Paasbespiegelingen

 

Mijn beste vriendje Wandert verhuisde naar de Noordoostpolder. In de paasvakantie mocht ik een weekje logeren, hierdoor werd het verdriet een beetje weggenomen. Het leven in de polder verschilde behoorlijk van dat in de stad. Ik kreeg een overall en kaplaarzen te dragen, en we beleefden avonturen in de bos-aanplant (alle bomen netjes op een rij) en in de enorme graanschuur op de boerderij waar een van Wandert’s nieuwe vriendjes woonde. Er was een groot vak waarin het kaf werd bewaard (nadat het was gescheiden van het koren). We doken er van metershoog in.

Op eerste Paasdag werd een groot paasvuur ontstoken, waar alle bewoners van Emmeloord naar kwamen kijken en van tante Nel (in Amsterdam waren buurvrouwen ook tante) mochten we eieren beschilderen. Tante Nel en oom Jan waren, in tegenstelling tot mijn ouders, erg van het creatieve. Misschien is dat er de oorzaak van geweest dat hun oudste zoon een beroemd architect werd.

Ik bakte er niet veel van, van dat schilderen. Toen we de eitjes later mochten opeten was de waterverf door de schil gedrongen. Ze zager er niet zo appetijtelijk meer uit.

 

Toen mijn kinderen nog klein waren namen we ze eens mee naar het bos, om eieren te zoeken. Klokslag om twee uur gaf de boswachter het startsein en barstte het geweld los. Ouders waren zo bang dat hun nageslacht te kort zou komen, dat ze zelf driftig meezochten. Ze plempten de mandjes van hun dierbare kindertjes vol en al snel was er geen eitje meer te vinden. Mijn kinderen stonden er bedremmeld bij, met lege mandjes. Hun VPRO-ouders hadden in de veronderstelling verkeerd dat hier een leuke bezigheid voor de Almeerse kindertjes was georganiseerd en niet een survival of the fittest.

 

Ik organiseerde vanaf dat moment dus maar onze eigen zoekactiviteit. De jongens vonden het zo spannend om op de gekste plekjes eitjes te vinden, dat ze er geen genoeg van konden krijgen. Ze eisten van mij dat ik de gevonden eitjes voor een tweede keer zou verstoppen, dan konden zij ze opnieuw vinden. Waarmee maar weer bewezen is dat het spel belangrijker is dan de knikkers (eitjes in dit geval).

Hoewel ik geen idee had hoeveel eitjes ik verstopt had, verzekerde ik de zoekers toen ze klaar waren dat er nog zeker vijf eitjes te vinden moesten zijn. Mijn vrouw moedigde hen aan met de boodschap dat ze vooral hoog moesten zoeken: omdat pappa lang was verstopte hij alles altijd op een hoge plek. Dit had als gevolg dat de jongens gevaarlijke capriolen uithaalden om op de onmogelijkste plaatsen te zoeken.

Misschien is dat er de oorzaak van geweest dat onze oudste zoon een beroemd bergbeklimmer is geworden.

Maanden later dook er nog weleens een stoffig eitje op, over het hoofd gezien door de ijverige speurders. Een van de eitjes was gereduceerd tot een gesmolten plasje chocola in zilverpapier. Ik had het in het armatuur van een lamp verstopt.

De bridgeclub had bedacht dat het een leuke geste was elk lid een doosje paaseitjes te bezorgen.

Wie heeft bedacht dat het leuk is de eitjes stuk voor stuk hermetisch in zilverpapier te verpakken? Je moet je een ongeluk priegelen om het eraf te krijgen en later moet je tien keer bukken om de gekleurde snippertjes op te rapen. Wie denkt dat er een verband is tussen de kleur van de eitjes en hun smaak komt bedrogen uit. Heb je alle blauwe eitjes eruit gezocht en dan zijn ze lang niet allemaal melkchocola!

 

Ga je naar de Mattheus Passion luisteren en kom je erachter dat die lange recitatieven eigenlijk niet om aan te horen zijn.  Geef mij maar de highlights!

 

Fijne paasdagen!

 

 

Nawoord:

De broer van Wandert is inderdaad beroemd geworden. Jan Benthem (van Benthem en Crouwel) is een gelauwerd architect, de uitbreiding van het Stedelijk Museum in Amsterdam is van zijn hand.

Bas Minnema is gelukkig geen bergbeklimmer geworden. Hij houdt het bij de beklimming van spirituele hoogten.