Toen mijn vader eens, lang geleden, een nummer van de Beatles op de radio hoorde was hij wel gecharmeerd van wat hij hoorde. “Hoe heet dit combo?” vroeg hij aan mijn zus.
In de tijd dat de Beatles en de Rolling Stones nog voor velen te ver gingen waren er gelukkig ook nog beschaafde muziekgezelschappen te beluisteren die heerlijke easy listening produceerden.
De Seekers hoorden daarbij. 3 Australische mannen en een vrouw waren in 1963 een sensatie, niet alleen in hun thuisland maar ook in Amerika en Groot Brittannië.
Vaders in die tijd zouden er geen enkel bezwaar tegen hebben als hun dochter met een van de frisse gitaristen, Keith of Bruce, zou thuiskomen. Ze zongen netjes in harmonie en hadden een keurig kapsel.
De derde man was Athol Guy, hij bespeelde de contrabas en had een indrukwekkend bril. Het montuur hiervan wekte bij mij associaties op met een van de toen ook heel populaire Thunderbirds.
De troefkaart van het gezelschap was ongetwijfeld Judith Durham, een begaafde sopraan. Ze zong buitengewoon helder en bovendien zeer goed verstaanbaar.
Hun carrière begon op cruiseschepen, waar ze optraden voor de passagiers.
Het repertoire bestond vooral uit bekende liedjes die ze mooi meerstemmig ten gehore brachten. De bekendste waren
I’ll Never Find Another You
A World of Our Own
Morningtown Ride
Someday, One Day
Georgy Girl
The Carnival Is Over
Australian music historian Ian McFarlane described their style as “concentrated on a bright, uptempo sound, although they were too pop to be considered strictly folk and too folk to be rock.”
Sidney Myer Music Bowl in Melbourne
Het is een wonderlijk gezicht: een compleet gevuld muziekstadion met 200.000 aandachtig luisterende fans. Deze konden rekenen op veilige prettige luistermuziek met af en toe een religieus tintje.
“Open up the Pearly Gates” ging inderdaad over de hemel en was geen verborgen toespeling op fellatio.
Durham ging in 1968 haar eigen weg en de jongens moesten het verder zonder haar stellen. Ze noemden zichzelf The New Seekers, een dappere poging overeind te blijven nadat hun grootste talent en publiekstrekker hen in de steek had gelaten.
Maar aardige jongens en meisjes laten het nooit op een definitieve breuk uitlopen. Ze kwamen na vele jaren weer bij elkaar en traden ook weer op.
Ik ben vooral gecharmeerd van I’ll Never Find Another you en A World of Our Own en ga deze nummers inbrengen in de muziekcommissie van ons koor El Mishito. Wellicht komen ze op ons repertoire.
De tekst van de liedjes is mierzoet en ouderwets romantisch, maar dat vind ik in deze tijd waarin de sociale media overspoeld worden met haat, leugens en laster niet zo’n bezwaar.
De muziek is heel geschikt voor een koor, het is prachtig meerstemmig en er is een mooie solo voor een sopraan. We moeten wel kijken of er niet teveel verloren gaat door het gebrek aan begeleiding: we moeten het immers zonder gitaar en bas doen. Wie weet: wordt vervolgd!
The Seekers 8