Ik beschouw het als een klein wonder dat elke ochtend, als ik met een slaperig hoofd naar de voordeur loop, de Volkskrant op de mat ligt.
Dit dagblad wordt heel erg trouw bezorgd door een mevrouw die zo bescheiden is dat ze zich haast bezwaard voelt rond oudjaar langs de deuren te gaan met haar nieuwjaarswens. Wij maken gebruik van de gelegenheid om haar een fors blijk van waardering te geven.
Er gaan stemmen op de papieren krant op te heffen en te vervangen door een digitale editie.
Ik vrees die dag, omdat ik helemaal niet uit de voeten kan met de krant op mijn tablet. Ik heb het nodig in een oogopslag te zien wat de krant mij biedt en hoe lang de aangeboden stukken zijn. Ik wil terug kunnen bladeren en kan dan binnen no time vinden wat ik wil herlezen. Ik heb een soort geografisch geheugen met betrekking tot de plaats waar de gezochte passage zich bevindt: rechts bovenaan de pagina, of midden-onder.
Als ik stukjes krant op het kleine schermpje voorbij zie komen kan ik mijn weg niet meer vinden: heb ik alles gelezen, of heb ik wat gemist? Ook ben ik vaak het spoor bijster nadat ik enkele keren heb dóórgeklikt.
24 februari 2022
De krant van vandaag biedt weer veel lezenswaardige artikelen.
Shitalsing slaat weer zoals gewoonlijk de spijker precies op de kop.
Ik lees over de kapitein van een klein antiek bootje dat door de grachten van Amsterdam vaart en moet denken aan onze huwelijksdag: we zaten op een soortgelijk vaartuig dat ons van het stadhuis naar de Westerkerk bracht. Praten werd destijds bemoeilijkt door het gestamp van de tweecilinder motor; het bootje waar dit artikel over gaat vaart elektrisch.
De gijzelaffaire op het Leidseplein wordt van minuut tot minuut beschreven, hier houd ik meer van dan naar schokkerige amateurfilmpjes te kijken (waarbij altijd iemand “O my God” zegt).
Er staat een goed stuk in over een lerarenopleider die kennelijk veel van mijn blogs gelezen heeft. Hij vindt ook dat kinderen eerst kennis moeten vergaren wat ervoor zorgt dat ze de informatie die via internet tot ze komt goed kunnen interpreteren. Hij herinnert ons aan de Steve Jobscholen en Iederwijs, die een roemloos einde hebben gevonden terwijl ze toch zo werden opgehemeld. Hij pleit voor goedopgeleide onderwijzers en vindt het nodig dat het beroep financieel aantrekkelijker wordt gemaakt. Heerlijk om weer iemand te horen pleiten voor klassikaal onderwijs.
Ik lees over een internetroddelaarster. Soms voert de krant je langs paden die je zelf nooit ingeslagen zou hebben. Volgens de verslaggever verzamelt ze scalpels van BN’ers, ik denk dat hij hier niet doelt op de scherpe mesjes die artsen gebruiken, maar een vergelijking wil maken met de trofeeën die Indianen plachten buit te maken: scalps. Ook bij de beste krant zit de corrector weleens te slapen.
In de bijlage wordt uitgebreid een boek beschreven over de magistrale bioscoopfilm The Godfather. De film werd alweer 50 jaar geleden gemaakt! Iedereen die de films gezien heeft (of vijf keer gezien heeft, zoals ik) weet natuurlijk waar de titel (Leave the gun, Take the Cannoli) naar verwijst. Ik ga mijn zoons uitnodigen om samen een hele zaterdag te besteden aan het bingewatchen van de Director’s Cut. We drinken bier en laten pizza komen om in stijl te blijven.
De televisiepagina maakt mij opmerkzaam op wat ik vanavond niet missen mag.
Met de column van Sylvia Witteman is de krant weer uit. Ze heeft het over een boom in het Vondelpark “waartegen ik, lang geleden in de jaren tachtig, nog eens geneukt heb/ben (doorhalen wat niet verlangd wordt)”. Ik vraag me af dit een onderneming was waarbij huisgenoot P. betrokken was en zo nee, wat die van deze ontboezeming zal vinden.
Ik heb mij ervan kunnen weerhouden belangrijke passages ten gerieve van mijn vrouw met rood te markeren (wat mijn vader zaliger placht te doen) en vouw de krant netjes op zodat mijn echtgenote hem ook nog kan lezen.
Enkele weken geleden kon onze trouwe bezorgster de krant niet rondbrengen. Haar vervanger stopte in plaats van ons vertrouwde dagblad een Trouw in de brievenbus.
Het kwam niet meer goed met die dag.
(Dat we de dag erna twee exemplaren van onze krant ontvingen kon hier geen verandering in brengen).
Jouw krant is ook mijn krant. En daar ben ik al jaren blij mee. Alweer een jaar of twee geleden werd ik verrast. Niet de VK, maar de Telegraaf lag op de mat. Het ontvangen van de Trouw is misschien teleurstellend, maar de Telegraaf spant toch wel de kroon , dacht ik. Ik heb de bezorger middels een papier met tekst op de voordeur laten weten dat niet meer te doen. Drie weken later was het weer raak. Dán kun je pas spreken van een verziekte dag. Dus maar weer mijn A4 tje op de voordeur geplakt. Eind 2020 heb ik zijn nieuwjaarswensen niet in ontvangst kunnen nemen. Vorig jaar stond hij met zijn kaartje voor de deur. En hij maaide direct al het gras voor mijn voeten weg. Sorry voor de verkeerde bezorging. Ik had hem al lang vergeven en stopte hem een tientje in zijn handen. Met een glimlach stapte hij weer op zijn fiets.