Voor de klas

Ze staat elke ochtend vroeg op, is nooit te laat en heeft in al de jaren dat ze werkt praktisch nooit verzuimd. Ze stapt goed ingepakt op haar fiets en is ruim op tijd op school.

Vanaf vandaag is het spatscherm dat nog enig comfort gaf tijdens het lesgeven niet meer voldoende. Ze moet een mondkapje dragen, waardoor haar bril steeds beslaat.

Ze geeft les aan klassen van meer dan 30 leerlingen, pubers die normaal al niet echt gemotiveerd zijn en nu in Coronatijd helemaal niet. De een klaagt over de kou omdat het raam open staat (ventilatie!) de ander zou er nog wel eentje open willen zetten.

De leerlingen zijn meester in het ter discussie stellen van werkelijk alles waar ze het mee oneens zijn en dat is heel veel.

Ze legt op vier manieren uit wat hun te wachten staat, schrijft het op het bord, zet het op internet en moet dan toch constateren dat veel leerlingen overvallen worden door een toets of deadline.

Ouders worden ingeschakeld wanneer de resultaten tegenvallen (mijn zoon staat een 3, wat denkt u daaraan te gaan doen?) en sterken hun kroost in de overtuiging dat de school er is om hen een loer te draaien.

Ze besteedt een groot deel van het weekend aan het nakijken van toetsen en werkstukken die niet zelden zwaar geplagieerd zijn.

Ze is bijna nooit voor zes uur thuis. De moeder van een van haar mentorleerlingen is met Covid opgenomen. Ze weet dat de vader uit beeld is en rust niet voordat ze zeker weet dat hij ergens terecht kan.

Ze antwoordt niet op het mailtje dat om vijf over twaalf ’s nachts binnenkomt waarin een leerling op hoge toon uitleg vraagt waarom hij een slecht cijfer heeft gekregen.

Ze gaat ook niet in op de twijfel die een andere leerling uitspreekt of ze wel voldoende verstand van de materie heeft om zijn werkstuk over Hamlet te beoordelen.

Het management heeft weer iets bijzonders bedacht waardoor nog beter gecontroleerd kan worden of de docenten hun werk wel goed doen. Er moet weer iets worden geproduceerd zodat het overzichtelijk afgevinkt kan worden. Nog meer tijd kwijt aan nutteloze administratie

 

Toch klaagt ze zelden en weet dat er naast elke negatieve ervaring vaak ook een positieve te signaleren valt. Ze heeft het mooiste beroep van de wereld en put kracht uit de fijne samenwerking met haar collega’s.

Binnenkort is ze vijfenzestig, maar ze mag nog niet op haar lauweren rusten. Na dit schooljaar nog één en dan mag ze genieten van haar welverdiend pensioen.

 

Ondertussen laadt ze haar tassen weer vol en controleert ’s morgens in het pikkedonker of het niet glad is. Ze klimt op haar fiets, het licht van haar koplamp belicht de overbekende weg naar haar school. Om zes uur is ze weer terug, moe maar voldaan.

 

Mijn echtgenote met wie ik 30 jaar getrouwd ben. Mijn heldin.