Er komt een moment in je leven dat het vooruitzicht van een vakantie in een tent niet meer zo heel aantrekkelijk is. Als je heel rijk bent neem je voortaan je intrek in een hotel.
Voor wie dat niet weggelegd is, komt de caravan in zicht. Eigenlijk een beetje je eigen hotel, maar dan kleiner.
We oriënteerden ons en kwamen erachter dat caravans, zoals alle dingen in het leven, er zijn in alle soorten en maten. En prijzen. Al snel werd duidelijk dat wij aangewezen waren op de tweedehandsmarkt.
Mijn ervaringen met caravans gingen terug naar de tijd dat we die van mijn ouders wel eens mochten lenen. Ze hadden een Constructam waar ze heel erg van genoten en vonden het geen bezwaar anderen hierin te laten delen. Mijn vader bracht de caravan naar een door ons uitgezochte camping en wij woonden er dan enkele dagen in. Feest!
Wat is er knusser dan met z’n tweetjes in zo’n klein huisje heerlijk ongestoord te kunnen lezen nadat je een lekkere zelfgemaakte maaltijd hebt verorberd?
In die dagen hadden caravans nog geen toilet (laat staan een douche) en ook geen televisie.
We zochten het adres op van een caravandealer en begaven ons enthousiast op pad.
Al gauw werd ons duidelijk dat caravans tegenwoordig bijna allemaal behoorlijk groot zijn en dat ze allemaal een wc hebben. Voor ons hoefde dat niet zo, maar we vonden het niet zo’n groot bezwaar.
We klommen de ene na de andere caravan in en ontdekten dat de nieuwe truttigheid in caravanland nooit ver weg is. Gordijntjes met ruches, Oisterwijks fake eiken en koperen lampjes. Het leek er soms op dat het mensen een exacte kopie van hun eigen woning op prijs stelden, compleet met inductiekookplaat en flatscreen televisie.
Er was één heel goedkope caravan, maar die was heel oud en versleten en stonk naar kattenpis.
Enigszins ontgoocheld trof ik mijn vrouw weer bij de ingang. Het zag er naar uit dat het heel moeilijk zou worden iets van onze smaak en in onze prijsklasse te vinden.
Mijn echtgenote vertelde me dat ze een fantastisch mooie caravan had gezien, die ik zeker even van binnen moest bekijken. Toen we hem naderden wist ik wel waarom ik die links had laten liggen: hij moest bijna €7000, kosten, dat was veel te duur voor ons.
Toen ik de caravan van binnen bekeek werd ik heel boos op mijn vrouw: waarom had ze me gedwongen deze prachtige, veel te dure caravan te bekijken? Nu ik dit gezien had zou ik nooit meer gelukkig kunnen worden in een betaalbaar exemplaar!
De smaak van de vorige eigenaar was precies de onze: mooi licht fineer, smaakvolle bekleding, geen kitscherige troep en het mooiste van allemaal: aan de gordijnrails van het achterraam hingen in een sierlijk boogje een paar gekleurde papieren (Tibetaanse gebeds?)vlaggetjes.
Het was een tien jaar oude Delta Euroliner (die naam!) in perfecte staat. De vorige eigenaar had er destijds bijna € 12000 voor betaald en hem maar gedurende enkele weken per jaar gebruikt. De rest van het jaar had hij binnen gestaan. Dat was de reden dat hij er nog zo bijzonder mooi uitzag, alleen de bekleding was een beetje verkleurd onder invloed van het zonlicht.
Terneergeslagen keerden we huiswaarts. Daar kreeg ik het lumineuze idee contact op te nemen met de leverancier en een lager bod uit te brengen.
Ik mailde hem dat we helemaal weg waren van de caravan, maar dat ons budget jammer genoeg maar 5000 euro was.
Het antwoord kwam snel: we mochten hem voor dat bedrag meenemen! Ik had altijd al geweten dat in mij een geslepen handelaar schuilde.
In juni 2012 haalden we de caravan op en sedertdien hebben zijn we er al vele keren mee op stap geweest.
We zochten nieuwe bekledingsstof uit (net zo mooi als de oude) en nadat Greet er heel wat uurtjes had ingestoken zagen de kussens er fantastisch uit.
Het toilet dat we nooit zouden gebruiken.