Mijn zoon zit op rijles en vertelde me dat hij geleerd heeft ervoor te zorgen dat na het parkeren de wielen altijd netjes recht staan.
Ik zag daar de noodzaak niet direct van in, tot ik achteruit wilde uitparkeren en iets te veel gas gaf. De auto ging niet recht achteruit, maar zwaaide naar links uit waarbij hij bijna een andere auto raakte.
Ik heb sinds kort een andere auto en moet nog een beetje wennen.
Vorige week ruilde ik de oude vertrouwde Mazda in (ik kreeg er maar €250,- voor….) en mocht de Toyota ophalen.
Tot mijn verbazing moest ik nadat aan de administratieve plichten voldaan was meelopen naar de plek waar mijn nieuwe vervoermiddel stond. Hij was verstopt onder een enorm kleed dat ik eraf mocht trekken. Er stond ook een bordje bij, met daarop felicitaties en een tafeltje met cadeautjes.
Ik voelde me enigszins opgelaten bij dit wonderlijke ritueel (de auto is immers echt een tweedehandsje van 15 jaar oud), maar was toch wel blij met mijn nieuwe speeltje, en wie wil er nou geen cadeautjes?
De verkoper reed hem voor mij de winkel uit en overhandigde me met veel ceremonieel het sleuteltje (dat eigenlijk geen sleutel is, hierover later meer). Nadat hij mij veel plezier met mijn aanwinst had gewenst wilde hij weglopen, toen ik toch maar even assertief informeerde naar de tafel met cadeautjes. Die was hij glad vergeten!
Ik mocht kiezen tussen een fles wijn of iets lekkers bij de koffie. De presentjes waren dus niet allemaal voor mij. Ik koos voor het lekkers want wijn is aan mij niet besteed.
De nieuwe auto is een automaat, waar ik wel aan moet wennen. Het is nog niet zo erg dat ik met mijn linkervoet de koppeling wil indrukken (die er dus niet is) en daarbij kies voor het rempedaal, wat mijn vader overkwam toen hij in Amerika een huurauto kreeg die evenmin handgeschakeld was. We zaten destijds met zijn allen met de neus tegen de voorruit.
Eenmaal gewend is het natuurlijk prima te doen. Ik voel me King of The Road en ben als een kind zo blij met alle gadgets: een blower die het voorraam in no time van condens ontdoet en een radio die het doet.
Ik schreef in een eerder blog dat het me zo chic leek om nonchalant de portieren op afstand te kunnen openen door middel van een klein zendertje dat verstopt zit in de autosleutel. De auto knippert even met z’n lampen om je actie te bevestigen en je hoort een zacht plopgeluid als de sloten van de deuren gaan.
Dat kan ik nu dus! Als ik even kan onthouden welk knopje ik moet indrukken maak ik ongelooflijk de blits!
Om alles wat makkelijker te maken moet ik de pook naar voren zetten als ik achteruit wil rijden en kan ik de motor niet starten zonder eerst de rem in te drukken.
Ik ben nu wel weer een beetje benauwd om schade op te lopen, hij ziet er immers nog zo mooi uit. Bij de Mazda hondenbak interesseerde me het totaal niet of er een krasje of deukje bij kwam.
Nu nog even een ezelsbruggetje bedenken om de letters en cijfers van het nummerbord te onthouden:
Je hebt het!