We leven in een wonderlijke maatschappij. Veel dingen moeten worden bijgehouden, hier zijn er weer een paar.
- Als ik mijn computer aanzet verschijnt het woordje Welkom op het scherm. Dit is de omgekeerde wereld: ik maak hem wakker, dus ik zou degene moeten zijn die Welkom zegt.
- Als ik in de auto stap begint die paniekerig te piepen als ik de sleutel in het contact doe. Hij wil mij ervoor waarschuwen dat er nog een deur openstaat!
Ja, domme auto, dat is de deur die ik gebruikt heb om in te stappen! Denk je dat ik door een raampje ben gekropen? - Als ik onderweg ben geeft hij de boodschap dat de airbag voor de passagier nu ook ingeschakeld is. Fijn om te weten, maar waarom nu pas? Behoeft mijn passagier geen bescherming gedurende de eerste minuten? De mijne werkt meteen al!
- Met een ander piepje wil Toyota me ook waarschuwen dat iemand zijn veiligheidsgordel nog niet omheeft. Hij snapt niet dat dit niet nodig is voor mijn tas, die ik naast me op de passagiersstoel heb gezet.
- Hoewel ik geen onderdeel uitmaak van de parkeerpolitie heb ik de onweerstaanbare neiging om te controleren of de auto die op een gehandicaptenparkeerplaats staat wel de juiste is. Tot nu toe komt het kenteken van de auto gelukkig altijd overeen met het nummer dat op het bord staat. Het is onduidelijk welke actie ik zal ondernemen als een onverlaat ten onrechte van de plek gebruikmaakt.
- In de trein maakt een vrouw die tegenover me zit zich uitgebreid op. Ze is heel vaardig, maar de make-up kan jammer genoeg de chagrijnige blik in haar ogen niet verhullen.
- Van de 12 medereizigers binnen mijn blikveld zitten er 11 op hun telefoon. Die van de twaalfde zal wel stuk zijn.
- Flevoland heeft een nieuwe commissaris van de koning. Een van zijn eerste acties was het verbannen van koek en snoep uit de vergaderzaal. Mensen thuis kijken immers mee als er vergaderd wordt en die mogen niet de indruk krijgen dat statenleden iets anders doen dan onvermoeibaar hun belangen te behartigen.
Hij voegt me toe dat onze zetels geen kapstok zijn als hij ziet dat ik mijn vest over de rugleuning heb gedrapeerd. Kennelijk kunnen de mensen thuis hier ook aanstoot aan nemen.
Ik overweeg hem duidelijk te maken dat hij met iemand van doen heeft die opgegroeid is in de jaren ’60, waarin we de vloer aanveegden met autoritaire regenten. Ik zie ervan af om mijn brave gezagsgetrouwe fractievoorzitter geen rolberoerte te bezorgen. Tijden veranderen, de bazen zijn weer de baas.
(Op de rug gezien de PVV en enkele BBB’ers. Rechts de SP en de Dieren. Helemaal links GL en PvdA). - Waarom zijn de stukjes chocola in koekjes niet gesmolten in de oven?
- Waarom hebben shorttrack-schaatsers witte dopjes op de vingers van hun linkerhand? Is dit om slijtage van de handschoenen te voorkomen als ze in de bochten het ijs aanraken? Dat zou getuigen van een ouderwetse degelijkheid die je niet vaak meer aantreft in dit weggooitijdperk. Zitten ze vast? Of is in de kleedkamer regelmatig de vraag te horen of iemand een dopje gevonden heeft?
- Het gebeurde me laatst weer. Je gespreksgenoot heeft ergens een andere mening over en ontkent ijskoud jouw gevoelens om dat duidelijk te maken: ik zei dat ik niet van autorijden hield en kreeg als antwoord dat dit wel zo is. (“Ja hoor, ik vind het heerlijk”.)
“Ik houd erg van spaghetti”. “Nee, dat is niet te vreten”. - Er is niets zo vervelend als het moeten meekijken met iemand die aan het zappen is. Net als je denkt dat je iets wel interessant vindt heeft de ander alweer een ander kanaal gekozen.
Net zo erg is het moeten meekijken met iemand die op de computer bezig is. De cursor verschijnt ieder moment op een onverwachte plek en je kunt volstrekt niet volgen wat de ander nu weer heeft aangeklikt.
Daar is nu nog een ergernis bijgekomen: iemand wil wat op het kleine schermpje van zijn telefoon laten zien (Zo grappig! Een kat met een hoed op!), maar kan de gewenste afbeelding niet vinden. Je mag meekijken als hij driftig vegend en scrollend bezig is het onvergetelijke plaatje te vinden. Hij is ervan overtuigd dat het met jou niet meer goed komt deze dag als je het unieke beeld niet onder ogen zou krijgen.
Dat inmiddels een normale conversatie onderbroken wordt en jij wordt blootgesteld aan een flitsende stroom nutteloze beelden is hieraan natuurlijk volkomen ondergeschikt. - Het gaat goed met mijn ontwikkeling tot ouderwetse mopperkont. Vroeger was alles beter!