Een mailwisseling met Paulien Cornelisse

Ik sla de column 150 woorden van Paulien Cornelisse nooit over. Ze heeft vaak grappige inzichten en is net als ik dol op taal. Ik las ook haar beide boekjes: “Taal is zeg maar niet mijn ding” en “en dan nog iets”.

Niet lang geleden schreef ze dit in de Volkskrant:

Het probleem is alleen: ik heb het boek nog niet uit

Ik lees het boek I Have Some Questions for You van Rebecca Makkai. De hoofdpersoon geeft een podcastcursus op de kostschool waar zij zelf ooit leerling was. Een van haar cursisten besluit een true crime-podcast te maken over een moord die plaatsvond toen de hoofdpersoon nog op school zat. Er zijn dus klassieke elementen (‘kostschool’ en ‘moord’), maar ook moderne (‘podcast’), en die blijken allemaal heerlijk samen te gaan.
Het boek is zó’n pageturner dat ik tegen iedereen in mijn omgeving zeg: ‘Dit zou de nieuwe The Secret History kunnen zijn.’

Het probleem is alleen: ik heb het boek nog niet uit. En nu is mijn angst dat het eindigt op een manier die dusdanig teleurstellend is dat ik al mijn enthousiaste gekweel weer moet intrekken.
Ik ben bijna bij het einde en ik betrap mezelf erop dat ik het boek probeer aan te sporen: blijf goed tot het eind.

Ik was geïntrigeerd: niet alleen houd ik van spannende boeken, ik was destijds heel erg enthousiast over `The secret History van Donna Tartt “

Het boek I Have Some Questions For You ligt nu voor me en ik moet zeggen dat het me niet meeviel. De schrijfster kan er waarschijnlijk niet veel aan doen dat het een lelijk omslag heeft, maar ze had het aantal karakters dat een rol speelt in haar roman toch wel wat kunnen inperken. Ik raakte tureluurs van al die namen.
Ik werd eigenlijk geen moment gegrepen en was benieuwd naar wat Cornelissen er uiteindelijk van vond.
Het is grappig dat ze zich voorstelt dat ze het boek moet aansporen. Ik vergelijk het met een gedachtengang die ik weleens heb als ik een boek saai vind: ik stel me dan voor dat de schrijver er juist op dat moment ook achter is gekomen en er dus voor zal zorgen om daar vanaf de volgende bladzijde wat aan te doen. Hij wil immers niet dat zijn lezers afhaken! Er zit een zwakke plek in de redenering want vaak blijft het boek saai…

Ik hield de rubriek in de gaten om te kijken wat Paulien’s eindoordeel was, maar ze kwam er niet op terug. Ik vermoedde dat het boek haar was tegengevallen en besloot te informeren:

Beste Paulien

Op 22 maart schreef je een column over het boek “I Have Some News For You” van Rebecca Makkai. Je was vol lof, maar was bang dat het eind niet net zo sterk zou zijn als het begin. Je vergeleek het met werk van Donna Tartt.

Ik heb het boek inmiddels uit en ben geïnteresseerd in je eindoordeel: haalt het boek inderdaad het niveau van “The Secret History”?

En kreeg al snel antwoord:

Beste Martin, 

ik moet zeggen dat het einde me toch tegenviel. Het kreeg allemaal iets onnatuurlijks. Nu, een paar weken na het lezen van het boek denk ik er nauwelijks nog over na. Dat betekent dus dat het boek het wat mij betreft niet haalde bij The Secret History, maar zoals wel vaker denk ik ook: misschien vond ik The Secret History ook wel zo fantastisch omdat ik veel jonger was toen ik het las. 

Ik ben nu overigens met plezier bezig in The Idiot van Elif Batuman, en heb laatst ook met bewondering het korte boek ‘Weather – a novel’ van Jenny Offil gelezen. 

Hartelijke groet, 

Paulien Cornelisse

Cornelisse heeft dus haar enthousiaste gekweel inderdaad moeten intrekken…..

Het blijft tobben, maar bij de stapel boeken die ik binnenkort meeneem naar Terschelling zit toevallig het allerbeste boek dat ik in tijden zal hebben gelezen.