete pen precies paste. Ik gebruikte hem tientallen keren per dag.

Er kwam een moment dat ik bij het aanbreken van een nieuw kalenderjaar geen nieuwe Succesagenda meer kocht. Ik hield al mijn afspraken bij in mijn Blackberry en op mijn computer. De mooie Parkerpen gebruikte ik niet meer. Hij was eens uit elkaar gevallen waarna ik alle delen met sterke tweecomponentenlijm weer aan elkaar had vastgelijmd. Toen hij leeg was kwam ik erachter dat ik er geen nieuwe vulling meer in kon plaatsen. In mijn lade liggen nog drie nieuwe.

Ik schrijf nu wel weer vaak, ik maak vaak aantekeningen in een van mijn boekjes.

Ik ontdekte een nieuw merk: de Stabilo pointball 0,5. Het is een feest hiermee te schrijven en je kunt ze in alle kleuren krijgen, ook groen!