Actiegroep De Grauwe Eeuw vindt tipi-tentenkamp in Breda ‘vorm van racisme’
BREDA – Het vredes-tipi-tentenkamp in Breda is een vorm van ‘koloniale verheerlijking’. En als de organisatie niet tijdig een andere invulling aan het evenement geeft, volgt er ‘actie’. Dat stelt de actiegroep De Grauwe Eeuw in een bericht aan de organisatie.
De Grauwe Eeuw vindt dat Joosen geen recht heeft om tipi’s te gebruiken omdat bij de organisatie geen ‘inheemse Amerikanen’ zijn aangesloten. Het gebruik van de indianententen vindt de actiegroep een vorm van racisme, omdat ‘in dit geval de witte mens’ zich spirituele voorwerpen en gebruiken toe-eigent van een groep die wordt onderdrukt.
Ik ergerde me heel erg aan bovenstaand bericht, om drie redenen.
De eerste is, dat er volstrekt geen verband is aan te tonen tussen de manifestatie en koloniale verheerlijking. Als de actievoerders de moeite hadden genomen te kijken wat er zich precies afspeelde hadden ze dit ontdekt:
Doel van het project, dat bestaat uit zeven tipi’s van kunstenaar, Ben Acket, is juist ‘een week lang praten, luisteren en mediteren over en voor vrede’. Er brandt al die tijd ook een vredevuur. “Ons tentenkamp heeft helemaal niets met uitbuiting te maken,” aldus Joosen.
De tweede reden waarom ik een dergelijk protest dom vind, is dat heel veel mensen direct de associatie zullen krijgen dat de actie gericht is tegen het Indiaantje en Cowboy spelen van kinderen. Dat is inderdaad maar een klein stapje verder. Het lijkt me toch wel duidelijk dat het heel goed mogelijk is zich te tooien (pun intended) met verkleedkleren zonder ook maar in het minst racistische of koloniale gedachten te hebben.
De derde reden is, dat het de aandacht afleidt van werkelijk belangrijke zaken. Voor de hartstochtelijk Zwarte Piet-verdedigers is een actie als deze natuurlijk koren op de molen, die kunnen gemakkelijk allerlei goede ontwikkelingen (zoals de groeiende opvatting dat we Sinterklaas anders moeten gaan vieren) ridiculiseren door ze over een kam te scheren met deze dubieuze actie.
Denk hierbij aan Trump die in de verkiezingscampagne makkelijk kon scoren door erop te wijzen dat Clinton zich druk maakte over genderneutrale toiletten terwijl elders duizenden mensen hun baan waren kwijtgeraakt.
Ik heb er überhaupt moeite mee als mensen anderen de maat gaan nemen op het gebied van politieke correctheid. Je kunt niet in iemands hoofd kijken en kan er beter van uit gaan dat mensen geen kwade bedoelingen hebben.
Wat me ook zo verwondert, is de opvatting dat er nog steeds heel weinig bewustwording is op het gebied van kolonialisme en racisme. Er zijn veel mensen die denken dat er op school alleen maar lovend gesproken wordt over de VOC en dat het slavernijverleden verzwegen wordt.
Er is geen enkele Nederlandse leerling die nooit met een afbeelding als deze geconfronteerd werd.
Ik weet bijna zeker dat elke zichzelf respecterende geschiedenisleraar deze en andere zaken genuanceerd in beeld brengt.
Ik groeide op met Arendsoog en Winnetou en smulde van de spannende cowboyverhalen. Ik speelde ze na met mijn vriendjes en kreeg een (vertekend) beeld van de nobele Indianen.
Later leerde ik op school veel over de geschiedenis van de Indianen en de kwalijke rol van de Amerikaanse regering. Ik leerde wat er werkelijk gebeurd was met de Indianen en vond het toch niet erg dat mijn kinderen zich als Indiaan en Cowboy verkleedden.
Grauwe Eeuw: kies je actiedoelen zorgvuldig of, beter nog, hef jezelf op. Je hebt de discussie in Nederland over kolonialisme en racisme geen dienst bewezen.
Niemand weet nog wat een overheadprojector is, dit hulpmiddel was gedurende vele jaren een uitkomst bij presentaties, de spreker kon zijn betoog larderen met geprojecteerde afbeeldingen op een scherm. Vaak ging er wat mis, dan stond het plaatje bijvoorbeeld op zijn kop of lag het verkeerd om onder de lens.
Inmiddels was ook Powerpoint in zwang gekomen, het gruwelijke medium gebruikt door ondermaatse sprekers die vanaf het scherm voorlezen wat iedereen zelf ook kan lezen. In het ergste geval krijgt het publiek na deze voorlees-exercitie ook nog een handout waar alles nog eens op staat.
Ik ontdekte een prachtige illustratie van de volkomen doorgeschoten bureaucratie op youtube.
Ik stuitte op de band The Dead South, en was meteen verkocht. Ze spelen Blue Grass muziek, een genre dat ik ook al eens was tegengekomen in een prachtige film.
Het nummer dat ze spelen in
Ik was al eerder gecharmeerd geraakt van Bluegrass bij het zien van de (Belgische!) film The Broken Circle Breakdown. In deze prachtige, ontroerende film spelen de leadzanger van een bluegrassband en diens vriendin de hoofdrollen.
Misschien nog wel de bekendste film waarin deze muziek een rol speelt is O Brother Where Art Thou, van de gebroeders Coen. Ook zeer de moeite waard.
