N.P de Koo

Ik kreeg de beschikking over enkele oude postzegelalbums en trof daar dit intrigerende plaatje aan.

Het is duidelijk geen postzegel en het hoort dus eigenlijk niet in zo’n album thuis. Ik heb het natuurlijk wel bewaard, omdat het duidelijk oud is en omdat de grafische stijl me aansprak. De belettering paste in het tijdvak rond 1920 en het onderwerp sprak me ook aan.

In de tijd dat Indonesië nog een kolonie was van Nederland was de radio een heel belangrijk communicatiemiddel. Men kon via Radio Holland telefoneren met Indië, maar dat was uiterst kostbaar (33 gulden per minuut).

De radiozender stond in Kootwijk, een prachtig kathedraalachtig gebouw met prachtige architectuur en fraaie beelden aan de gevel.

Een telegram sturen was natuurlijk minder kostbaar, dus dat zal vaker gebeurd zijn.

Onlangs stuitte ik op het boek N.P. de Koo, grafisch vormgever en interieurarchitect. Toen ik zijn werk zag wist ik bijna zeker dat mijn plaatje door hem ontworpen moet zijn.

 

 

De Koo leefde van 1881 tot 1960 en verzorgde veel drukwerk voor de PTT. Hij ontwierp ook uithangborden, interieurs en zelfs een brievenbus.

 

Daarnaast ontwierp hij stands voor tentoonstellingen en verzorgde hij o.a. het interieur van Villa Zandbergen in opdracht van de cacaofabrikant Blooker.

 

Hij was tegelijkertijd ambachtsman en kunstenaar en dat leverde prachtige resultaten op.

Het boek is mooi geïllustreerd, maar de schrijver heeft onvoldoende balans gebracht in de tekst. Er is een uitgebreid notenapparaat, maar de onderschriften (in iets kleinere letter) nemen veel teveel plaats in. Menig bladzijde heeft meer voetnoot dan basistekst.
Ook citaten zijn in een kleine letter gezet, als ze wat langer zijn levert dit een lelijk tekstbeeld op.
Je verwacht dat een boek als dit beter verzorgd zou zijn.

Bijzonder is, dat met dit plaatje een aantal van mijn belangstellingsgebieden bij elkaar komen: Indië, grafiek, Art Deco en post.

   

Villa Zandbergen

Heerlijk boek om te lezen, maar het had een betere vormgever verdiend.

 

3 reacties

  1. Graag verneem ik als auteur de opmerking dat in het boek van N.P. de Koo geen balans is gebracht. Het zijn van die opmerkingen of eigenlijk van die kreten die nergens op slaan dan alleen kritiek te leveren en verder daarvan te genieten. Ik ben het wel eens dat de citaten in verkleind lettertype niet goed overkomt. Maar alle hulde aan de vormgever die een moeilijk in te delen boek met veel verve voor elkaar heeft gebracht met excellente fotografie. Vergeet niet, er is geen enkel archief bewaard gebleven en wat in het boek staat vermeld is alles wat bij elkaar kon worden gebracht, en dan begint het gezeik weer opnieuw met opmerkingen als meer voetnoot dan basistekst, iets wat duidelijk uit een narcistische houding tevoorschijn komt. Veel leesplezier. Het boek kende gelukkig heel wat lezers die positiever reageerden dan dit nodeloze en ook wel hopeloos gebrachte geneuzel.

    1. Geachte heer van Dam

      Wie voor de bureaulade schrijft zal nooit een reactie krijgen. Als je publiceert kan dit wel gebeuren.
      Het lijkt me dat je als schrijver blij bent als iemand de moeite neemt zijn mening te geven over jouw product. Het is dan wel prettig als de kritiek goed geformuleerd en gefundeerd is.

      Ik ben dus verbaasd bovenstaand commentaar te lezen op mijn blog.

      Ik ben complimenteus over de inhoud (“mooi geïllustreerd”, “heerlijk boek om te lezen”) maar heb kritiek op de vormgeving.
      Je kunt als vormgever, of schrijver, ervoor kiezen de noten direct onder de tekst te zetten, maar als het er veel zijn, of als ze groot zijn, kan je ze ook aan het eind van ieder hoofdstuk plaatsen of zelfs aan het eind van het boek.
      Ik vind dat met betrekking tot dit boek beter voor een van deze opties gekozen had kunnen worden. Dat levert een mooiere tekstspiegel op.
      Dit lijkt me een helder punt van kritiek waar je het mee eens kunt zijn of niet, en geen geneuzel.

      In mijn andere punt van kritiek kunt u zich wel vinden.

      De passage: “dan begint het gezeik weer opnieuw met opmerkingen als meer voetnoot dan basistekst, iets wat duidelijk uit een narcistische houding tevoorschijn komt” raakt kant noch wal.

      Om u tot slot nog even te parafraseren: het zou fijn zijn als het boek heel wat lezers zoals ik zou kennen die het goed lazen en de moeite namen zorgvuldig te reageren.

      Met vriendelijke groet
      Martin Minnema

  2. Helaas mijnheer Minnema, u blijft met uw complimenten aan de bovenkant hangen, mooi geillustreerd en heerlijk boek om te lezen. Als u een goede recensie wilt weergeven dat kijkt u naar de bronnen en de vele archieven welke hiervoor zijn doorgenomen, hoe zeldzaam het voorkomt dat dit werk van jaren doorploegen en afreizen naar diverse plaatsen tot dit resultaat hebben geleid. Zoiets kan ik niet terugvinden, heerlijk boek en mooi geillustreerd helaas weer niet die diepte bereikt waaruit een recensie zou moeten bestaan. Maar ik hou op, het boek en de fraaie tentoonstelling in destijds het Museum voor Communicatie trok zeer veel belangstellenden, en dat doet mij meer deugt dan dit gewauwel in de ruimte. Succes verder met uw blog.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.