Categorie: Gezien

 

Wie het woord gevelstenen hoort denkt in de eerste plaats waarschijnlijk aan de versieringen die je boven de voordeur van menig oud huis aantreft.
Vaak geven ze een aanwijzing over de bewoners of over het vak dat in het betreffende pand werd uitgeoefend.
Ze zijn soms heel mooi, soms wat amateuristisch of oubollig, maar bijna altijd oud.

Ik ontdekte dat men in Almere bij de renovatie van een wijkje nieuwe gevelstenen in de muren had aangebracht, met een modern ontwerp. Ik vond ze mooi.

Ik ging op onderzoek uit (ik googelde dus) en vond al gauw de site van Annet van der Kamp. Ze schrijft hier het volgende:

In opdracht van Woningstichting Goedestede uit Almere en architectenbureau 19 Het Atelier uit Zwolle heb ik 12 reliëftegels van 30 x 30 cm ontworpen en uitgevoerd. Deze prototypes zijn afgegoten in zandsteenkleurig beton bij de firma Veluwebeton uit Staphorst.
De tegels zijn toegepast in de renovatie van Stedenwijk Almere-Noord, die is uitgevoerd door 19 Het Atelier uit Zwolle. De wijk bestaat uit drie segmenten genoemd naar de drie noordelijke provincies; Groningen, Friesland en Drenthe. In de ontwerpen is gezocht naar de visuele vertaling van deze provincies namelijk:
FRIESLAND: Het Water, het Riet langs de oevers en de Zwaluw in de lucht.
GRONINGEN: De Voren op het land, het Graan en de Zeehonden op het wad.
DRENTHE: Het Heuvelachtige landschap, de Heide en de Schapen in de vrije natuur.

Ik maakte wat foto’s en werd argwanend bekeken door enkele bewoners. Zij vroegen zich waarschijnlijk af welk crimineel doel mijn activiteiten hadden.
Ik knikte vriendelijk naar een oude mevrouw om duidelijk te maken dat ik geen snode bedoelingen had, maar ze knikte niet terug. Gelukkig was ik al klaar en kon op mijn fiets springen. Voor je er erg in hebt sturen ze hun pitbull op je af…..

Toen ik de gerenoveerde huizen wat beter bekeek kreeg ik een associatie met de Amsterdamse School: hier en daar waren verticale muren uitgevoerd met dakpannen in plaats van metselwerk.
Een blik op de site van de architecten die het renovatieplan hebben bedacht bewees dat er inderdaad een link bestaat:

Opdrachtgever: Mateboer Bouw BV / GoedeStede Almere
Locatie: Almere
Oplevering: 2012

Amsterdamse school revisited
Achter het ogenschijnlijk homogene uiterlijk van de verwaarloosde jaren ‘70 wijk met 750 woningen schuilde een diversiteit aan composities van bouwblokken. Deze compositorische elementen, de materialisatie die zich in baksteen uitdrukt en de relatie die Almere met Amsterdam heeft, doet er toe leiden dat de Amsterdamse School inspiratiebron vormt voor de gevelrenovatie. Om de oriëntatie in de wijk te vergroten is er op subtiele wijze onderscheid aangebracht tussen de verschillende deelgebieden. Door verfijning en variatie in metselwerk en verschillende toepassingen van dakpannen krijgt de wijk meer aanzien, meer identiteit en meer herkenningspunten zonder zijn originele karakter te verliezen. Vanuit het idee dat er ook gevelornamenten dienen te worden opgenomen als onderscheidend en bindend element tussen de verschillende buurten zijn beeldhouwwerken die refereren aan de straatnamen toegepast.
(19atelier Zwolle)

 

Dit is de site van Annet van der Kamp

Dit is de site van 19atelier Zwolle

Moderne gevelstenen in Stedenwijk Noord                       8

In mijn studietijd maakte ik van nabij de Nieuwmarktrellen in Amsterdam mee: er waren felle protesten tegen de sloop van woonhuizen ten behoeve van de metro. Je ogen gingen tranen van het traangas, de politie voerde charges uit (heel spannend om ze net voor te blijven) en spoot met een “waterwerper” (zo heette dat in politiejargon) naar de betogers.

We schuilden achter een Renault 4. Ik stond achter de cabine, mijn vriend Wim aan de voorkant waar de motor zich bevond. Toen we ons oprichtten om te kijken naar het waterkanon spoot het net in onze richting. Ik werd beschermd door de auto, maar Wim niet. Hij kreeg de volle laag en werd finaal van de sokken gespoten. Zijn bril lag drie meter verder.
Wat heb ik gelachen.