Show me a Hero lijkt eigenlijk meer op een documentaire dan op een spannend verhaal. De serie is dan ook gebaseerd op een true story en verder niet opgepimpt of spannender gemaakt.
Heel andere koek is The Affair, een weinig aanlokkelijke titel, die vrij veel weg geeft.
Het acteren is geweldig (vooral Ruth Wilson!) en de dialogen knap geschreven. (Te vaak weten mensen in Amerikaanse series onder alle omstandigheden precies wat ze moeten zeggen en weten ze dat altijd ook nog bijzonder goed onder woorden te brengen).
Een bijzondere rol is weggelegd voor de plaats van handeling: Montauk, een schitterende badplaats die op het uiterste puntje ligt van Long Island, ongeveer 200 mijl van New York.
Naast de opgeviste motor van een Engelse WO II bommenwerper is ook het restant te zien van een Udet Boje. Dit was een uitvinding van de hoogste luchtmachtofficier, Ernst Udet. Hij vond dat er iets geregeld moest worden voor de piloten die in het Kanaal terecht kwamen nadat hun vliegtuig was neergeschoten. Ze moesten een veilig heenkomen hebben, waar ze konden wachten op redding.
Hij liet vierkante boeien ontwerpen, die op regelmatige afstand voor de kust van Frankrijk verankerd werden.
Spel 9 was niet zo’n ingewikkeld spel. De voornaamste moeilijkheid is erachter te komen of je 6 Harten moet spelen of (het iets beter scorende) 6 SA.
De bieding: Noord past. Oost biedt 1 Ruiten, Zuid past ook en West biedt 1 Schoppen. Oost heeft als rebid 1 SA (2 Harten zou reverse zijn). West vraagt nu dmv 2 Klaver aan haar partner diens hand nader te omschrijven. Ik antwoordde 2 Harten (partner, ik heb een vierkaart Harten die ik in eerste instantie niet noemen kon).
Regelmatig rijdt er langzaam een stokoude rode tractor over het kampeerterrein. Hij heeft een vorklift waarmee hij de grote containers met vuilnis kan vervoeren. De motor produceert een luid, stampend geluid.
Aan boord van het prachtige voormalige vrachtschip uit 1889 bleek dat er heel wat meer belangstellenden waren.
Het schip voer gedurende enige tijd van het eiland weg, waarbij met ontstellend veel moeite de grote zware zeilen werden gehesen (ook de zwaarden moesten omhoog en weer omlaag). Gelukkig gingen we maar een keer overstag: je moet dan heel goed opletten dat je niet van boord geveegd wordt door de giek. Je zou dan in het koude zeewater belanden zonder zwemvest, want die waren op.
Toen het schip stillag gingen we allemaal naar boven kijken. Nu diende zich de persoon aan die altijd deel uitmaakt van een gezelschap dat voorlichting krijgt van een deskundige: de man die alles beter weet dan de gids. Als hij een vraag stelt is dat niet omdat hij geïnteresseerd is in het antwoord, maar om te laten blijken hoeveel hij weet.
Op aanraden van Peer ging iedereen op een gegeven moment aan bakboordzijde zitten, omdat je aan stuurboord last had van vuurtoren de Brandaris. Die doen ze nooit uit, zelfs niet als we vallende sterren moeten zien. Het werd nog voller. De boot kon gelukkig niet kapseizen, we lagen immers op een zandplaat.
Ik mag een tijdje sturen. Uit de tijd dat men mij probeerde te leren zeilen weet ik nog dat je de helmstok naar rechts moest bewegen als je wilde dat de boot naar links ging en omgekeerd. De Brandaris heeft echter een stuurwiel en dat werkt net als bij een auto. Het duurde even voor ik dat door had, het scheelde niet veel of we hadden de kust van Terschelling ineens aan stuurboord in plaats van bakboord gehad.
Ik ben blij dat ik in het zicht van de haven het roer weer over kan dragen aan de schipper, want aanmeren lijkt me helemaal een onmogelijke opgave gezien het feit dat er op boten, zoals bekend, geen rem zit…
De fietsen worden dan toch geleverd, al is dat om kwart over vijf (in plaats van tussen 11 en 2). De bezorger (die de fietsen “rijklaar” moet afleveren) blijkt weinig met fietsen op te hebben. Hij draait de pedalen erop en trekt het stuur om en scheurt dan weg, na een foto van mij met de fietsen gemaakt te hebben. De foto is vast niet bedoeld voor Instagram, maar zal eerder hard bewijs zijn in geval ik zou willen aanvoeren de fietsen in het geheel niet ontvangen te hebben. (Zijn er zulke mensen? Kennelijk wel.)
Het liep allemaal wat anders, in mijn uitstalkast staan nu ook mooie voorwerpen, maar de meeste heb ik in de winkel gevonden.
Een van de meest enthousiaste posters is Nicola White, een Engelse dame met een fantastisch posh accent, waarvan we alleen de handen zien die een schoffel hanteren waarmee allerlei vondsten aan het licht worden gebracht. Ze veegt ze af, spoelt ze soms nog even af in het modderige Thames-water en geeft commentaar.
Als je de auto geparkeerd hebt loop je het landgoed op en ziet al snel de oorspronkelijke villa Voorlinden aan je linkerkant. Deze is helemaal gerestaureerd, je kunt er een kopje koffie drinken of wat eten.
