Categorie: Gezien

De laatste keer dat we in het Fries Museum waren keken we naar de expositie van Alma Tadema, deze keer was er de mooie tentoonstelling Rembrandt en Saskia.

Weer erg veel grijze museumjaarkaartkoppies, maar gelukkig niet al te druk.

Frieslands meest beroemde bruidspaar ooit vormt de rode draad in Rembrandt & Saskia: Liefde in de Gouden Eeuw. Aan de hand van het koppel ontdekken bezoekers hoe het er aan toeging in een societyhuwelijk tijdens de zeventiende eeuw. Van de eerste hofmakerij, sprookjesachtige bruiloften en het stichten van een gezin tot de donkere kanten van het huwelijk zoals kindersterfte en overspel. Huwelijksportretten, intieme schetsen en persoonlijke voorwerpen vertellen hoe lief en leed gedeeld werd in de Gouden Eeuw.

Wat een feest om je te vergapen aan al die prachtige schilderijen! Trots en zelfbewust hebben de rijke burgers zich laten vereeuwigen, maar je weet dat in die dagen veel kinderen vóór hun vijfde levensjaar stierven en dat mensen niet zo oud werden. Sommige kinderen stonden wel op het schilderij, maar leefden al niet meer toen het af was.

 

Topstuk is het schilderij dat Rembrandt van Saskia maakte. Hij hield het eerst in eigen bezit, maar moest het uiteindelijk verkopen. Het kwam in Duitsland terecht en is nu voor het eerst in 250 jaar weer in Nederland.

In de vide van het museum hangt het werk, gigantisch uitvergroot. Ik schat dat het wel 12 meter hoog is, maar het kan die enorme vergroting makkelijk hebben: de details zijn nog steeds heel precies en sprekend.

Er is nog veel meer te zien in het museum: op de bovenste verdieping werk van éric van Hove. Hij maakt replica’s van motorblokken, maar bewerkt de onderdelen op een heel bijzondere manier. Apart.

De tentoonstelling ferhaal fan Fryslân gaat over de geschiedenis van Friesland en er is ook nog een vaste tentoonstelling, het Fries verzetsmuseum. Hier zijn we niet aan toe gekomen, dat is iets voor de volgende keer.

 

Als je toch in Friesland bent kan je net zo goed nog een museum meepakken. We bezochten het Fries Scheepvaartmuseum in Sneek.

In vijf aan elkaar gekoppelde grachtenpandjes staat een ontstellende hoeveelheid spullen uitgestald, die niet allemaal evenveel met scheepvaart te maken hebben. Zo is er een zaal met alles over schaatsen en de Elfstedentocht en een andere vol met zilverwerk.

Er waren ook nogal wat interieurs te bewonderen, ik moet zeggen dat ik op een gegeven moment ga gapen als er weer een kamer opdoemt met oude meubelen en snuisterijen, waar voor de gelegenheid een etalagepop in klederdracht in heeft plaatsgenomen.

Het is niet helemaal zeker dat ik alle ruimtes heb bezocht, de plattegrond bood niet echt uitkomst.

Als schepenliefhebber viel het me wel op dat de gemotoriseerde scheepvaart nogal onderbedeeld was.

 

Fries Museum             8

Scheepvaartmuseum  6

 

 

 

Een bezoek aan museum het Schip stond al lang op mijn verlanglijstje.

We hadden eerder al meegedaan aan architectonische wandel, – en fietstochten, een bustocht en een rondleiding, die allemaal betrekking hadden op het thema Amsterdamse School.

We kenden het bezoekerscentrum en het prachtige postkantoortje, maar waren nog niet in het nieuwe museum, dat gehuisvest is in een oude basisschool.

Het museum is kleiner dan ik me voorgesteld had. De begane grond wordt in beslag genomen door de garderobe, het winkeltje en een kantine. Vanuit deze ruimte kan je het vroegere schoolplein op, waar nu prachtig AS straatmeubilair staat uitgestald.

