Mindhunter

Soms word je op het goede spoor gebracht door een mooie trailer: die film of serie moet ik zien!

Maar ook het tegenovergestelde gebeurt: je kijkt naar zo’n promotiefilmpje en neemt je voor daar juist niet naar te gaan kijken.

We zagen op Netflix de aankondiging van een nieuwe serie: Mindhunter.
Uit de kleding, auto’s en interieurs viel meteen al op te maken dat de serie zich afspeelde in de zeventiger jaren. Aan die jaren bewaar ik geen fijne nostalgische herinneringen, ik verafschuw de kapsels en brilmonturen uit die tijd en ben al helemaal niet gecharmeerd van weer een serie die zo nodig 30 of veertig jaar geleden moet spelen. Om de een of andere reden denken de makers dat kijkers hier erg gecharmeerd van zullen zijn.
Iedereen kent wel een film die gesitueerd is het verleden, vaak is er ongelooflijk veel moeite gedaan het tijdsbeeld correct weer te geven: alle decors, “props” en zelfs kleurstellingen kloppen. Her beste voorbeeld hiervan is natuurlijk de serie Mad Men, die zich in de zestiger jaren afspeelt. Hierin is zelfs de sociale interactie zeer realistisch verbeeld. Ik vond de serie destijds erg goed.

Ik genoot ook van Foyle’s War (speelt in en vlak na de tweede wereldoorlog: wat een prachtige auto’s reden er toen rond, wat kleedden de vrouwen zich toen prachtig en wat zat hun haar mooi!)

Maar zelfs in het geweldige Mad Men begon al die nostalgie wat te vervelen. Andere cineasten probeerde het succes te evenaren, maar dat is nooit gelukt.

Mindhunter leek dus een verloren zaak, maar ik veranderde van mening toen ik de recensie in de Volkskrant las. De serie kreeg vier sterren, reden om het toch maar eens te proberen.

Ik werd niet teleurgesteld: medewerkers van de FBI zetten de eerste stappen op het gebied van profiling: op zoek naar kenmerken en motieven van seriemoordenaars, met als doel daders sneller te kunnen vinden en eventueel nieuwe misdaden voorkomen.

De hoofdrolspelers stuiten op onbegrip en tegenwerking, maar gaan stug door.
De gesprekken die met zware criminelen gevoerd worden zijn realistisch, je moet er niet aan denken zo’n man in het echt tegen te komen.

We zien dat de kennis en vaardigheden van de FBI-agenten toenemen, ze krijgen ook erkenning van bovenaf: er komt extra subsidie en hulp van de universiteit om het onderzoek voort te zetten.

Tegelijk zie je welke impact dit werk heeft op de geestesgesteldheid van de medewerkers: dagelijks contact met zwaar gestoorde misdadigers laat sporen achter en kan relaties zwaar op de proef stellen.

Tussen de regels door wordt een prachtig beeld geschetst van Amerika eind jaren zeventig: weinig plaats voor psychologische diepgang, een lesbische vrouw moet haar geaardheid angstvallig verborgen houden en de hoofdpersoon kan niet goed uit de voeten met zijn geëmancipeerde vriendin (die zelf overigens ook nog haar houding moet bepalen).

Een prachtige, gelaagde serie met uitstekend acteerwerk. Aanrader!

 

Mindhunter:             8

 

Gepubliceerd op
Gecategoriseerd als Gezien

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.