Wereldvondst of toch nep?

Er zijn verschillende plekken op internet waar je voor relatief weinig geld leuke partijen postzegels kan kopen,

Als ik er weer een gekocht heb wacht ik de komst van de doos vol spanning af.

Als hij gearriveerd is doe ik een snelle scan van de inhoud en haal de grootste rommel er vast uit. Soms zitten er tientallen zegels bij uit de categorie die ik “honden & heiligen” heb genoemd. Ze zijn foeilelijk, de makers hebben vaak geprobeerd de esthetische armoede met het formaat te compenseren.

Vaak zijn er ook boeken bij die duidelijk geplunderd zijn vóór ze te koop werden gezet. Ze vertonen allemaal witte vlekken waar de leukste zegels hebben gezeten.

Het is nog treuriger als het albums betreft die met veel zorg en aandacht door de makers zelf zijn vormgegeven. De zegels zijn keurig ingeplakt en soms ook van commentaar voorzien. De verzamelaar geeft op elke bladzijde een uitgebreid exposé over de geografische of historische achtergrond van de soms onooglijke stukjes papier die afkomstig zijn van alle uithoeken van de wereld.

Alle liefde, tijd en aandacht die er door de jaren ingestopt zijn worden maar zelden gewaardeerd door de nabestaanden. Die laten door een expert de waardevolle zegels eruit slopen en gooien de trieste restanten dan op de markt.

Het komt dus regelmatig voor dat mijn oogst uitermate karig is en dat het overgrote deel van mijn aankoop niet in mijn albums, maar in een grote verhuisdoos met ongewenst materiaal belandt.

Met deze doos zit ik inmiddels zelf in mijn maag: hij wordt alsmaar voller en wat doe ik ermee? Bij het oud papier zetten is “zonde” en in de garage laten staan heeft ook niet veel zin. Het zal niet lang duren of de zilvervisjes krijgen lucht van al dat lekkere gom op de achterkant van de zegels….
Er is natuurlijk een oplossing: de doos zelf ook weer te koop zetten op Marktplaats. Op deze manier ontstaat een trage stroom van duizenden postzegels die per post (o, ironie!) voortdurend van de ene verzamelaar bij de andere terecht komt.

Het doorvlooien van een berg oude postzegels is een bezigheid waarvan ik me kan voorstellen dat niet iedereen er enthousiast van wordt.
Het is inderdaad soms niet erg bemoedigend als je achter elkaar de ene vorst na de andere onder ogen krijgt. Allemaal ernstige mannen met snorren en een enkele vrouw met diadeem en baljurk. En nog meer honden en heiligen.

Maar gelukkig zit er af en toe een pareltje tussen. Je hebt ineens een onooglijk stukje papier in handen en komt erachter dat het een zegel is die honderd jaar of nog langer geleden door iemand op een brief geplakt is, die vervolgens na een verre reis op de bestemming is aangekomen. De ontvanger heeft de postzegel niet weggegooid, maar deze bewaard of weggegeven. Van hoeveel verzamelingen zou hij deel hebben uitgemaakt? Ben ik inmiddels misschien al de tiende eigenaar?

Net zo fijn is het, als je een mooie zegel tegenkomt die niet ontsierd is door een lelijk poststempel. Die is dan nooit gebruikt en heet “postfris”. Je ziet dan een kunstwerkje op miniatuurformaat.

Als ik een slechte aankoop heb gedaan ben ik boos op mezelf: ik had dat geld vast beter kunnen besteden. Maar gelukkig brengt de post ook weleens een doos die een goudmijn blijkt te zijn.

Enkele dagen geleden kreeg ik een zending die niet geplunderd is.

Ik stel me voor dat een oude filatelist overleden is en dat diens huis snel door zijn zoon ontruimd moest worden. Sommige spullen kon hij gebruiken, andere konden direct naar de vuilstort en weer andere konden het best geveild worden.
De zoon was de postzegelverzameling tegengekomen, had hem in een plastic bak gekieperd en op internet te koop gezet.

En aangezien ik het hoogste bod had uitgebracht kwam hij bij mij….

Ik ontdekte al snel dat er heel mooi spul tussen zat en besloot de inhoud langzaam en methodisch te doorzoeken.
Als snel had ik een flink aantal interessante zegels gevonden, waar ik een mooi plaatsje voor inruimde in mijn albums.

En toen had ik ineens twee zegels in handen waarvan ik meteen al zag dat ze heel oud moesten zijn.

Ik ging op onderzoek uit (leve het internet!) en vond als snel een artikel op Wikipedia. Het bleek hier om Zwitserse postzegels te gaan.

The Zürich 4 and 6 were the first postage stamps issued in continental Europe, on 1 March 1843. Both were inscribed “Zürich” at the top.
The 4-rappen stamp was also inscribed “Local-Taxe” at the bottom, since it was intended to pay for letters mailed within the city, while the 6-rappen, inscribed “Cantonal-Taxe”, was for use on letters going anywhere in the canton.

Country of production	Switzerland
Location of production	Zürich
Date of production	1 March 1843
Nature of rarity	Extremely rare
No. in existence	Unknown
Face value	4 and 6 rappen
Estimated value	CHF 48,000 and above

 

The Double Geneva is a rare Swiss stamp that was issued by the City of Geneva in 1843, making it the third-oldest stamp of the European continent after the Zurich 4 and 6 (1842), and the British Penny Black and Two penny blue, (1840).^[1] It bears the name Double Geneva for the double image on the stamp and its place of origin.^[2]

Country of production	Switzerland
Location of production	Geneva
Date of production	30 September 1843
Nature of rarity	Extremely rare
No. in existence	Unknown
Face value	5/10 rappen
Estimated value	CHF 55,000

 

Ik was diep onder de indruk toen ik zag dat ze zo oud zijn: 1843!

Maar ik moest even slikken toen ik zag dat ze “extremely rare” zijn en samen op een veiling ruim 100.000 Zwitserse Franc zouden kunnen opbrengen…. (Een Zwitserse Franc is ongeveer evenveel als 1 euro).

Ben ik inderdaad op een goudmijn gestuit of zijn het vervalsingen?

Zou een oude Friese postzegelverzamelaar echt de hand hebben kunnen leggen op zulke kostbare postzegels? Zou ik dan de enorme mazzel hebben gehad ze nu voor een prikje te hebben gekocht?

Zou ik ze voor veel geld kunnen verkopen? Moet ik dan veel belasting over de inkomsten betalen?

Ik blijf met beide benen op de grond staan, dit soort sprookjes is meestal te mooi om waar te zijn.

Maar je weet maar nooit…..

 

Wordt vervolgd!