Toen de metro eindelijk klaar was heb ik er vele malen dankbaar gebruik van gemaakt. Ik moest vaak in de Bijlmer zijn en nam mijn fiets dan mee om later weer thuis te komen. Het werd meestal zó laat dat de metro allang niet meer reed.

Het werd tijd voor de Noord-Zuidlijn. In mijn herinnering zijn ze er eindeloos mee bezig geweest, ik kan me de tijd niet meer heugen dat het stationsplein niet open lag.

Toch is hij eindelijk opgeleverd, we gingen natuurlijk even kijken.

De nieuwe lijn is niet echt spectaculair, en is ook niet echt lang. Wel ben je verbazingwekkend snel in Noord. Of zo’n ritje te verkiezen is boven een tochtje met de pont over het IJ is de vraag, maar als je haast hebt is het wel een uitkomst.

Het is ook verbazingwekkend hoe snel je de reis tussen de Rai en de Dam aflegt. Op de fiets ben je denk ik toch wel een half uur kwijt, met de metro enkele minuten.

Het mooiste station is Rokin. Hier hebben ze veel werk gemaakt van de bodemvondsten die verzameld zijn bij de werkzaamheden. Amsterdam is een heel oude stad en door de tijd heen zijn heel wat voorwerpen kwijtgeraakt of weggegooid en in de bodem terecht gekomen. Die kwamen weer aan het licht toen er gegraven werd en alles is nauwkeurig geregistreerd, geordend en tentoongesteld.

Wie gebruik maakt van de lange roltrap kan alles bewonderen.

 

Er is ook een boek verschenen waarin alles is gecatalogiseerd. Er is van elk object een foto gemaakt, alles is geordend en genummerd maar niet becommentarieerd.
Er zijn heel oude dingen gevonden, maar ook eigentijds materiaal.

 

 

 

Wat betreft de tentoonstelling: jammer dat je niet even kan stilhouden om de dingen rustig te bekijken. Het boek is prachtig, maar kostbaar (ongeveer 80 euro) en eigenlijk een beetje saai. Ik wacht tot er een boek komt met de highlights en verhaaltjes bij de spullen.

Vanaf de perrons kan je wandmozaïeken bekijken, die geïnspireerd zijn op de vondsten: een levensgroot badmintonracket, een vlinder, een krokodil en gebruiksvoorwerpen. Mooi!

 

 

Bekijk dit filmpje dat Greet van de tentoonstelling op het station Rokin maakte: IMG_0179

 

Noord-Zuidlijn                      7

Bodemvondsten Rokin          8

 

 

In het kader van Leeuwarden culturele hoofdstad bracht Theater Royal de Luxe een bezoek aan de hoofdstad van Friesland, een fantastisch spektakel.

Als ik kijk naar de grote mensenmassa’s ben ik blij dat ik alles van afstand op mijn scherm kan bekijken, maar ik zou er toch wel erg graag bij zijn geweest.

Wat een prachtig schouwspel!

Het Franse theater Royal de Luxe laat een enorme hond, een reuzenmeisje en een reuzenduiker een lange tocht afleggen door de straten van Leeuwarden en vertelt ondertussen het bijpassende verhaal: er is een blok ijs gevonden waarin zich een enorme schaats bevindt, gemaakt van mammoetbot en -leer.

De vondst van deze prehistorische schaats bewijst dat er toen al reuzen bestonden.

Na een tocht van drie dagen worden de reuzenvader en zijn dochter herenigd en komt alles goed.

De reuzen worden verplaatst door horden in rood livrei gestoken poppenspelers, die zich bedienen van hijskranen, rollend materieel en tientallen touwen met katrollen.

Ze kunnen lopen, hun armen bewegen, zitten en rondkijken. Hun ogen knipperen ook overtuigend.

We volgen het meisje (in het Fries Femke, wat veel mooier klinkt) als ze slaapt, opstaat, doucht en op zoek gaat naar haar vader.

Alle activiteiten worden uitvoerig becommentarieerd, meestal in het Frans en er is steeds muziek.

De hond is levensecht en krijgt regelmatig een stralend kind op zijn rug.

