Deze zomer logeerden we bij vrienden in Engeland. De gastvrouw vertelde dat ze altijd met veel plezier naar Radio 4 luisterde en dat er nu een onderwerp aan de orde was geweest dat mij vast zou interesseren: een enthousiaste mudlarkster had verteld over een boek dat ze had geschreven over haar avonturen aan de oevers van de Thames.
Ze had mijn blog gelezen (kijk hier) en ging ervan uit dat het hier om dezelfde persoon ging.
Ik kocht het boek, uiteraard bij Blackwell’s, die prachtige gigantische boekwinkel in Oxford.
Het boek heet Mudlarking, de schrijfster is Lara Maiklem. Ze is dus niet dezelfde als de hoofdpersoon van de talloze filmpjes die ik op Youtube bekeek. Dat is Nicola White.
Er zijn dus twee Engelse dames die er hun hobby van gemaakt hebben dag in dag uit de foreshore van Engelands beroemdste rivier af te struinen op zoek naar historische vondsten.
Nu is er buitengewoon veel te vinden, want er wonen al ruim tweeduizend jaar mensen aan de Thames, dus er zijn heel wat voorwerpen in de rivier beland en sommige daarvan kunnen in de modder gevonden worden bij laagtij.
De zee doet het waterpeil bij vloed meters stijgen, het zakt weer terug bij eb.
Mudlarkers hebben tabellen die ze gebruiken om te zien wanneer de kans op vondsten het grootst is.
Er zijn veel overeenkomsten tussen White en Maiklem, de belangrijkste wat mij betreft is hun schitterende gebruik van de Engelse taal, de ene op schrift en de andere in gesproken vorm.
Maiklem besteedt in haar boek veel aandacht aan de geschiedenis, en geeft aan de hand van thema’s een overzicht van wat er zich allemaal afspeelt en afgespeeld heeft aan de oevers van de Thames.
Ze kan ook lyrisch de natuur en de omgeving beschrijven, je krijgt enorme zin om zelf langs de waterrand te lopen en allemaal mooie vondsten te doen.
Gelukkig besteedt ze ook aandacht aan de duistere kanten: vervuiling met giftige stoffen, de rivier als open riool en plek om van je afval af te komen.
Haar aandacht gaat vooral uit naar heel oude voorwerpen, zoals restanten van Romeins aardewerk.
Een prachtige anekdote verhaalt over een Engelse 19e eeuwse boekdrukker die geen afstand wilde doen van door hem ontworpen en vervaardigde loden letters. Om te voorkomen dat iemand anders ze in handen zou krijgen gooide hij ze allemaal in het water.
Heel af en toe wordt er een letter gevonden, tot nu toe nog geen leestekens….
De titels in het boek zijn gezet in dit lettertype (Doves).
Maiklem vertelt ook haar eigen verhaal: opgegroeid als dromerig meisje op een oude boerderij, terecht gekomen in een uitzichtloze relatie waarbij ze lange voettochten langs het water maakte en zo in contact gekomen met mudlarking.
Ze heeft inmiddels een uitgebreide collectie opgebouwd, net als White. Vreemd genoeg gebruikt ze in haar boek aantekeningen en tekeningen van een collega-mudlark en zien we niets van haar eigen verzameling.
Het is een genoegen te zien hoe deskundig de beide vrouwen zijn geworden. Ik heb er bewondering voor dat ze onvermoeibaar doorgaan met speuren en hier verslag van doen in de prachtige Engelse taal.
Je zou verwachten dat White en Maiklem vriendinnen zijn die veel met elkaar optrekken, maar tot nu toe heeft geen van beiden de naam van de ander genoemd.
Mudlarking van Lara Maiklem 8½
De filmpjes van Nicola White op Youtube 8½
(Dit is haar recentste post)