Wel een probleempje voor de mensen die een kopje koffie zitten te drinken: iedere keer als de deur opengaat krijg je de volle laag van de koude buitenlucht.

 

De eerste verdieping is geheel gewijd aan de Amsterdamse School, veel informatie maar relatief weinig voorwerpen.

Op de zolder was een tijdelijke expositie over Gaudi. Heeft een groot gedeelte van de collectie hiervoor plaats moeten maken?

Enige tijd geleden bezochten we een expositie over de Amsterdamse School in het Stedelijk Museum van Amsterdam, daar was toen ongeveer drie keer zoveel te zien als hier….

Er was om het uur een rondleiding, maar die hadden we een tijdje geleden al gedaan.

Als die nieuw voor je is en als je ook een kijkje kunt nemen in het prachtige postkantoor is het de moeite van een tocht naar Amsterdam waard. Nu was het allemaal wat mager.

 

 

 

Gelukkig hebben we uitgebreid kunnen bijkletsen met een oude vriendin, met wie we op stap waren.

Museum het Schip                  6.

Klok

Mijn liefde voor de Amsterdamse-Schoolstijl was door ons bezoek weer opgelaaid, ik keek op Catawiki en zag een prachtige klok te koop staan. Ik bood €90,- en het leek er lange tijd op dat hij voor mij zou zijn. Maar 1 minuut vóór de veiling sloot werd ik overboden. Een ander ging ook meebieden, uiteindelijk ging hij weg voor €185,-

Mijn zwager, die veel verstand van klokken heeft, vond het verstandig dat ik niet meer geboden heb, omdat zo’n oude klok vaak eerst moet worden opgeknapt en dat kan in de papieren lopen.

Ik wacht mijn kans af, het lukt me vast er binnenkort een op de kop te tikken.

 

Website museum het Schip.

 

Eerdere blogs over de Amsterdamse School:

http://martinhoudthetbij.nl/piet-kramer-bruggenbouwer-amsterdamse-school/

http://martinhoudthetbij.nl/wonen-amsterdamse-school/

http://martinhoudthetbij.nl/nieuw-licht/

 

 

 

 

Eind maart 2019 hebben de kiezers zich uitgesproken. Zij hebben dan beslist hoeveel zetels elke partij krijgt in de Provinciale Staten van Flevoland.

Als veel meer mensen dan vier jaar geleden vinden dat Groen Links hun belangen het beste zal behartigen betekent dit dat er voor mij ook een stoel klaarstaat in de grote vergaderzaal van het Provinciehuis in Lelystad.

Om die plek met enige waardigheid in te kunnen nemen is het natuurlijk zaak zich goed voor te bereiden.

Drie van mijn collega-kandidaten en ik reisden hiertoe naar ’s Hertogenbosch, waar we een deskundigheidsbevorderingsbijeenkomst konden bijwonen op uitnodiging van Pro Demos: Stap naar de Staten.

ProDemos is het ‘Huis voor democratie en rechtsstaat’. ProDemos legt uit wat de spelregels zijn van de democratie en de rechtsstaat en laat zien wat je zelf kunt doen om invloed uit te oefenen – in de gemeente, het waterschap, de provincie, het land en Europa.

De bijeenkomst vond plaats in het provinciehuis van Den Bosch, een indrukwekkend gebouw, gebouwd door de architect Huig Maaskant. Het werd in 1971 geopend door koningin Juliana.

Samen met nog 80 andere kandidaat statenleden namen we plaats in de grote vergaderzaal, waar PS van Noord Brabant vergadert. Onder het oog van stadhouders en koningen, die op schilderijen vereeuwigd waren luisterden we naar verschillende functionarissen van Po Demos.

De directeur vertelde ons dat al 600 (kandidaat) statenleden ons voor waren gegaan en dat die de cursus met een 8 beoordeelden.

 

De eerste spreker was de voorzitter van de beroepsvereniging van statenleden, die twee jaar geleden is opgericht. Hij zit zelf in de PS van Zeeland en kon dus uit ervaring spreken.

