Mijn dvd-verzameling telt een groot aantal series met een misdaad als onderwerp. Het gaat bijna altijd om een moord, in heel veel gevallen is zelfs een seriemoordenaar actief.
We kijken naar de misdaad en naar de afwikkeling: slimme politiemensen lossen de zaak op en de daders worden berecht of komen verdiend aan hun einde.
We leven mee met de “crimefighters” en worden ook altijd betrokken bij hun privéleven en hun omgang met collega’s.
Als je veel van dit soort series kijkt valt je een aantal patronen op. Het eerste is de omstandigheid dat het bijna altijd om een (gruwelijke) moord moet gaan.
Het is mij een raadsel waarom we niet getuige mogen zijn van het oplossen van een andere misdaadcase, bijvoorbeeld de diefstal van een schilderij.
De reden dat het altijd over geweld moet gaan is waarschijnlijk dat de gemiddelde kijker hier prijs op stelt. Een ander soort misdaad is niet spannend genoeg.
Hier doet zich dus de wonderlijke paradox voor dat wij ons vermaken door te kijken naar bloed, mishandeling en dood…. Wat zegt dit over ons en over de maatschappij waarin we leven?
Het tweede patroon: de hoofdrolspeler heeft altijd problemen. Soms is het een vrouw die gediscrimineerd wordt vanwege haar sekse, bijna altijd is er een conflict met de baas en niet zelden heeft de held fysieke of psychische bekommernissen (oud, verslaafd, depressief, miskend of zwanger). Er is bijna nooit sprake van een harmonieuze thuissituatie. Familieleden hebben zelden begrip of geduld met het hectische bestaan van een politieman/vrouw en kinderen komen altijd tekort.
De protagonist is vaak gescheiden of staan op het punt dit te doen.
Het is er de scriptwriters natuurlijk om te doen dat de kijker een band ontwikkelt met de hoofdpersoon en zich aangesproken voelt door een flinke portie persoonlijk herkenbaar drama. Kennelijk zou het verhaal te saai worden als we een montere, wakkere held zien die de zaak fluitend oplost en daarna terugkeert naar zijn harmonieuze thuissituatie.
Bijna altijd is er een ontknoping waarin er een confrontatie is tussen de dader en de politiepersoon. Er komt een gevecht, we moeten vrezen dat de moordenaar nog een slachtoffer maakt, maar gelukkig trekt hij uiteindelijk aan het kortste eind.
In het hol van de boef treffen we altijd een muur aan die helemaal is volgeplakt met foto’s van de slachtoffers. Deze zijn vaak verknipt en vormen het bewijs dat we met een zieke geest van doen hebben.
Gek genoeg hangt in het politiebureau ook altijd een bord met foto’s en namen, vaak zijn er wollen draadjes tussen gespannen die de samenhang moeten aantonen. Niet zelden wordt de ontknoping in gang gezet nadat iemand plotseling inspiratie kreeg door er langdurig naar te staren.
Wat opvalt in bijna elke serie, is de hoge graad van ongeloofwaardigheid: zo is er het wonderlijke fenomeen dat zelfs in de rustigste, meest landelijke gebieden aan de lopende hand lijken worden gevonden, slachtoffers van gruwelijke misdrijven.
Ook wijken de hoofdpersonen steevast af van vastgestelde politieprocedures: ze gaan wéér alleen, ongewapend en in het donker op de boef af en wachten nooit op versterking.
De misdadiger pleegt zijn moorden altijd op een ongelooflijk ingewikkelde manier, hij maakt er een puzzel van die de politie moet oplossen. Hij kan altijd heel lang ongestoord zijn gang gaan terwijl de politie in het duister tast.
Ten slotte: we krijgen nooit inzicht in het werkelijke politiewerk, dat zich voor een groot deel achter het bureau afspeelt. In werkelijkheid nemen zaken maanden, soms jaren in beslag, in de gemiddelde serie wordt alles in enkele dagen afgewikkeld.
Scott & Bailey
Het is niet allemaal kommer en kwel. Af en toe komt er een mooie, redelijk geloofwaardige serie langs.
Scott & Bailey is er zoéén. Heel veel hierboven genoemde clichés komen langs, maar de hoofdpersonen (twee vrouwen) komen goed uit de verf, we kunnen ons makkelijk met hen identificeren.
De serie is geschreven door Sally Wainwright, ik probeer zoveel mogelijk van haar werk te pakken te krijgen (Aanraders: Unforgiven, Last tango in Halifax).
De dialogen zijn van grote kwaliteit, ik bewonder vooral de verhoren waarin de vakkundigheid van de hoofdpersonen goed naar voren komt.
Ordinary women, an extraordinary job …
A thrilling investigative drama exploring the personal and professional lives of two female detectives, from award-winning writer Sally Wainwright.
Detective Constables Janet Scott and Rachel Bailey both work for Manchester Metropolitan Police’s prestigious Major Incident Team, led by the formidable DCI Gill Murray. Despite the obvious differences between them, the fact that they are often thrown together in difficult situations means they have developed a robust friendship. Though dedicated to cracking their challenging cases, Scott and Bailey also have to juggle their home lives away from the force, fraught with personal dramas, decisions and life-changing consequences that test their friendship to the limit.
Scott & Bailey is inmiddels aan het vijfde seizoen bezig, ik heb de laatste aflevering net gezien. Jammer genoeg telde series 5 maar drie afleveringen, ze werden ook nogal afgeraffeld. De vorige seizoenen waren beduidend beter. Wel weer heerlijk om de interactie tussen Scott en Bailey te zien.
Kijk naar de trailer (waarin de lelijke woorden zijn weggepiept) en leer het mooie woord “knickerripping” kennen (synoniem voor opwindend).
Scott & Bailey: 8 (vijfde seizoen:6)