Wat opvalt is, dat er geen enkele poging wordt gedaan de mechanische kant te verdoezelen: de touwen en katrollen zijn duidelijk zichtbaar, evenals de poppenspelers die alles bedienen. Sterker nog: we worden overal bij betrokken, want de omroeper geeft het ritme aan waarin de reuzen moeten bewegen.
Toch heb je er als kijker volstrekt geen last van, je hersenen filteren moeiteloos de hulpmiddelen weg zodat je alleen ziet wat belangrijk is. Het meisje kijkt je aan met haar enorme ogen, knippert loom en draait dan haar hoofd weg. Ze zag mij!
De duiker plaatst zijn voeten, die in zware loodschoenen gestoken zijn zorgvuldig en waakt ervoor niemand in gevaar te brengen met zijn enorme gewicht en lengte (hij is 11 meter hoog!).

 

 

We zien opnamen vanuit een kantoor op de derde verdieping, het gebeurt niet elke dag dat de medewerkers door hun raam iemand op eigen hoogte voorbij zien lopen.

De medewerkers van het theater werken zich uit de naad en roepen vanwege hun kleding duidelijk een associatie op met Gulliver’s Travels.

Langs de weg staan duizenden toeschouwers, vooral de kinderen zijn heel erg enthousiast.

Tijdens haar tocht neemt het reuzenmeisje plaats op een enorme motorfiets, en op een grote step. Ze krijgt ook een lolly met een doorsnede van 30 centimeter.

We mogen meekijken als het meisje een douche neemt, als de lakeien haar sokken en schoenen aantrekken (die zijn een meter lang) en haar jurk aantrekken. Een van de dienaren zorgt ervoor dat ze steeds decent bedekt blijft.

Tijdens haar wandeling staat het reuzenmeisje ineens stil. De Franse dame met roeptoeter kondigt aan dat ze moet plassen!
Langzaam zakt het reuzenmeisje door haar knieën en terwijl ze sereen om zich heen kijkt vormt zich een kleine vijver rond haar voeten. Want reuzenmeisjes hebben ook een reuzenplas.
De livreiërs hebben  haar inmiddels decent de rug toegekeerd en wachten geduldig tot het karwei geklaard is.
Sommige toeschouwers zijn in verwarring: zijn ze nu voyeuristisch bezig en moeten zij ook niet wegkijken?

Op Youtube staan tientallen filmpjes, ik kan er geen genoeg van krijgen. We keken naar een samenvatting van Omroep Friesland, en konden en passant nog even ons Fries ophalen toen omstanders werden geïnterviewd.

 

Wat een mooie voorstelling. Zouden ze een keer in Almere op bezoek komen?

 

De reuzen van Royal de Luxe                                       10

Kijk eens naar een filmpje (er staan er nog veel meer op Youtube)

 

 

Ik heb een fascinatie voor het vinden van dingen. Als jongetje liep ik altijd naar de grond te kijken om te zien of er niet iets interessants op straat lag en op de dag dat de vuilnis zou worden opgehaald was ik er als de kippen bij om te zien of er niet iets van mijn gading bij lag.

Nu ik groot ben manifesteert deze interesse zich op andere wijze. Ik schreef al eens over mijn korte romance met de metaaldetector en ik kijk regelmatig naar filmpjes over mudlarking.

De Thames stroomt jammer genoeg niet door Nederland, ik kan mij dus niet overgeven aan zoektochten langs de oever van deze getijderivier.

Toen ik las dat er een boek was uitgekomen met de titel Strandvondsten ging mijn hart sneller kloppen: strand is er in Nederland genoeg en wij zouden binnen afzienbare tijd afreizen naar Terschelling, waar heel veel strand is.  Iedereen weet dat jutten voor Terschellingers de tweede natuur is, ik zou me dit plaatselijke talent in no time eigen maken!

 

Ik kocht het boek,  bladerde het door en kwam erachter dat de bladzijden 28 tm 299 gingen over wieren, schelpen, zeepokken, wormen en aanverwante flora en fauna. Als uitgesproken stadsjongen sprak dit biologische gedeelte mij niet bijzonder aan. Ik herinnerde me van eerder strandbezoek dat er vaak zwart of groen draderig spul lag. Voor het gemak noemde ik dit allemaal zeewier. Ik had ook wel eens wurmen en scharrelende beestjes gezien, maar had mij er nooit toe kunnen brengen deze van dichtbij te bestuderen.