Naast belangenbehartiging verzorgt deze beroepsvereniging ook cursussen voor statenleden via een digitale leeromgeving. De thema’s zijn bekend en de cursus zal eind maart online gaan.

Om te illustreren wat ons te wachten stond liet de spreker een aantal pagina’s zien uit een vergelijkbare cursus voor gemeenteraadsleden. Ze werden op schermen geprojecteerd maar waren voor ons amper leesbaar.

Nu is het didactisch gezien geen sterke actie een onderwerp te verduidelijken aan de hand van iets wat er op lijkt. Ik denk dat de spreker het beter bij woorden had kunnen laten in afwachting van de echte cursus.

Hij had de resterende tijd dan vol kunnen praten met meer interessante anekdotes uit zijn beroepspraktijk. Ik vermoed dat de meeste aanwezigen hier meer aan zouden hebben gehad.

Na de pauze kregen we een masterclass sociale media. De inleider was een vlotte mevrouw die in het dagelijkse leven flirtcoach is.

Saskia Paulissen
Mensen op een vermakelijke manier inzicht geven in hun gedrag, is wat Saskia het liefste doet. Of het nu gaat om man/vrouw communicatie, zakelijk flirten, presenteren of acteren, kenmerkend voor haar optredens zijn humor, enthousiasme en volop interactie met de groep

Ze liet ons zien hoe we ons het beste konden presenteren op Facebook en Linked-in. Ze had van tevoren al enkele deelnemers gegoogeld, zodat we aan de hand van praktijkvoorbeelden konden zien wat je beter wel en niet kan doen op de sociale media.

Gelukkig was ik er niet bij, want het is best confronterend om jezelf op zo’n groot scherm terug te zien. Je staat er niet bij stil dat we inmiddels allemaal met enkele klikken door iedereen kunnen worden gevonden.

We oefenden op elkaar, ik zat naast een jonge PvdA-kandidaat die net als ik op de zevende plek stond. “Als Asscher in de komende weken niet al te gek tekeergaat kom ik er waarschijnlijk in.” Ik troostte hem met de opmerking dat de PvdA toch nauwelijks nóg dieper kan zakken.

Paulissen vertelde ons dat we moesten zorgen voor een duidelijke foto met een neutrale achtergrond, of eentje die iets te maken had met je partij. Dus ga voor een aantal sanseveria’s staan als je van de Partij voor de Planten bent.

De bijeenkomst was vermakelijk, maar leverde niet echt veel nieuwe informatie op.

Mijn ervaring met cursusdagen als deze is dat je er altijd wel iets van opsteekt, de ene keer wat meer dan de andere. Als de kroketten maar goed zijn.

Wat natuurlijk wel heel interessant is, is dat je contact maakt met veel lotgenoten. Ik sprak met andere vertegenwoordigers van Groen Links, maar ook met kandidaten van CU, CDA, VVD en zag zelfs een Piraat!

In de bus terug naar het station voelde een toekomstig CDA-statenlid grote behoefte aan verbroedering. Hij wist dat we Groen waren, dus hield niet op tegenover ons zijn liefde voor de natuur te belijden. Toen ik hem ermee confronteerde dat hij dus in de verkeerde partij zat verzekerde hij ons dat er in het CDA wel degelijk een linkse stroming aanwezig was. (Waarschijnlijk geleid door Buma).

Al met al een leuke dag, vooral ook omdat ik volop gelegenheid heb gehad in de trein van gedachten te wisselen met mijn collega’s van de kandidatenlijst.

Maar ProDemos krijgt van mij geen 8……

 

 

(De foto is gemaakt door collega Hicham, die hem onmiddellijk op What’s app had gezet. Hoezo: effectief omgaan met sociale media!)

 

 

 

 

We waren in Den Haag en dan is Scheveningen niet ver.

Museum Beelden aan Zee is een heerlijke plek om rond te kijken. Je bent in de duinen, een gedeelte van de collectie staat buiten en af en toe is er een bijzondere tentoonstelling.

