Een aantal van mijn familieleden is gezegend met wat we bij gebrek aan een betere term taalgevoel moeten noemen.
Deze eigenschap heeft meestal deze kenmerken:
- Je ontdekt vaak taalfouten in geschreven teksten. Ergens in je hoofd gaat een alarmbelletje af als je ogen iets registreren wat niet in de haak is. Het kan zijn dat de persoonsvorm meervoud aangeeft, maar dat het onderwerp enkelvoud is. Je stopt met lezen, gaat terug en controleert of je het goed gezien hebt. Hetzelfde geldt voor verkeerde werkwoordspelling of semantische onjuistheden.
- Als je de betekenis van een woord niet kent, of je kunt het niet vertalen in het Nederlands kan je vaak heel goed een “educated guess” doen. Je neemt de plaats van het woord in de zin in aanmerking, de context en soms lijkt het woord op iets uit een taal die familie is.
- Je bent vaak goed in de uitspraak van vreemde talen en na een tijdje luisteren kan je accenten of dialect ook goed imiteren.
- Je kunt informatie in geschreven vorm erg goed in je opnemen.
- Het kost je meestal niet veel moeite een goed leesbare tekst te produceren, sommigen kunnen ook erg goed rijmen (mijn grote zus is hier heel goed in).
Ik kreeg een filmpje onder ogen van de dochter van mijn nichtje. Ze is fan van het Nederlandse vrouwenvoetbalteam en moedigt ze aan met het aanstekelijke “Hup Holland Hup”. Ze realiseert zich dat het woordje hup wel erg vaak voorkomt en vervangt dit door het mooie alternatief tup of lup.
Dat ze ook in het bezit is van het taalgevoel-gen blijkt echter uit het feit dat ze ter aanmoediging van de leeuwinnen niet gemakzuchtig “laat de leeuw niet in z’n hempie staan” zingt, maar er heel keurig haar van maakt…..
Ik verwacht dat we Jade’s eerste roman binnen vijftien jaar tegemoet kunnen zien.
Kijk naar deze link.