Brandende stemmen

Ik ben van boven de rivieren, dus behoor niet tot type mens dat gelukkig wordt van dansen en andere ritmische inspanningen.

Maar als ik gospelmuziek hoor kan ik niet stil blijven zitten. Het enthousiasme van de zangers in wapperende gewaden (die niet kunnen verhullen dat er sprake is van enig overgewicht) werkt aanstekelijk.

Het koor zingt meestal de basismelodie en de solist improviseert eromheen. Naarmate het lied vordert worden de zangers steeds blijer, gaan ze steeds meer swingen en uiteindelijk gaat het dak eraf. Heerlijk!

Toen ik zag dat er op Netflix een serie zou komen over een gospelkoor nam ik mij natuurlijk voor die te gaan zien.

De serie heet Voices of Fire en Pharrell Williams (die van Happy) zou er ook in voorkomen.

We zien een Amerikaanse voorganger van een evangelische kerk (de oom van Pharrell), die het plan heeft opgevat een multicultureel gospelkoor op te richten en daarmee te gaan touren. Hij wordt bijgestaan door een enthousiaste dirigent en een stemcoach.

Eerst moet er auditie gedaan worden, wat uitgesmeerd wordt over zes afleveringen.

Er is veel nagelbijterij, twijfel en troost. Er zijn winnaars en verliezers en er wordt wat afgepraat. Wat zijn Amerikanen daar toch goed in!

De afleveringen zijn zwaar gescript en we weten natuurlijk allang dat de hoofdpersonen niet zullen afvallen, hoewel de Bishop (want zo noemen ze de dominee) en zijn assistent hun best doen twijfel te zaaien.

De koorleden mogen allemaal vertellen hoe graag ze mee willen doen en hoe onzeker ze zijn. Veel van de kandidaten hebben een moeilijke tijd achter de rug, vaak speelden drugs & drank een belangrijke rol, maar ze zijn uiteindelijk allemaal gered en worden nooit moe hiervan te getuigen.

In al hun onzekerheid zien ze kans hun verhaal uiterst eloquent uit de doeken te doen met die in onze ogen echt Amerikaanse rotsvaste overtuiging.

Na de eerste aflevering, waarin vooral heel veel gepraat werd verwachtten we nu wel snel het volledige koor in al zijn glorie te kunnen zien en horen.

Het is er helemaal niet van gekomen. De spanning werd opgevoerd (nog vier dagen tot het debuut-optreden, nog drie, nog twee!), er werd verteld dat iedereen keihard aan het oefenen was, maar we zagen er niets van!

We mochten op bezoek thuis bij de aspirant-koorleden (daar vonden ze alles ook amazing en awesome), we mochten meeluisteren terwijl de leiding moeilijke afwegingen maakte en Pharrell maakte warempel ook nog even zijn opwachting. (Hij kon er niet over uit hoe goed iedereen was).

We constateerden dat het voornaamste criterium waarop de deelnemers geselecteerd werden hun persoonlijke geloofsbeleving was, die zich moest uiten in een voortdurend herhaalde strofe waarbij de stem zich in allerlei bochten wrong.

Ik heb normaal gesproken niet zoveel moeite met zwaargelovigen, meestal doen ze geen vlieg kwaad, maar als je de bishop met zijn vergulde staf naar zijn troon ziet stappen en ziet dat deze kerk bepaald niet armlastig is bekruipt je toch een onbehaaglijk gevoel. Anno 2020 kan je natuurlijk ook niet over het hoofd zien dat miljoenen Amerikaanse Christenen twee keer op Trump hebben gestemd.

Je wordt ook een tikje onpasselijk van al die vervoering op de gezichten en die ten hemel geheven armen.

Ik verwachtte dat we in de slotaflevering eindelijk beloond zouden worden voor ons geduld en een knallend optreden te zien zouden krijgen waaruit zou blijken dat alle inspanning niet voor niets geweest waren.

Maar nee, we kregen kleine stukjes van hetzelfde te zien en nu mochten we er ook getuige van zijn dat de zaal verschrikkelijk enthousiast was.

Toen Netflix ons suggesties begon te doen voor een nieuwe serie begrepen we dat de onderhavige was afgelopen.

We voelden ons zwaar tekort gedaan. Niks Hallelujah!

 

Voices of Fire                   3

 

De trailer kan je hier aanklikken.

Mijn Amerikaanse lookalike (in Movies and Munchies) is minder kritisch. Hij geeft 4 1/2 van de 5 couches.