Herstelwerkzaamheden

Ik houd ervan om op Youtube te kijken naar filmpjes waarin oude spullen weer helemaal in hun oorspronkelijke glorie hersteld worden.

De mannen (het zijn meestal mannen) maken zelfs van de meest onooglijke, beschadigde en verwaarloosde spullen weer iets moois.

Ze gaan meestal heel gewetensvol om met de materie: ze vervangen alleen als het echt niet anders kan en behouden zoveel mogelijk van het oorspronkelijke karakter.

 

Ik wilde ook weleens mijn kunde beproeven, maar waar vind je een geschikt object? De klus mag niet te moeilijk zijn en er mag ook niet teveel vanaf hangen. Ik zou niet graag degene zijn die oma’s lievelingsmeubeltje naar de gallemiezen hielp.

Zoals zo vaak in het leven diende zich vanzelf een gelegenheid aan: de tuinlamp van vriend Erik was heel duidelijk toe aan wat tedere zorg en aandacht.

Ik was dus blij dat hij hem bij me bracht, ik ging er meteen mee aan de slag.

Om het allemaal een beetje spannend te houden deed ik net of een heel oud waardevol, uniek voorwerp aan mijn zorg was toevertrouwd.

Dat het hier ging om een tamelijk lomp uitgevoerde tuincentrumconstructie was totaal irrelevant.

 

Ik weet niet hoe lang de lamp aan de elementen blootgesteld is geweest, maar houtrot had vooral in het dakje zijn tol geëist, je kon het materiaal met je vingers verpulveren.

Ik besloot dat dit onderdeel vervangen moest worden, de rest kon na een grondige onderhoudsbeurt behouden worden.

Het spreekt voor zichzelf dat ik de lamp van meerdere lagen vernis moest voorzien, want hij zou opnieuw weer enige decennia aan wind, regen en zonneschijn worden blootgesteld.

Ik beschikte niet over een stuk massief hout van de juiste dikte, dus lijmde ik twee lagen op elkaar om het juiste formaat te krijgen. Ik tekende de oude vorm af op het nieuwe hout en zaagde het uit.

Nu was het verder een zaak van schoonmaken, schuren en beitsen/lakken.

 

Ik dacht dat ik de oude schroefbouten wel weer kon gebruiken; ik verwijderde de roest en maakte ze goed schoon met een staalborstel.

Ze bleken door roest zodanig vervormd te zijn dat ze zich niet meer in het hout konden vastbijten, zelfs niet nadat ik de gaten wat nauwer had gemaakt.

Nieuwe, iets langere bouten pasten prima.

Als gewetensvol restaurateur bevestigde ik tot slot zelfs weer het aluminium reclameplaatje dat de oorspronkelijk maker had aangebracht.

Ik geef mezelf een 7, het had nog een beetje beter gekund.