Ik realiseerde me langzamerhand dat ik niet echt had nagedacht over wat ik dan wel de moeite waard zou vinden. Gelukkig telde het boek nog 25 bladzijden over andere vondsten, jammer genoeg ging het hier voornamelijk over zwerfvuil.

Ik liet me hierdoor niet ontmoedigen en nam mij voor tijdens onze vakantie de kust van Terschelling aan een nauwkeurig onderzoek te onderwerpen. Mijn vrouw was door mijn enthousiasme aangestoken en stelde voor alvast een vitrine aan te schaffen, waarin we onze vondsten te kijk konden zetten. Wij zouden bescheiden blijven als wij door onze vrienden gecomplimenteerd zouden worden met onze prachtige collectie. Met in mijn achterhoofd de vage herinnering aan mijn detectorverleden (waarin ik ook meer aandacht besteed had aan het uitstallen van mijn prachtige toekomstige vondsten dan met het werkelijke verzamelen ervan) hield ik deze boot nog even af maar zette wel een stevige schoendoos in de caravan waarin ik mijn buit verzamelen zou.

Terschelling ligt aan twee zeeën: de Waddenzee aan de ene en de Noordzee aan de andere kant. Aan de Waddenzeezijde is een dijk en is de kust versterkt met zware basaltstenen waar de golven zachtjes tegenaan kabbelen.
De Noordzeekust heeft duinen en een ongelooflijk breed strand. Voor je bij de vloedlijn aankomt moet je eerst een kwartier door het mulle zand ploeteren.

Ik heb aan beide kanten van het eiland gestrandvonderderd en het resultaat viel niet echt mee.
Tussen de blokken van de dijk vond ik vooral vogelpoep en groene slijmerige slierten. Voor de vorm raapte ik wat schelpen op, maar deze waren bijna allemaal stuk.
Ik vestigde mijn hoop op het zandstrand aan de andere kant van het eiland, maar toen hier mijn zoektocht aanving ontdekte ik dat op een strand voornamelijk …. zand ligt. Heel veel zand.

Voor de vorm grabbelde ik nog wel het een en ander bij elkaar, om niet helemaal met lege handen thuis te komen, maar de aardigheid was eraf.

Er waren gelukkig nog heel veel andere leuke dingen te doen op Terschelling!

 

 

Dit was de oogst van mijn nijvere zoektocht.

Je zou kunnen zeggen dat een vierjarige in drie minuten eenzelfde resultaat zou kunnen hebben behaald, maar het ligt genuanceerder.

Weliswaar zijn de schelpjes niet echt uniek (er liggen er nog wel wat meer van op het strand), maar een expert heeft natuurlijk meteen door dat het prachtig rondgeslepen steentje hoogstwaarschijnlijk restant is van een tempel die in het door de zee verzwolgen Atlantis heeft gestaan.
Het intrigerende brok hout moet onderdeel geweest zijn van de scheepshuid van het goudschip de Lutine dat in 1799 verging tussen Vlieland en Terschelling.

De collectie is voor onbepaalde tijd opengesteld voor het publiek.

In films en series heb ik talloze scenes mogen bewonderen die zich afspeelden in een Amerikaanse rechtbank.

We kennen allemaal het beeld van de rechter in diens zwarte gewaad, de District Attorney die namens de staat (of: the People) de verdachte aanklaagt en de verdediger die tracht diens betoog te ondermijnen.

Zij richten zich tot Your Honor of tot de jury, 12 “willekeurige” landgenoten die voor de duur van het proces met niemand anders contact mogen hebben.

De jury beslist uiteindelijk dat de verdachte schuldig is “beyond reasonable doubt” of onschuldig.

Zowel de aanklager als de verdediger roepen getuigen op of deskundigen.

Veelvuldig klinkt de kreet “objection” (“calls for speculation” of “he is leading the witness”). Soms is een bewijsstuk not admissible of krijgt de jury opdracht iets wat ze gehoord hebben weer te vergeten.

Ik heb de laatste tijd nogal veel over Amerika gelezen, vaak ging het over het Amerikaanse rechtssysteem, met de district-courts en Courts of Appeal en natuurlijk het Supreme Court, waar negen opperrechters uitspraken toetsen aan de grondwet.

Op papier is er een degelijke, rechtvaardige rechtsgang waar uiteindelijk het recht moet zegevieren omdat iemand door een jury die bestaat uit zijn gelijken beoordeeld wordt.

