De meedogenloze natuur.
Langzaam groeide de tuin ons boven het hoofd.
Wij wisten dat we waardeloze tuiniers waren, dus toen we de tuin van ons nieuwe huis inrichtten hadden we het groen beperkt tot enkele borders en twee boompjes. (In onze vorige tuin hadden we een grasmat, die door mos en mollen volkomen ontoonbaar was geworden. Meerdere keren was ik bijna met ernstig hartfalen in het ziekenhuis beland omdat ik het gras iedere keer moest maaien met behulp van een roestige, stompe handgrasmaaier).
Twee bolacacia’s wierpen in de herfst duizenden blaadjes af die allemaal moesten worden opgeveegd (waar laat je al dat afval?) en de klimop, ooit begonnen als plantje van 65 cm woekerde inmiddels over de hele schutting en kon niet meer bevochten worden. De jungle van Nicaragua was er niets bij.
Aan de ene kant was van de oorspronkelijke border niets meer te zien: wat ooit een mooie lavendelplant was geweest was nu een verzameling stokken met aan de uiteinden nog enkele blaadjes.
Aan de andere kant waren dode en levende klimplanten volkomen in elkaar verstrengeld, ze vormden samen een kolossaal afrokapsel dat boven de schutting uitbolde. Elke zomer vluchtten we naar Terschelling om voor een tijdje verlost te zijn van deze ontembare natuurverschijnselen.
Het enige lichtpuntje was, dat de tuin gelukkig voor een groot deel bestraat was.
(Toen mijn vrouw het met haar 99-jarige vader over onze tuin had, keek deze haar misprijzend aan: “Jullie hebben helemaal geen tuin”. Ze vreesde dat haar oude vader nu de eerste symptomen van Alzheimer vertoonde, maar begreep toen ineens wat hij bedoelde. Voor een niet-stadsbewoner valt wat wij onze tuin noemen natuurlijk volstrekt niet onder die categorie).
Toen wijnranken probeerden via spleten ons huis binnen te groeien was de maat vol.
Er moest iets gebeuren!
We vonden nog wat spaargeld en maakten een plan: we zouden van de groene hel achter ons huis een lieflijke gezellige buitenkamer maken. We zouden aan het wilde woekeren een halt toeroepen, het groene gespuis met wortel en al verwijderen en alleen nog maar plantjes met mooie bloemen in potten tolereren.
We besloten een groot gedeelte van de tuin te overkappen en de grond geheel te bestraten. Dat konden we natuurlijk niet zelf, dus we riepen de hulp in van enkele professionals, later zou blijken dat de één wat meer verstand van zijn vak had dan de ander.
We vroegen offertes aan en maakten afspraken maar eerst wachtte ons een grote uitdaging: alle struiken, planten en bomen moesten weg en wij wisten dat deze zich niet zonder meer zouden overgeven.
Omdat wij allebei lid zijn van Natuurmonumenten en Groen Links stemmen konden wij het niet maken de acacia’s om te hakken. Wij gunden onze twee boompjes een tweede leven en boden ze aan op Martktplaats. Men mocht ze gratis ophalen, maar moest ze dan wel zelf uit de grond halen. Zo slim waren we wel.
Onze buurman had inmiddels lucht gekregen van onze plannen en bood tot drie keer aan de boompjes voor ons om te zagen met zijn motorzaag, die hij tot zijn spijt minder vaak kon gebruiken dan hij zich bij aankoop voorgesteld had. Hij zag zichzelf al in blokjesoverhemd en voorzien van veiligheidsbril- en helm de boompjes vakkundig een voor een omleggen, luid “Timber” roepend.
Wij wezen zijn aanbod beleefd van de hand, wetend dat we dan nog lang niet klaar zouden zijn, omdat in dat geval het wijdvertakte wortelstelsel immers nog verwijderd moest worden en dat was de grootste en lastigste klus. Iedereen weet dat een boom onder de grond net zo groot is als erboven! Wij wisten uit ervaring hoe weerbarstig de natuur kan zijn.
Een enthousiaste Fries belde. Hij was bezig zijn tuin in te richten en zag in gedachten onze boompjes er al in staan. Hij moest ze alleen nog even uit de grond halen en ervoor zorgen dat er voldoende wortels aan zaten.
Toen hij zich de volgende dag met een aanhangwagentje aandiende vroegen we ons af hoe hij de klus zou gaan klaren. Ik had hem vooraf gevraagd welk gereedschap hij dacht te zullen gaan gebruiken (zelf had ik een forse graafmachine op rupsbanden voor ogen). Hij had luchtig geantwoord dat hij zijn vrouw zou meenemen, en een schep.
Het werd een lijdensweg. Al snel zaten ze helemaal onder de modder, want het was nog gaan regenen ook. Ik nodigde ze uit voor een kop koffie, maar die wilden ze buiten opdrinken omdat anders onze vloer vies zou worden.
Het werk schoot niet op, het boompje waarmee hij begonnen was stond na een uur nog steeds ongenaakbaar overeind en de trotse tuinbezitter begon steeds bleker te worden.
Ik voelde me schuldig dat ik hem de klus liet opknappen, vooral toen hij me vertelde dat hij net een chemokuur had afgesloten en het eigenlijk van zijn dokter rustig aan moest doen.
Het lukte ze uiteindelijk één boompje uit de grond te krijgen, maar het wortelstelsel was gereduceerd tot enkele gemutileerde uitsteeksels. Zelfs een doorgewinterde stadsmens als ik kon zien dat dit boompje nooit meer ergens zijn leven zou voortzetten. We tilden de stam op het karretje en doodmoe ving het echtpaar de terugweg naar Friesland aan. Het andere boompje hadden ze wijselijk laten staan.
Mijn oudste zoon, die spieren kweekt in de sportschool, besloot zijn agressie bot te vieren op het resterende boompje. Na een middag sjorren, hakken en trekken had hij het voor elkaar, de laatste acacia kon naar de buurman, die het hout goed kon gebruiken voor zijn open haard. Al snel hoorden wij het snerpende geluid van zijn motorzaag.
Niet lang daarna werd een geweldige stapel hout bezorgd. Met deze planken en palen ging onze andere buurman, die timmerman is, onze galerij bouwen.
Wordt vervolgd.