Communiceert u wel genoeg?

We stuurden een kaartje naar een vriendin die ziek was, zo eentje met een aardige afbeelding aan de voor- en een postzegel op de achterkant.

Wij zijn denk ik de laatste generatie die haar medeleven op deze wijze toont. Een e-mailtje is natuurlijk veel makkelijker en als je wilt kun je van het internet een heel mooie/grappige afbeelding halen die je eraan vastplakt.

Is dit vooruitgang? De zieke hoeft niet meer een dag te wachten op het blijk van medeleven, maar is wellicht toch meer verguld met een “echt” kaartje dan met een elektronisch. De schrijver heeft enige moeite betracht: kaartje uitzoeken, schrijven, adres opzoeken, postzegel erop en naar de brievenbus lopen.

Communiceren via internet is ons leven ingeslopen. Zij we erop vooruitgegaan? Oordeel zelf.

1. Je bent lid van een gezelschap, bijvoorbeeld een koor, en een van de leden meldt zich af, treedt soms in details met betrekking tot de ziekteverschijnselen en wordt vervolgens bedolven onder de goede wensen van de andere koorleden. Er worden veel emoticons toegevoegd: hartjes, bloemetjes en wat men verder nog verzinnen kan om op adequate wijze uiting te geven aan het diepgevoelde medeleven.
   Je hebt niet veel behoefte je aan te sluiten maar bent bang dat de toestand van de zieke verergert als die erachter komt dat jouw reactie ontbreekt.
2. Er zijn steeds meer mensen die denken dat ze kunnen fietsen terwijl ze ook op hun telefoon zitten (mooie uitdrukking is dit trouwens).
3. Wat is de algemeen aanvaarde maximum tijdspanne die mag zitten tussen het ontvangen van een app of e-mail en het beantwoorden ervan? Veel mensen voelen zich gedwongen meteen te reageren, waardoor ze vaak afgeleid worden van de taak die ze op dat moment onderhanden hadden. Of, nog erger, ze schofferen het gezelschap waarin ze verkeren.
4. Wat te denken van de eindeloze stroom berichten die een beroep doen op je welwillendheid: Wat vond u van onze dienstverlening? Was u tevreden over de persoon die u aan de lijn had? Wilt u bijgaand vragenlijstje even invullen?
5. Een heel aparte categorie wordt gevormd door de mailtjes die meestal direct in je spambox belanden, zoals berichten van een ver familielid (meestal uit Nigeria) dat graag zijn fortuin met je wil delen of van mensen die je graag geld lenen. Ze wachten altijd smartelijk op je antwoord.
6. Een vriendin kreeg een appje van haar zoon: zijn telefoon was stuk en hij maakte nu gebruik van de telefoon van een vriend. Ze kon hem nu op dat nummer bereiken als ze hem nodig had. Even later appte hij met de vraag of ze even een rekening voor hem wilde betalen, want hij kon immers niet van zijn eigen telefoon gebruikmaken. Zij wilde haar arme zoon natuurlijk ter wille zijn, maar vergiste zich: ze betaalde niet de rekening, maar maakte het bedrag over op de rekening van haar zoon. Die belde vervolgens met de verbaasde vraag waarom ze hem plotseling geld had gestuurd.
7. Het is me de laatste weken opvallend vaak overkomen dat ik helemaal geen respons kreeg op een boodschap die ik stuurde. Ook een herinnering richtte niets uit.
   Ik vind dat eigenlijk nogal onbeleefd. Meestal volstaat een korte reactie, je kunt ook altijd melden dat je geen tijd/zin hebt om te antwoorden.
   Ik ben bang dat deze nonchalance in de hand gewerkt wordt door het enorme aantal berichten waarmee je vandaag de dag bestookt wordt. Je leest ze niet zo goed meer, je neemt ze voor kennisgeving aan en de notie dat er een levend persoon op antwoord wacht komt niet meer bij je op.

Dus toch maar af en toe een kaartje. En je hoeft niet eens een antwoord te krijgen!