In de praktijk is er in Amerika van alles aan de hand op juridisch gebied.

• De rechtbanken worden overspoeld met zaken, de gevangenissen met veroordeelden. Het systeem piept en kraakt.
• Om langdurige en kostbare rechtszaken te voorkomen is er de plea-bargain, verdachten worden hiermee voor een gruwelijk dilemma geplaatst (schuld verklaren en daarmee een aanzienlijk lagere straf krijgen zonder rechtszaak of de zaak voor laten komen en dan het risico lopen op een veel hogere straf).
• Rijke mensen kunnen zich dure advocaten veroorloven, die alle juridische trucjes kennen. Mensen zonder geld zijn aangewezen op een overwerkte pro-deo advocaat.
• De ene helft van Amerika doet de andere een proces aan (I’m gonna sue you!). Louche advocaten voeden dit proces door klagers met de formule no cure no pay aan te moedigen.
• Als je veel geld hebt kun je borgtocht krijgen om in vrijheid je proces af te wachten.
• Rechters horen politiek onafhankelijk te zijn, maar zijn dit steeds minder. Dit speelt vooral een rol in de benoemingen (voor het leven) van de opperrechters. Republikeinen hielden een jaar lang Obama’s kandidaat tegen, Trump benoemde kortgeleden twee oerconservatieve nieuwe leden.

Een Frans filmteam dat eerder een fantastische reportage maakte over Nine-eleven (ze waren die dag toevallig in een New Yorkse brandweerkazerne) vervaardigde een documentaire over een Amerikaanse rechtszaak waarin een man terechtstond die zijn vrouw vermoord zou hebben.

De film belicht het proces en ook de follow-up, als de veroordeelde na 8 jaar in de gevangenis gezeten te hebben kans krijgt op een nieuw proces.

Je ziet alles: de beraadslagingen van de verdachte en zijn advocaat, de gang van zaken in de rechtszaal, en de getuigenissen van deskundigen.

De serie heet The Staircase. Een rijke blanke schrijver belt in paniek het alarmnummer: hij heeft zijn echtgenote hevig bloedend onderaan de trap aangetroffen. Zij blijkt later te zijn overleden aan zware verwondingen aan haar hoofd en het daaruit voortkomende bloedverlies.

Men denkt aanvankelijk aan een ongeluk maar al snel wordt de schrijver gearresteerd op verdenking van moord.
We maken het proces mee en je valt van de ene verbazing in de andere. Politie en aanklager zijn ervan overtuigd dat er een moord heeft plaatsgevonden en geven blijk van een ontstellende tunnelvisie. Deskundigen die het woord voeren namens de prosecution leggen volstrekt onwetenschappelijke verklaringen op tafel en “bewijzen” de moord door middel van uiterst knullig uitgevoerde experimenten.

De zogenaamde dader komt niet over als een aantrekkelijke man: hij is biseksueel, heeft contacten met een mannelijk prostituee en porno op zijn harde schijf.
De aanklager voert aan dat een dergelijke viezerik zijn vrouw wel moet hebben vermoord, hoewel er geen enkel getuigenverklaring is, geen motief kon worden aangetoond (alle betrokkenen waren het erover eens dat ze een goede relatie hadden), en er geen moordwapen was gevonden.

De kinderen van de schrijver blijven op een na vierkant achter hun vader staan en geloven niet in zijn schuld.

Zelfs als je rijk bent kan je in Amerika vooroordeel en machtsmisbruik niet altijd ontlopen.

In dit geval kon  de dure advocaat, en ook niet de ingehuurde deskundigen vermijden dat de jury uiteindelijk het schuldig uitsprak. Ook in hoger beroep bleef de levenslange gevangenisstraf staan.

Na acht jaar bleek de belangrijkste deskundige een complete charlatan, die op volslagen onwetenschappelijke wijze forensisch onderzoek naar zijn hand zette. Hij werkte naar het verlangde resultaat toe in plaats van open te staan voor elke uitkomst.

De veroordeelde komt voorlopig vrij, krijgt huisarrest en een enkelband en moet twee jaar wachten op een nieuw proces. Hij is inmiddels zijn huis kwijt en al zijn geld en is een gebroken man.

Na eindeloos juridisch gemarchandeer maakt hij gebruik van een uiterst kunstmatige juridisch constructie, waar hij schuld aanvaardt maar niet bekent. Op grond hiervan wordt hij eindelijk vrijgelaten.

