Op uitnodiging van mijn zoon Ben, die het festival organiseert namen we de metro naar Amsterdam Zuidoost om Metro Movies te bezoeken.
Het festival vindt plaats in de tunnel waar binnenkort de A9 doorheen zal gaan.
Metro Movies is voor iedereen die van kwaliteitsfilms houdt en daarnaast festivalsfeer wilt proeven in de vorm van debatten, kunst, muziek en lekker eten. Op vrijdagavond gaan we na de opening van wethouder Kunst en Cultuur Touria Meliani in debat met stadmaker Malique Mohamud, cultureel ondernemer Angelo Bromet, creatief ondernemer Maru Asmellash en Saskia Bosnie van bewonersparticipatie adviesplatform Sabo, over de snelle veranderingen en mogelijke kansen in Zuidoost aan de hand van VPRO Tegenlicht documentaire ‘Mijn stad is mijn hart’. Vervolgens wordt de beklemmende survival horrorfilm Cutterhead vertoond, waarin drie mensen van verschillende komaf vastzitten in een ondergrondse tunnel.
Je wordt aangemoedigd het openbaar vervoer te nemen, maar uit veiligheidsoverwegingen moet je in een ruime lus naar het festival lopen, het duurt dus wel even voor we op de bestemming aankomen, waar we aanvankelijk tegengehouden worden door een bewaker die ons vertelt dat het pas om 17.00 uur begint. We wachten de resterende drie minuten en mogen dan doorlopen, als de bewaker afgelost wordt door twee nieuwe collega’s.
Er is sprake van enige overkill, want behalve wij tweeën is er nog niemand.
We hadden nog niet begrepen dat als je naar een festival gaat je natuurlijk niet op de aangekondigde begintijd verschijnt.
Aangezien er voor een festival organisatorisch heel wat uit de kast getrokken wordt (denk aan wc’s, elektriciteit, bewegwijzering, voedsel, drank en zitplaatsen) had men besloten de hele setup gedurende de dag te gebruiken voor een congres van bouwers: die zouden het vast een heel toepasselijke plek vinden.
Bij onze aankomst waren ze klaar met congresseren en luid met elkaar in gesprek over bouwzaken.
Ze moesten hard praten, want een blije dj draaide keiharde techno waar volgens mij niemand behoefte aan had.
Het is ene bijzonder ervaring in een tunnel te lopen waardoor binnenkort het verkeer zal razen. De strepen waren al op de weg geschilderd, er hingen al bordjes met aanwijzingen (als je eruit wil moet je 25 meter naar de ene, of 75 naar de andere hollen). Ook de verlichting was aangebracht en boven ons hoofd hingen gigantische ventilatoren.
Op weg naar onze zitplaatsen kwamen we langs een aantal doeken waar graffiti op was gespoten en een paar mannequins in hippe kleren.
We verzekerden ons van een plaatsje op de eerste rij en wachtten op de dingen die komen gingen.
Dat duurde even, maar dat gaf niet want er was een lichtspektakel (een moderne variant op de vloeistofdia’s van weleer) en we hadden mondvoorraad bij ons (wat eigenlijk niet mocht).
Na enige tijd kondigde een meneer aan dat we gingen kijken naar een VPRO- documentaire over Rotterdam. Die ging over de bewoners, die 206 verschillende nationaliteiten bezaten. Toch voelden ze zich heel erg Rotterdammer en kwamen graag in het hiphophuis. Probleem is, dat er allemaal dure huizen gebouwd worden en dat er op het laatst alleen nog maar plaats is voor mensen met veel geld.
Na afloop namen enkele mensen plaats op het podium en begon de nabespreking, die een uur duurde. Volgens mij zou twintig minuten ook lang genoeg zijn geweest.
De wethouder was kennelijk verhinderd.
De forumleden waren aardig en vast heel erg deskundig, maar het incrowd-, en ons-kent-ons-gehalte was erg hoog. Eén van hen, de stadmaker, (wat is dat?), had het vreselijk koud en moest met een kop thee ontdooid worden. Een ander was iets hoogs in de stadsdeelraad. Hij had met zijn mooie blauwe pak ook niet op de lage temperatuur in de tunnel gerekend. Hij deelde een dekentje met een ander pak, maar dat hielp niet echt. (Wij hadden de aanwijzingen nauwlettend opgevolgd en waren goed warm gekleed!)
De centrale vraag was of er parallellen te trekken waren tussen Rotterdam en Amsterdam Zuidoost en of we dezelfde problematiek hadden.
Nou en of!
Je kon heel goed merken dat de deelnemers van praten hun beroep gemaakt hadden. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ze voortdurend iedereen opriepen om in gesprek te gaan, dat het hoognodig was dat de discussie geopend werd en dat er issues op de agenda moesten worden gezet. Er was onvoldoende oog voor het narratief en er was gebrek aan dialoog.
Ik weet gelukkig dat er veel leuke dingen gebeuren in Zuidoost, maar kon me niet aan de indruk onttrekken dat dit eerder ondanks dan dankzij deze praters is.
Toen het gesprek eindelijk afgelopen was gingen we een pizzaatje halen bij een van de foodtrucks. Twee Italianen hadden een schattig Tuk-tuk autootje omgebouwd tot rijdende pizza-steenoven! Ze waren erg goed van vertrouwen, want ze keerden regelmatig tegelijk hun rug naar de goedgevulde openstaande geldkist die als kassa fungeerde.
Ze wisten natuurlijk dat er alleen maar goed volk was.
De film was een adembenemende aangelegenheid. Deens, met Engelse ondertiteling.
Thema’s waren solidariteit (of het gebrek eraan), zelfopoffering en hoe mensen zich houden in extreme situaties.
Degene die de film uitgekozen had was vast erg in zijn sas met toepasselijke gegeven dat de film zich óók in een tunnel afspeelde. Maar in de film ging het helemaal mis, ik kreeg het er claustrofobisch van. Ik vroeg me af of er bij het bouwen van onze tunnel ook zulke gruwelijke dingen gebeurd waren, en was blij dat we na afloop weer de open lucht konden opzoeken.
We sneden op de terugweg naar de metro natuurlijk een flink stuk af en waren al snel weer op weg naar huis.
Het was een bijzondere ervaring, die ik niet graag had willen missen.
Ambiance 10 (het leek op een reprise van een autoloze zondag)
Organisatie 9 (want immers verzorgd door Ben)
Discussie 6 (te lang en te geroutineerd)
Film 8
De foto’s zijn gemaakt door Greet.