Mooi en lelijk

De dag vóór de Tweede Kamerverkiezingen stond ik met een collega bij de bibliotheek van Almere. We deelden flyers uit voor GroenLinks-PvdA.

De plek was niet zo heel handig gekozen, omdat het risico bestond dat je mensen twee keer benaderde: een keer bij binnenkomst en wederom bij hun vertrek. Sommigen werden hier boos over, want Almeerders (vaak geëmigreerde Amsterdammers) hebben heel wat te verhapstukken met de samenleving.

Als ik me had laten leiden door het merendeel van de reacties zou ik toen al geweten hebben dat de PVV de verkiezingen zou winnen. Keer op keer wilden voorbijgangers de folder niet aanpakken en maakten duidelijk dat ze op Wilders gingen stemmen. Altijd in het voorbijgaan, want adepten van de populistische onderbuikvertolker durven nooit stil te blijven staan voor een gesprekje.

Het ging bijna altijd om ouderen met een zure ontevreden dispositie, maar verschillende jonge (allochtone!) mannen en andere mensen van kleur gaven ook te kennen dat ze op Wilders gingen stemmen. Altijd werd de naam van de lijsttrekker genoemd, nooit die van de partij, wat waarschijnlijk iets zegt over de aantrekkingskracht van de persoon in plaats van het verkiezingsprogramma.

Er waren natuurlijk ook mensen die wel een praatje aanknoopten, zoals een vrouw die vertelde dat ze altijd op D’66 had gestemd en haar partij trouw bleef, maar wel begrip had voor haar man, die strategisch zou stemmen.

Een andere vrouw vertelde dat ze altijd op de PvdA had gestemd, maar teleurgesteld was afgehaakt toen haar partij zich bekeerde tot het neoliberalisme en de arbeiders in de steek liet.

Gelukkig waren er ook een paar die ons vertelden dat ze op GL-PvdA zouden stemmen.

Een wappie keek me met doordringende blik aan en vroeg of ik een eind kon maken aan de kapitalistische geldcultuur. Toen ik zei dat dit mij waarschijnlijk niet zou lukken wendde hij zich geërgerd af, kennelijk op zoek naar iemand die wel aan zijn verzoek kon voldoen.

Een andere voorbijganger verscheurde demonstratief de flyer die ik hem had gegeven en begon een verward betoog over de onmacht van politici (allemaal homo’s). Hij vertelde dat redding alleen van boven kon komen, en ging dichter tegen me aan staan dan mij lief was. Ik kon ruiken dat hij een bezoek aan het café had gebracht maar deed geen stapje terug. Soms heeft het voordelen lang te zijn en meer dan 100 kilo te wegen.

Wat ik nog het treurigste vind is dat aan veel Wilders-stemmers af te zien is dat ze denken lekker tegendraads en origineel te zijn. Ze zijn ervan overtuigd dat ze de zittende macht een rake klap toebrengen en geloven stellig dat de xenofobe praatjesmaker voor hun belangen zal opkomen.

Ik denk dat ze ernstig teleurgesteld zullen worden.

 

Er zijn gelukkig ook leuke dingen.

We hadden gehoord dat er in Alkmaar een nieuw glas-in-loodraam was gemaakt voor de Grote Kerk.

Dit raam is in Europa het grootste in zijn soort ( het meet 23 x 6 meter) en kent een interessante ontstaansgeschiedenis. De kunstenaar Fiona Tan werd aangezocht om het project te realiseren. Zij herinnerde zich het verhaal van haar grootvader, die tijdens WO I had rondgelopen in de ruïne van de kathedraal van Reims en daar scherven had opgeraapt van de vernielde gekleurde ramen.

Hij had deze scherven meegenomen en ze, eenmaal thuis gekomen, gebruikt om er een caleidoscoop van te vervaardigen. Hier mocht ze als kind vaak doorheen kijken en deze herinnering gaf haar inspiratie voor het ontwerp van de Alkmaarse ramen.

Het raam werd in Duitsland door vaklieden gemaakt en is inmiddels aangebracht. Bezoekers kunnen het bewonderen.

We hebben het raam bekeken en ook de bijbehorende expositie in het museum bezocht.

Het is prachtig, maar het is natuurlijk nog veel mooier als de zon er volop doorheen schijnt.

 

Een ding viel me op: omdat ik zelf ook glas-on-loodramen maak lette ik natuurlijk speciaal op de constructie en ontdekte dat voor de ramen niet alleen glas in lood-techniek is toegepast, maar ook een andere. Hierbij wordt (plastic?) folie gebruikt om de verschillende vlakken kleur te geven.

Op zich is dat geen bezwaar, het effect is prachtig, maar het is wel opvallend dat nergens melding wordt gemaakt van deze opzet. Men heeft het uitsluitend over de ambachtelijke glas-in-lood werkwijze.

Ik voel me een klein beetje bedrogen. Je kunt een beeld toch ook niet een brons noemen als er een hoofd van plastic op zit?

 

Desalniettemin kan ik een bezoek bijzonder aanbevelen.

Link naar de site.