Het bijzondere van deze serie is, dat je kijkt naar een feitelijke weergave, die op geen enkele manier becommentarieerd wordt. Het is heel bijzonder dat de filmers overal bij waren, behalve bij de jury-beraadslagingen. Op een gegeven moment ging de documentaire zelf ook een rol spelen in de rechtszaak: beelden van de oorspronkelijke zitting werden gebruikt bij de tweede.
Het enige waar je vragen bij zou kunnen stellen is, dat je niet weet wat de samenstellers hebben weggelaten.

Ik heb gefascineerd zitten kijken naar deze parodie van een rechtszaak en werd bevestigd in mijn overtuiging dat je momenteel beter niet naar dat rare land toe kan gaan. De politiek is er volledig verziekt en nu blijkt dat je ook maar beter niet in handen van het Amerikaanse rechtssysteem terecht kan komen.

(Mijn nichtje, dat officier van justitie is, formuleerde het als volgt: als je moet worden beoordeeld door een jury ben je in Amerika goed af als je schuldig bent, maar wee je gebeente als je niet schuldig bent!).

 

The Staircase (Netflix)                      9

We maakten zaterdag een mooie fietstocht. We kwamen langs het strand waar een festival gaande was. De deelnemers moesten 15 euro betalen om hun auto te parkeren en daarna nog een flink eind over het fietspad lopen voor ze zich in het feestgedruis konden storten. Wij moesten ons erlangs zien te manoeuvreren.

De fysieke inspanning op deze warme dag werkte kennelijk inspirerend op het gevoel voor humor: verschillende wandelaars riepen dat we op moesten passen omdat ons wiel draaide. Klassieke humor. Ik herinner me dat ik dit grapje als peuter behoorlijk geslaagd vond.

Een ander was zich niet helemaal van de verkeerssituatie bewust en beet me toe dat we hier helemaal niet mochten fietsen toen ik mijn fietsbel voorzichtig “ping” liet doen.

Toen we ’s avonds dezelfde weg terugfietsten kwam ons een duo op een scooter tegemoet. Ze zwaaiden hartelijk naar ons, maar veranderden het zwaaiende gebaar op het laatste moment in een opgestoken middelvinger.
We stonden paf van deze gedurfde actie, waar op knappe wijze de versleten ouderwetse omgangsvormen werden uitgedaagd door ze op originele wijze te ontmaskeren.
Diep onder de indruk van dit speelse gebruik van internationale beeldtaal stelden we vast dat deze subtiele tegendraadsheid in eigen kring waarschijnlijk erg veel waardering zou opbrengen.

 

Dit is beslist geen column waarin een klaagzang wordt aangeheven tegen wat minder prettig gedrag van het domme deel der nieuwe generatie.

Ik wil wel graag een fantastische tegenstelling blootleggen: datzelfde weekend mochten we een optreden bijwonen van het Almeers Jeugd Symfonieokest. Een ander soort genieters van muziek.

Inmiddels voor de vijfde keer verzorgde een selectie van dit gezelschap een huiskameroptreden op uitnodiging van Jan en Ans Janssen, die op deze manier de rol van mecenas op zich nemen.

Drie violisten, een cellist, een bespeler van de contrabas en een pianist vormden samen een sextet dat een prachtig programma verzorgde.

Daarnaast was er een optreden van een piepjong lid van het AJSO. Hij speelde op de cello samen met de pianist stukken van Arvo Pärt en de Piano Guys.

De ramen stonden wijd open, buiten klotste het water van de Noorderplassen waarop het zonlicht weerkaatste. Zeven jonge mensen speelden geconcentreerd en enthousiast de sterren van de hemel. Ze genoten zichtbaar en namen het verdiende applaus met veel plezier in ontvangst.

Twee confrontaties met jonge mensen anno 2018. Wat een contrast!

 

Ik had ontdekt dat je een rondleiding kon krijgen langs de beroemde villa’s van Hoboken.

Op een mooie zondag vertrokken we naar Rotterdam (we reisden heerlijk met de trein) en vervoegden ons bij Museum Chabot.
Zoals ook in veel andere musea gebruikelijk is, werd de balie bemenst door twee vrijwilligsters, die de zestig al enige tijd geleden gepasseerd waren. Uit de chaotische en licht paniekerige manier waarop ze zelfs de geringste uitdaging het hoofd boden maakte ik op dat hun voornaamste bezigheid tot op heden bestaan had uit het bestieren van een niet al te ingewikkelde tweepersoons huishouding.

