We zijn nu al voor de vierde of vijfde keer naar de jaarlijkse grote bridgedrive op Terschelling geweest. Over het algemeen treffen we het met het weer, ook dit keer was het prachtig.
De lente komt eraan en we kunnen vast een voorproefje nemen op ons lange verblijf in de zomer.
Het toernooi vindt plaats in Hotel Schylge, prachtig gelegen aan de Waddenzee even buiten West.
We hadden er ook een kamer genomen, dus hoefden niet ver. Vanaf de derde verdieping is er een prachtig uitzicht over het water, voor het hotel liggen er een paar boten in de jachthaven, dat is in de zomer wel anders.
Omdat we in de zomer ook op donderdagavond meedoen op de plaatselijke bridgeclub hebben we inmiddels een aantal aardige Terschellingers leren kennen.
Ze begroetten ons hartelijk, zodat we ons meteen weer thuis voelden.
Ik houd erg van Terschelling: je vindt er mijn favoriete landschap (duinen, bossen en heide) en er heerst altijd een heel prettig, ontspannen sfeertje.
De pret begon voor ons al op donderdag: ik ontvoerde mijn meisje van de school waar ze werkt en nam haar mee naar Harlingen, waar we nog even konden eten voordat we op de snelle boot stapten.
Omdat we al op donderdagavond aankwamen hadden we de hele vrijdag om lekker op het eiland rond te dwalen. Het waaide hard, maar de zon scheen en de natuur begon al uit te lopen.
De bridgedrive bestond uit twee ronden: een op vrijdagavond en de andere op zaterdagmiddag. Je plaatst je na de eerste ronde in een van de lijnen (de sterkste spelers komen in de A-lijn, de zwakste in de E-lijn; zo speel je dus de tweede ronde tegen spelers van je eigen niveau). Het paar dat eerste wordt in de A-lijn krijgt de hoofdprijs: een weekendje in hotel Schylge. De andere winnaars krijgen Terschellinger producten. Er deden 66 paren mee.
Vorig jaar werden we tweede, we vonden dat we dit jaar maar eens de hoofdprijs moesten winnen. Het liep een beetje anders.
Er zijn nogal wat bridgers onder mijn abonnees, dus ik ontkom er niet aan enkele mooie spellen te bespreken. Een aantal lezers haakt nu af, ik weet dat wat straks komt voor hen volkomen onbegrijpelijk is…
Dit doet me denken aan de eerste keer dat mijn ouders kennis maakten met mijn Westfriese schoonouders.
Het gesprek kwam op kaarten en mijn moeder deelde mee dat ze de ene kaart niet van de andere kon onderscheiden. Eigenlijk was ze hier wel een beetje trots op en rekende op bijval.
Die kreeg ze echter van mijn nuchtere schoonouders, die zelf graag een kaartje legden, niet. “Dat is dan knap stom”, stelde mijn schoonvader genadeloos vast.
Ik raakte aan de praat met een van onze Friese tegenstanders, een boomlange kerel met grote handen en rode wangen, die aannam dat ik (met mijn Friese vader) wel van jongs af aan gekaart had. Toen ik vertelde dat dit beslist niet het geval was (mijn vader kon alleen kwartetten) kon hij met zekerheid vaststellen dat we dan niet katholiek waren, wat inderdaad klopt. Maar mijn vrouw komt wel uit een katholiek nest…
Lezers die niets van bridge (willen) weten kunnen nu afhaken (of meteen naar de laatste alinea gaan om te kijken hoe het afliep).
Eerst een spel dat niet zo goed voor ons afliep:
Mijn partner Zuid paste, West opende 1 Klaver en ik gaf een informatiedoublet. (Wij hebben Ghestem niet op onze kaart staan). Oost bood 3 Klaver, Zuid paste en West bood 3SA. Het zag ernaar uit dat mijn partner heel weinig punten had, maar waarschijnlijk in klaveren flink tegenzat (ik had er immers niet één).
Ik besloot dus te passen, er vast van overtuigd dat de tegenstander kwetsbaar gevoelig down zou gaan. (Ik doubleerde niet omdat ze dan misschien naar 4 Klaver zouden vluchten). Ik wist natuurlijk wel dat de leider een stop zou hebben in mijn mooie 6-kaart ruiten, maar was er van overtuigd dat ik op tijd weer aan slag zou komen (met schoppenaas of harten) om de downslagen te incasseren.
Greet zat immers dwars met klavers en zou aan slag gekomen een van die kleuren inspelen.
Ik startte dus met ruitenaas en vervolgde met de heer en een kleintje. Ik wist dat de leider geen ruiten meer had en dat mijn resterende 3 ruiten nu hoog waren.
Jammer genoeg hadden de tegenstanders wel erg veel klaveren: 6 slagen achter elkaar, waar ik het een en ander op moest weggooien. Ik gooide drie harten en een schoppentje weg en moest tot mijn spijt ook twee van mijn kostbare ruitentjes laten gaan. (Ik kon hartenheer niet kaal zetten). Greet kon met haar armzalige klaverboer in drieën geen tegenwicht bieden.
De leider maakte dus een ruitenslag en 6 klaverslagen en had nog twee slagen nodig.
Ik zag het gevaar al aankomen: de leider gooide mij in met schoppen en ik kon na mijn ene ruitentje (onze vierde slag) niets anders doen dan harten in de vork van de tegenstander spelen.
3 SA contract, en een nul voor ons…..
Dit spel liep wat beter:
Ik opende (als Oost) in de tweede hand met 2R (we spelen de zwakke 2 ook in ruiten). Eigenlijk een ruitenplaatje te weinig, maar kort in de hoge kleuren, dus hopelijk een beetje storend.
Zuid doubleerde, Greet paste met haar 3 punten en Noord ging in de denktank. Na rijp beraad besloot ze te passen, hiermee maakte ze van haar partner’s informatiedoublet een strafdoublet.
Ik paste natuurlijk ook en moest even slikken toen de dummy open ging. Eén ruitje maar op tafel…
Maar de goden waren ons goedgezind, beide hoge heren zaten goed tov de azen, dus ik kwam eraf met twee down. 500 punten voor de tegenstander, maar die zouden toch wel een manche moeten kunnen maken met 28 punten. 3SA in NZ wordt inderdaad 4 keer gemaakt, (maar het gaat ook twee keer down).
Dit spel leverde ons 66% op.
Na de voorlaatste ronde stonden we eerste, als we de laatste 4 spellen dus redelijk zouden spelen hadden we goede kans te winnen.
We speelden de laatste ronde tegen goede tegenstanders, maar die hadden een beetje pech en eindigden met maar 30%.
We wachtten dus vol vertrouwen de uitslag af, want om te winnen moest het paar dat vlak onder ons stond het beter doen dan 70% en dat is praktisch onmogelijk.
Maar bridge is wreed: we werden tweede omdat het winnende paar in de laatste ronde 89% had gescoord. Hun tegenstanders hadden geen zin meer en hadden er met de pet naar gegooid.
We gingen dus naar huis met Terschellinger producten, waar we natuurlijk ook erg blij mee waren.
En we betalen volgend jaar onze hotelkosten zelf wel weer…..