Het museum is nu bijna helemaal uitgeruimd voor een prachtige overzichtstentoonstelling van het werk van Ossip Zadkine (1888 -1967). Er staan beelden uit verschillende Nederlandse en Franse musea en collecties.

 

Deze beeldhouwer is vooral bekend door zijn beeld De Verwoeste Stad in Rotterdam.

Er zijn 100 beelden te zien, mooi opgesteld zodat je niet meteen overdonderd wordt door de overdaad.

Je krijgt een gidsje mee, zodat je bij elk werk kort iets kunt lezen over de achtergrond. Hierin staat ook een korte biografie.

De beelden zijn van steen, hout en brons.

 

Ik heb met aandacht alle beelden bekeken, er was ook een interessante video te zien.
Ik vond het erg mooi. (Leve de Museumjaarkaart!)

 

Zadkine aan Zee                    9

 

Televisie is uitermate geschikt als medium voor goede documentaires. De makers kunnen met behulp van beeld en geluid de informatie zorgvuldig gedoseerd presenteren.

Archiefbeelden, interviews en commentaar vormen samen de basis van een (vaak) mooi journalistiek product.

Af en toe nodigen mijn zoons me uit een documentaire te zien die zij interessant vinden. Het zijn bijna altijd Amerikaanse die opvallen door één gemeenschappelijk element: de snelheid waarmee de informatie wordt gepresenteerd.

De kijker wordt gebombardeerd met een combinatie van beeld en commentaar waar je uitermate geconcentreerd naar moet kijken om niet de draad te verliezen.

Ik heb de gewoonte om indien mogelijk de Engelse ondertiteling aan te zetten als ik een Engelstalig programma bekijk, omdat me soms wel eens iets ontgaat van de gesproken tekst.

In documentaires zoals ik hierboven beschreef helpt dat niet echt, omdat er nog veel meer te lezen valt dan de ondertiteling. Krantenkoppen komen voorbij, of infographics die maar kort in beeld zijn.

Je wordt er doodmoe van, vooral omdat er ook nog vaak behoorlijk prominent achtergrondmuziek aanwezig is.

Als ik me beklaag bij mijn zoons vinden ze dat ik zeur. Hun valt helemaal niets speciaals op….

 

Een ander fenomeen op dit gebied is de commentaarloze documentaire. Hier zie je alleen een selectie uit  tientallen uren opnamemateriaal. Het verhaal vertelt zich als het ware zelf en de maker dringt zijn/haar eigen visie niet aan je op.

Dit kan heel mooie en indringende televisie opleveren, maar ik heb vraagtekens bij het journalistieke gehalte ervan.

De makers bepalen wat je ziet en moeten zich uiteraard beperken tot het materiaal dat ze met de camera hebben kunnen vastleggen.

Een voorbeeld: ik zag “Van verlies kan je niet betalen”, een Nederlandse documentaire van Helge Prinsen.

We zien een oud echtpaar, Adrie en Francien Trimpe, eigenaars van een groentewinkel in Vlissingen.

Ze werken hier al hun hele leven en zijn nog nooit op vakantie geweest. Inmiddels zijn ze hoogbejaard en kunnen het eigenlijk niet meer aan. Het is pijnlijk om te zien hoe ze diep voorovergebogen en strompelend voortgaan.

Ze hebben hulp van mantelzorger Ada, maar die heeft ook haar eigen leven…

De film duurt ruim en uur en geeft een prachtig beeld van deze oude mensen. Er is geen enkel commentaar, niet vooraf of achteraf en ook niet gedurende de documentaire en dat stoort me. We zien dat Ada het heel moeilijk vindt te vertellen dat ze enkele maanden op vakantie gaat naar Frankrijk, en Adrie maakt het zijn zus niet makkelijk. Hij maakt haar en vooral haar man zelfs zware verwijten. Ada belt elke dag twee keer en komt zelfs weken eerder terug, maar er is geen spoortje dankbaarheid. Er valt niet te tornen aan het arbeidsethos van de oude Adrie en iedereen moet hierin meegaan.

Wat ik mis is een kritische vraag van de documentairemaker: heeft zus Ada geen recht op vakantie? Ik zou ook graag wat meer informatie krijgen. Heeft het echtpaar geen kinderen, die hun ouders er wellicht van konden overtuigen dat ze beter konden stoppen? Wat zouden de financiële gevolgen zijn als ze de winkel zouden sluiten?

Ik stel me voor dat de makers het echtpaar maandenlang gevolgd heeft. Dit levert prachtig materiaal op, maar het lijkt mij onvermijdelijk dat je belangrijke wendingen mist, omdat er op dat moment net geen camera bij was.

Naspelen is in deze formule uitgesloten, dus het verhaal moet verteld worden met beperkte middelen.

In hoeverre wordt het hierdoor onvolledig en hoezeer wordt de informatie “gekleurd” door de keuzes van de makers met betrekking tot wat er in komt en wat niet?

Misschien kunnen we een programma als dit beter niet een documentaire noemen, omdat dan de suggestie wordt gewerkt dat het om een journalistiek product gaat en dat is het eigenlijk niet.

Laten we het gewoon een mooie film noemen, een realistisch portret.

 

Voorbeeld van een moderne Amerikaanse documentaire: de serie Explained op Netflix.

 

Hier de trailer van Van verlies kan je niet betalen.

 

 

 

Vroeger heette het Postmuseum, nu is het Comm.

 

Bij COMM ervaar je de invloed van communicatie op jezelf en op de maatschappij. De collectie geeft je de context: wie het verleden kent, begrijpt het heden en kan meedenken over de toekomst.

Omdat ik de laatste tijd veel over postzaken heb gelezen, waarin heel vaak verwezen werd naar de collectie van het Postmuseum/Comm in Den Haag wilde ik er eens een kijkje gaan nemen.

Communicatie als thema voor een museum is breed, heel breed. Als je het goed beschouwt kan eigenlijk praktisch alles onder deze noemer vallen.

Er is dan ook veel te beleven in het museum, maar ik werd er niet enthousiast van.

Overal kon je via schermen informatie tot je nemen; heel modern, maar ook overdadig. Geef me één documentaire en ik kijk met aandacht de volle dertig minuten. Hang overal televisies op en ik zie door de bomen het bos niet meer.

Hier en daar was nog iets te vinden van de oude collectie, maar het leeuwendeel daarvan is weggestopt in het depot.
Ik moest even zoeken maar vond uiteindelijk de complete collectie Nederlandse postzegels van de allereerste tot de laatste, maar ze waren niet aantrekkelijk uitgestald en heel slecht verlicht.

Dit museum is voor kinderen waarschijnlijk leuker dan voor volwassenen.

Comm Den Haag                   6

Naderhand een patatje gegeten bij BIK, dat maakte veel goed.

Wie zich verkiesbaar stelt voor een zetel in Provinciale Staten moet zich natuurlijk van tevoren wel oriënteren op een dergelijke positie.

Internet biedt uitkomst, je kunt portretten zien en lezen van alle huidige statenleden (dat leverde voor mij een flinke verrassing op) en alle stukken inzien.

Maar je moet natuurlijk ook een vergadering bijwonen.

Dat deed ik gisteren, ik toog naar de hoofdstad van onze provincie en liep van het station naar mijn bestemming, het Provinciehuis, dat er vlak naast staat.

Nadat ik abusievelijk plaats had genomen in het vak dat bestemd is voor ambtenaren vond ik een plaatsje op een klapstoel achter de leden, die in cirkelvorm gegroepeerd zijn met het gezicht naar de tafel van de voorzitter en het spreekgestoelte.

Als de voorzitter, de commissaris van de koning Leen Verbeek, zijn blik langs de leden laat gaan ziet hij van rechts naar links de vertegenwoordigers van de VVD, CDA, SP, D’66, 50+, PVV, CU, SGP, PvdA, GL, PvdD en de Seniorenpartij, in totaal 41.

Het viel me op dat er geen “vaste” publieke tribune is en dat de Gedeputeerden (zeg maar de wethouders van de provincie) niet naast de Commissaris zaten, maar opzij, achter de leden in hetzelfde vak als de ambtenaren.

Verschillende camera’s maken beelden van de sprekers, die op grote schermen geprojecteerd worden. Wie wil spreken moet een knopje van zijn microfoon indrukken, er gaat dan aan de steel een rood lampje branden. Ik vermoed dat de camera’s hieraan gekoppeld zijn, want voor zover ik kon zien werden ze niet door een functionaris bediend.

Vóór de vergadering begon werden er veel handen geschud, ik zag veel collegiale goedmoedigheid. Bij elke zitplaats stond een feestelijk versierd tasje met daarin een kerstcadeautje.

De zitting werd om 15.30 geopend en strak geleid. Je kon merken dat Verbeek veel autoriteit heeft, de leden hielden zich zonder uitzondering goed aan het vergaderprotocol en onderwierpen zich gewillig aan de leiding van de voorzitter.

Wie zijn woordje wilde doen (Statenleden en Gedeputeerden) moest naar voren lopen en plaats nemen achter de katheder.

De leden spraken bijna niet vanaf hun eigen plek en ook de interruptiemicrofoon werd amper gebruikt.

Ik kreeg de indruk dat er al heel veel vooraf in commissies was voorgekookt, dat hier eigenlijk niet meer gedebatteerd werd en dat er ook geen besluitvorming plaatsvond. De stemming stond van tevoren al vast en hier werd een soort ritueel opgevoerd ten behoeve van de notulen en de pers.

Afgevaardigden brachten het standpunt van hun partij voor het voetlicht of gaven een stemverklaring.

Voor zover ik kon zien was er heel veel overeenstemming en waren er geen verrassingen.

Er werd veel waardering uitgesproken, behalve door de PVV. Een dame van deze partij hield een betoog waarin vooral veel geklaagd werd.

Geen vuurwerk dus, maar wel degelijke besluitvorming: bij elk onderwerp verzekerde de voorzitter zich ervan dat iedereen die iets wilde zeggen hier ook de kans toe kreeg.

Nederlandse polderpolitiek op zijn best!

 

Provinciale Staten:                 8.

 

 

 

In het Rijksmuseum Twenthe is een prachtige tentoonstelling te zien: Lief en Leed. Er is een prachtige serie meest 17^e -eeuwse schilderijen waarop  we tal van families zien, meestal in harmonieuze poses.
In werkelijkheid is er veel verdriet: er was een hoge kindersterfte, dus veel van de kinderen op de schilderijen leefden niet meer toen de schilderijen af waren of waren daarvoor al gestorven.
Hun beeltenis diende als herinnering voor de andere familieleden.

De rest van het gebodene kon mij niet erg bekoren. In een serie “schatkamers” exposeren hedendaagse kunstenaars hun werk en mochten een keuze maken uit het depot van RMT. Als verassing kan je dus tussen allerlei onbegrijpelijke rommel ineens een Breitner of Toorop ontwaren.

Op weg naar de Museumfabriek kom je door de wijk die in het jaar 2000 getroffen werd door een enorme ramp: de ontploffing van de vuurwerkfabriek.  Er vielen 23 doden (onder wie vier brandweermannen) en ongeveer 950 mensen raakten gewond.

200 woningen gingen verloren en ook omliggende bedrijven liepen grote schade op. Het RMT bleef behouden, maar werd ernstig beschadigd.

Een gebied van 42 hectare werd volledig verwoest. Het ziet er nu prachtig uit, het viel ons wel op dat er voornamelijk dure villa-achtige huizen waren gebouwd.

 

De Museumfabriek is geen simpel bouwsel, je raakt er al snel de weg kwijt.