Nadat ze mij in eerste instantie aanzagen voor de degene die de rondleiding zou verzorgen in plaats van iemand die gekomen was om haar te volgen en mijn echtgenote het gebruik van de wc hadden ontzegd omdat het hun ontgaan was dat zij twee minuten eerder haar toegangsbewijs had getoond kwam alles toch nog goed.
Een van de aardige mevrouwen behield mijn toegangsbewijs en gaf mij per abuis haar lijst met deelnemers aan de wandeling. Dat dacht zij althans, want zij kwam hollend naar buiten, het haar dat ze die ochtend zorgvuldig had opgestoken inmiddels op diverse plaatsen aan de wrong ontsnapt, en eiste van mij haar lijst terug. Toen ik die niet kon produceren ging ze vervolgens wanhopig alle deelnemers af maar het belangrijke document kwam niet boven water.
Ze wiste zich het zweet van het voorhoofd, schikte haar van hippische motieven voorziene shawl wat beter om de dunne nek en ging over tot het rekenen van de verkeerde prijs voor de grappige museumwinkeldingetjes die enkele bezoekers bij haar wilden afrekenen.
Hoe zij de strijd verder aangebonden heeft met de kassa konden wij verder niet meer meemaken, want inmiddels was onze gids gearriveerd.

 

Die was gelukkig uit wat steviger hout gesneden en vertelde ons veel interessante dingen over de vijf villa’s die in de periode 1930 -1960 zij gebouwd op het voormalige land van Hoboken, een heel groot landbouwareaal midden in de stad, dat lange tijd bezit was van een rijke familie.
Deze familie wilde aanvankelijk niet dat hun mooie landgoed zou worden bebouwd, dat zou ernstig afbreuk doen aan hun uitzicht, maar de stad drong steeds harder aan omdat er behoefte was aan woningen en bedrijfsterreinen.
Er kwam uiteindelijk een compromis: er mocht gebouwd worden, maar er moest wel een cultureel/sociale bestemming aan de projecten gegeven worden.

De gemeente Rotterdam wilde graag enkele vermogende inwoners die plannen hadden naar Wassenaar te verhuizen behouden en stelde hen in de gelegenheid een villa op het voormalig landgoed te laten bouwen. Als deze villa’s onder moderne architectuur zouden worden gebouwd zouden ze passen onder de noemer “sociaal cultureel”.

Ze zouden verrijzen in de buurt van het museum Boymans.

De eerste vier villa’s werden gebouwd in de jaren 30, de laatste in 1960.
Twee zijn voor het publiek toegankelijk (het museum Chabot en Villa Sonneveld), de andere zijn omgebouwd tot kantoor of praktijk.

De villa die het laatst gebouwd werd verschilt van de andere: hij is wel wit, maar de muren zijn van baksteen en niet van gepleisterd beton.
De andere zijn allemaal ontworpen in een Bauhaus-achtige stijl, zakelijk, strak en functioneel. De gids gebruikte de term het huis als machine.  Dit thema werd nog versterkt door de moderne snufjes die werden toegepast.

Als door een wonder hebben de huizen het bombardement van 1940 overleefd. Op deze foto is een van villa’s te zien zijn met op de achtergrond donkere rookwolken van de brandende binnenstad.

 

De wandeling was uitermate interessant, de gids verstond haar vak en ik vind het heerlijk naar een goed verhaal te luisteren terwijl ik ondertussen rustig kan kijken naar dat waarover verteld wordt.

We konden de villa’s goed bekijken, je kunt er bijna helemaal omheen lopen.
Aan het slot van de rondleiding konden we nog even naar binnen in het Chabotmuseum, om ook de binnenkant te bewonderen.
We hadden eerder als eens de villa Sonneveld bezichtigd. Zie mijn blog hierover.

Zeer de moeite waard!

Dit is de site waar je een wandeling kunt boeken.

 

Over enkele weken krijgen we een rondleiding door de van Nellefabriek!

 

Op de een of andere manier steekt in mijn bezigheden de VS van Amerika de laatste tijd steeds de kop op.

Jammer genoeg trekt Trump op dit moment de meeste aandacht.

Iedere keer geconfronteerd worden met deze verschrikkelijke president is geen pretje, je zou je eraan willen onttrekken als dat mogelijk was, maar als het gaat om andere aspecten van dit enorme land vind ik het meestal erg interessant.

