Als je vroeger wilde aangeven dat iemand op de laagste trap stond van de maatschappelijke ladder zei je dat hij putjesschepper was.
Bij toeval stuitte ik op Youtube op een serie filmpjes van wat het Australische equivalent moet zijn.
Deze man maakt het in orde als je riool verstopt is. Hij noemt zichzelf “drain addict”, vanwege de intelligente wijze waarop hij zijn werk benadert zou ik hem de suggestie aan de hand willen doen de titel drain brain aan te nemen.
We zien hem niet vaak met zijn gezicht in beeld, maar hij laat precies zien wat hij allemaal doet. Hij heeft een wat grove, ongeduldige motoriek: hij smijt nogal met de spullen en als hij van zijn bestelwagen naar de put loopt waar hij zijn ontstoppende werk moet doen zien we beurtelings links en rechts zijn handen in beeld verschijnen. Of hij oefent in het marcheren of een beetje leven in het saaie film-moment probeert te krijgen is onduidelijk.
We krijgen tot in detail de smerige aspecten van zijn werk te zien, gelukkig ontbreekt de geur-component.
Hij draagt werkhandschoenen, maar die lijken een beetje voor de vorm. Ze reiken maar tot zijn polsen en de rommel spat regelmatig over zijn hele arm heen.
Meestal draagt hij een korte broek en korte laarsjes, waarin ook regelmatig vloeistof terechtkomt.
Zijn techniek bestaat eruit dat hij een slang inbrengt (inderdaad dwars door de prut heen die uit de verstopte pijp is opgeborreld) met een spuitstuk erop. Hij zet dan de kraan open en door de speciale constructie duwt de slang zich steeds verder de ondergrondse pijp in, je kan zien dat de slang van de haspel afgewonden wordt.
Er ontstaat natuurlijk flink wat geborrel, de vieze prut komt aanvankelijk nog verder omhoog, maar op een gegeven moment is een doorbraak bereikt en zakt het peil weer.
Elke keer als hij ter plekke arriveert constateert hij welgemoed dat het gaat om een blocked drain. Eigenlijk weten we dat al, het is net of een onderwijzer iedere ochtend vaststelt: klas met kinderen! Of een huisarts: ziek persoon!
Hij gaat voortvarend aan het werk, met wat duw- en trekwerk probeert hij een doorgang voor de slang te forceren en niet zelden haalt hij met de slang ook een assortiment “wet wipes” of boomwortels omhoog.
Het komt regelmatig voor dat het smerige water over zijn gereedschap loopt, maar hier doet hij niet moeilijk over.
De rioolontstopper heeft ook altijd een plastic rat bij zich, die hij op een strategische plek posteert voor hij aan het werk gaat. Hij noemt hem liefdevol Ratty en geeft hem maïskorrels te eten waarvan hij steevast een aantal ongeschonden exemplaren aantreft.
In Australië eten ze kennelijk veel mais en verteren ze het slecht. Soms vindt hij ook vriendjes om met Ratty te spelen: een kakkerlak, grote spin of felgroene sprinkhaan.
Als de klus erop zit gooit hij alle vaste bestanddelen met zijn handen weer in het riool en spuit hij netjes de werkplek schoon.
Ik stel me voor dat hij dan lekker zijn boterhammetjes gaat oppeuzelen.
Waarom kijkt een mens naar dit soort dingen? (Het youtubekanaal heeft 100.000 volgers!). Ik zou het echt niet weten, misschien doordat er een zekere aantrekkingskracht uitgaat van probleemoplossing? Of uit blijdschap dat ik hier mijn brood niet mee hoef te verdienen?
Ik voeg geen linkje toe omdat jullie vast wel wat beters te doen hebben dan te kijken naar dit soort rioolverhalen……
De Gedächtniskirche maakte een grote indruk op mij. Er is denk ik geen beter symbool denkbaar voor de verschrikkingen van de tweede wereldoorlog.
Voetgangers moeten wachten als het rode mannetje zichtbaar is en kunnen gaan lopen bij groen licht. De meeset Berlijners houden zich hieraan.
Verder zagen we de Brandenburger Toren (en herinnerden ons de filmbeelden van een triomfantelijke Hitler die er onderdoor reed) en de Siegesaule. De gouden vleugels van de engel blonken in het zonlicht.
Het Checkpoint Charlie is inmiddels geheel overgenomen door de commercie. In een gigantische winkel worden allerlei souvenirs verkocht, je kunt ook stukjes van de Muur kopen. In een werkplaats zie ik twee jongens stukjes beton op kaartjes plakken.
Ik ben er niet achtergekomen waar je nu eigenlijk voor gewaarschuwd wordt.
Ik werd lid van de KLM-jeugdbrigade (ik weet niet meer of het echt zo heette) en ontving een verrassingspakket met daarin een paar prachtige posters, die jarenlang mijn jongenskamer gesierd hebben en een vreselijk mooie speld die ik tot mijn grote spijt al heel snel kwijt was.
Het Aviodome in Lelystad beschikt onder andere over een prachtige Constellation (koningin van de lucht) en er staat ook een Boeing 747. Wat is dat een gigantisch vliegtuig. Fascinerend.
Als luchtvaartafficionado en KLM-fan moest ik natuurlijk overgaan tot de aanschaf van Welcome Aboard!, een eeuw KLM.
Ik had gerekend op spannende verhalen, bijvoorbeeld over de eerste vlucht op Indië of de beroemde vlucht van de Uiver die deelnam aan een luchtrace naar Melbourne.
Er is een mooi raakpunt met mijn postzegelhobby: Christiaan de Moor ontwierp een fraaie postzegel met het portret van Albert Plesman (de grondlegger van de KLM) en ik kwam in het bezit van een bijzondere brief.
Deze is in 1946 naar het Central Post Office van New York gestuurd met het verzoek hem onmiddellijk te retourneren aan de afzender.
Ik las de twee kloeke boeken In Europa van Geert Mak destijds ademloos uit. