We waren uitgenodigd door vrienden. We zouden een bridgedrive spelen, er was een lekker dinertje en tussendoor een optreden.
We wisten niet wat ons te wachten stond, we werden verrast door een liedjesprogramma van kleinkunstgroep Notabene. Drie muzikanten verzorgden een prachtig programma van een uur, het was fantastisch.
Notabene bestaat uit zangeres Marieke Moll, pianist Jan Deckers en Michiel Smit op de contrabas. De laatste kenden we al van optredens (ook bij de familie Janssen thuis) van het Almeers Jeugd-filharmonisch orkest (zie mijn blog van juni 2016).
Notabene bracht allemaal nummers van de in 2003 overleden Willem Wilmink.
Ik kende al heel wat werk van hem (Frekie, de voorkant, de meisjes uit vervlogen dagen, adieu café, Hilversum III), maar de liedjes die ik nu hoorde waren nieuw voor mij.
Jan Deckers is muziekleraar in Almere, hij is getrouwd met Marieke Moll. Marieke is de stiefdochter van Willem Wilmink.
Deckers praatte de liedjes aan elkaar, door te vertellen over zijn schoonvader.
Tijdens het luisteren realiseerde ik me dat ik al veel wist van Wilmink. Ik bewonder hem als dichter en heb veel van zijn materiaal gebruikt in mijn taallessen.
Ik vond een bloemlezing (Het kind is vader van de man) en zijn autobiografie (Hier is prins zonneschijn) in mijn boekenkast.
Het optreden verliep vlekkeloos. Deckers speelde piano en viool, Moll accordeon, piano en klarinet. Smit bespeelde de bas en zong een enkele keer mee.
Het mooist nummer vond ik Ben Ali Libi, over een joodse artiest die in de oorlog is vermoord. Deze zinnen zijn de laatste tijd weer behoorlijk actueel:
En altijd als ik een schreeuwer zie
met een alternatief voor de democratie,
denk ik: jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar?
Hoe vaak maak je dit anno 2018 nog mee, een echt optreden tussen de schuifdeuren?
Jan en Ans, veel dank voor deze unieke ervaring!
Tot slot nog een gedichtje van Wilmink:
Slaapliedje:
Het schaap heeft slaap,
de koe is moe,
het varken doet de oogjes toe.Het paard kijkt over
’t prikkeldraad
en denkt: Het is ontzettend laat.De kip zegt zacht
nog één keer: Tok.
En ach, daar slaapt ze
op haar stok.De boer kruipt ook
het bed maar in,
lekker dicht
bij zijn boerin.
Herman Finkers over Wilmink, hij leest ook zelf Echtpaar in de trein