Youtube probeert erachter te komen waar je belangstelling naar uitgaat en presenteert je vervolgens tot vervelens toe filmpjes die je volgens hun algoritme wel zal kunnen waarderen.
Omdat ik weleens wat bekeek over houtbewerking werd ik op het spoor gezet van twee interessante projecten: jonge Amerikanen bouwen hun eigen boot.

In de huiskamer kun je tegenwoordig niet meer om Netflix heen. We zijn dol op series en dit kanaal biedt hier een overvloed van aan.
Ik lees veel Amerikaanse literatuur en ben ook verzot op non-fictie die betrekking heeft op dit magnifieke land. Ik las The Assault On Reason van Al Gore, Geschiedenis van de Verenigde Staten door Frans Verhagen en ben net begonnen in Begrijp jij Amerika nog? Van dezelfde schrijver.

Ten slotte: we bezochten het Drents Museum in Assen, waar op dit moment de expositie The American Dream te zien is.

Acorn to Arabella

Op deze site kan je de bouw volgen van de Arabella. Steve en Alix zijn twee jonge Amerikanen die in Massachusetts (in het NO van Amerika) 8 jaar hebben uitgetrokken om uiteindelijk het ruime sop te kunnen kiezen in hun zelfgebouwde boot.
Ze leven heel spaarzaam en doen een beroep op geïnteresseerden om hen te sponsoren.

Ze komen heel sympathiek over en zijn in mijn ogen “echt Amerikaans”: Steve is kaal van boven maar heeft een woeste baard en gaat af en toe een squirell schieten om op te eten.

Ze zijn volledig zelfvoorzienend en gaan geen enkele uitdaging uit de weg.

 

We are building a 38’ wooden sailboat designed in 1934 by William Atkin.  Atkin calls this particular boat “Ingrid” but our vessel will be named “Arabella”, once built we intend to take her to the most far flung corners of the world.  We are documenting every aspect of the build as we go, we hope to inspire and educate people along the way and to experience as much of this wonderful world as possible in the process.

When we say “build” we mean just that, from scratch, in our front yard, with our own two hands. Everything for Arabella will be sourced as locally as possible, this is very important to us. 99% of the lumber will be harvested from our property, the logs cut to length, any extra will become firewood to heat the smelter, steam box and us.  The logs will get milled into boards on a small portable sawmill, the boards then will be shaped into a boat.  We need 12,000lbs of scrap lead for a ballast keel and we must build a smelter, melt the lead and pour it into a mold we make.  There is a lot that goes into building a boat of this size!

Dit is hun site, vandaag verscheen net de nieuwste aflevering (van de ruim 50).

Salt & Tar en de Rediviva

Een jong Amerikaans echtpaar begon ook helemaal vanaf nul met de bouw van hun houten zeilboot. Ze werkten op een stuk land in Washington (de staat, in NW Amerika) dat ze van vrienden hiervoor mochten gebruiken. Daarna verhuisden ze hun boot naar California.

 

Salt & Tar is a husband and wife duo determined to build a 35 foot custom George Buehler designed wooden gaff ketch sailboat; documenting their undertaking. Now, 2.5 years into the project at the age of 25, Garrett and Ruth Jolly have transported the project to the San Francisco Bay Area. It began up a hill in Washington state. Equipped only with a 5000W generator, a few power tools, and resolution Rediviva has grown from a stack of lumber to a boat. Continuing the project in the Napa Valley Boatyard with better access to civilization and the launch ramp! You can also check out their blog, https://saltandtar.org , kept for more or less up-to-date information on the project. The couple tries to get an episode out at least once a month. Stay tuned for the book is far from being closed.

Je komt hier op hun site, waar je (inmiddels) 31 afleveringen kunt zien.

Ik ben diep onder de indruk van het doorzettingsvermogen van deze jongen mensen. Ze bieden alle problemen het hoofd (onder andere ijskoude lange winters!) en blijven bescheiden en aardig.
Ze zijn kennelijk gek op elkaar, ik vind vooral Ruth heel charmant.

Als je hen volgt krijg je een heel goede inkijk in een andere kant van Amerika, die meestal onbelicht blijft: beetje hippie-achtig, onafhankelijk, niet-materialistisch en principieel.
Trump mag een voorbeeld aan ze nemen!

 

Wordt vervolgd