We besteedden de meest tijd aan de tentoonstelling Dansen met de vijand, over Roosje Glaser die kans zag de tweede wereldoorlog te overleven. Ze werd verraden door een concurrent, die met lede ogen aanzag hoe haar dansschool het won van de zijne, mishandeld en op transport gesteld naar een concentratiekamp. Er werden medische experimenten op haar uitgevoerd en ze werd heel erg ziek, maar ze bleef leven. Na de oorlog vestigde ze zich in Zweden.

Er wordt een vrij lange documentaire getoond, gemaakt naar aanleiding van het boek dat haar neef over haar leven schreef. Indrukwekkend.

De rest van het museum is interessant, we mochten plaatsnemen in een huiskamer waarin achtereenvolgens middels projectie een aantal inwoners van Enschede aan het woord kwamen. Op het moment van hun verschijnen paste de woonkamer zich aan het nieuwe personage aan: er draaiden andere voorstellingen voor en ook de uitstalling in de kast veranderde.

Elders komt het textielverleden van Enschede ruimschoots aan bod.

Leuk museum, wel een beetje donker.

 

Lief en Leed:               8

Museumfabriek:         8

 

De meeste mensen die naar Almere verhuizen kiezen voor een ruime eengezinswoning in een van de bestaande stadsdelen.

Sinds kort is er ook woongelegenheid voor mensen die graag een grote lap grond hebben waar ze groene activiteiten op willen ontplooien.

In Oosterwold, een enorm groot gebied tussen Almere en Zeewolde mag je je eigen huis bouwen, vooropgesteld dat je woning niet meer oppervlakte beslaat dan 12% van je land. De rest mag gras zijn, of een bloemenveld, open water of je kunt er groente verbouwen.

De gemeente heeft gezorgd voor elektriciteit, water en glasvezelkabel.  Dat betekent dat jij (of het collectief waar je deel van uitmaakt) moet zorgen voor riolering en de wegen.

De huizen moeten een helofytenfilter hebben, waarin het afvalwater gezuiverd wordt voordat het geloosd wordt.

 

Het ligt voor de hand dat heel veel bewoners alternatieve energiebronnen hebben en ook in andere opzichten hun ecologische voetafdruk zo klein mogelijk houden.

We namen deel aan een excursie die door Groen Links Flevoland was georganiseerd en konden van dichtbij enkele projecten bekijken.

Projectontwikkelaars krijgen in Oosterwold geen kans, des te meer ruimte is er voor allerlei kleine projecten die vaak samenhangen met het wonen in een dergelijke gemeenschap.

Zo hoorden we het verhaal van Johan Smits, die fruitbomen kweekt. Hij heeft een mooi aanbod voor medebewoners van Oosterwold: hij legt een boomgaard aan op jouw land en onderhoudt die als hij gedurende vier jaar tussen de aanvankelijk nog piepkleine nieuwe boompjes zijn eigen fruitbomen mag laten opgroeien. Na vier jaar, als de bomen meer ruimte nodig hebben en fruit beginnen te produceren haalt hij die weg om ze te verkopen.

Zo kan hij met heel weinig investeringen zijn bedrijfje opbouwen.

 

Een andere bewoner heeft een uit de hand gelopen moestuin en ziet kans door zoveel mogelijk gebruik te maken van arbeidsextensieve methoden ieder jaar een rijke opbrengst te oogsten.

 

 

 

De excursie eindigde op een grote boerderij, waar stadsboeren biologisch boeren. Ze hebben grote plannen om ook een winkel op te zetten waar al het plaatselijk verbouwde voedsel kan worden verkocht. In hun prachtige stal (ze noemen het zelf hun koeienpaleis) is ook nog wat ruimte voor een startend houtbewerkingsbedrijfje.

Ook de hooischuur heeft antroposofische vormen en wordt de hooitempel genoemd.

Als je Oosterwold bezoekt word je meteen enthousiast van dit sympathieke en inspirerende initiatief. Je ruikt de geur van vers bouwhout en geniet van de bloemenzee.

We hoorden dat er heel veel belangstelling is voor de beschikbare kavels, die alle afmetingen kunnen hebben. De grondprijs is laag.

Hadden wij maar groene vingers…..