Cozy Crime

Lang geleden, toen ik al wel veel las maar nog niet zoveel verstand had, wilde ik nog wel eens de constatering uitspreken dat vrouwen geen detectives konden schrijven. 

Woke bestond nog niet en ik geloof dat je toen ook nog niet politiek correct hoefde te zijn. 

Vandaag de dag zou ik deze uitspraak nooit meer doen, om twee redenen. De eerste is dat je nooit mag generaliseren en de tweede omdat hij niet waar is. 

Sterker nog, ik lees de laatste tijd bijna alleen nog detectives van vrouwelijke schrijvers, vooral omdat het zo heerlijk is als er sprake is van een serie en omdat we tegenwoordig nogal gek zijn van het genre cozy crime. Ik schrijf we omdat mijn echtgenote en ik allebei verwoed lezer van deze series zijn.  

Wat is cozy crime?
Misschien kan je wel spreken van een tegenhanger van hard boiled misdaadlectuur. 
Er is bijna altijd sprake van een moord, of zelfs meerdere, maar het lijkt wel of deze bijzaak is. Er moet nu eenmaal iets uit te zoeken zijn en we moeten ook wel een beetje in spanning gehouden worden, maar er is beslist geen sprake van onnodig bloedvergieten. Een moord brengt nu eenmaal wat leven in de brouwerij. 

Waar het natuurlijk om gaat, zijn de speurders met hun entourage. Als je een serie leest worden deze karakters haast familie van je en vind je het heerlijk te lezen over hun onderlinge vriendschappen, verhoudingen en karaktertrekken. 

Zo kennen we bijna elke bewoner van het kleine dorpje Three Pines in Canada, dat zo onbetekenend is dat het niet eens op routekaarten vermeld staat. In deze plaats wonen de politieman en zijn vrouw (later ook nog dochter en schoonzoon) en we lezen alles over hen en hun vrienden.
We doen net alsof het heel gebruikelijk is dat er in en om dit rustieke dorpje wel erg veel moorden gepleegd worden. Canada heeft heel lage misdaadcijfers, maar er zijn altijd uitzonderingen. 

In een andere serie volgen we een forensisch archeologe in Engeland, die uitkomst moet brengen als ergens menselijke resten zijn opgedoken. We kennen haar vriendenkring door en door, inclusief de ruwe bolster blanke pit politieman met wie ze een moeizame relatie heeft, vooral omdat hij getrouwd is en zij een kind van hem heeft.  

In de jaren vijftig moest een vrouwelijke politieagent altijd koppen thee voor haar mannelijke collega’s halen, bestond het theater nog waarin revues werden gespeeld en meestal ook een goochelaar optrad. De hoofdspeurder, wiens vrouw eigenlijk een betere politie is dan hij, maar die ontslag moest nemen op het moment dat ze zwanger werd, is bevriend met de goochelaar, dus het wekt geen verbazing dat deze regelmatig een belangrijke rol speelt in het oplossen van de misdaden.
Ook hier lezen we alles over de interactie binnen het netwerk van politie en Vaudeville-theater en kunnen geamuseerd constateren dat een aantal dingen wel verbeterd is sinds 1960. 

Om onduidelijke redenen zijn we gestopt met het lezen over een vrouwelijke bountyhunter, wier auto nogal eens opgeblazen wordt, die een heel sexy (altijd in het zwart gestoken) lover heeft (die weer concurrent is van een snel aangebrande politieman). Ook haar familie wordt regelmatig ten tonele gevoerd. Haar moeder verleidt haar op bezoek te komen door upside-down pineapplecake te beloven en haar oma rijdt in een lichtblauwe Cadillac uit de jaren vijftig met vinnen. De bountyhuntster moet deze regelmatig lenen als er weer eens iets gebeurd is met haar eigen auto. Soms komt het ook goed van pas dat oma een enorme colt .45 revolver in haar handtasje heeft. Ik denk dat we binnenkort de draad wel weer oppakken. 

De boekenplank moet gevuld blijven, want vóór je het weet heb je niets meer te lezen. Dus hebben we de eerste drie boeken van Val McDermid (antiquarisch) op de kop getikt.  

Zal zij beantwoorden aan onze niet te stillen honger naar cozy crime? We gaan het zien.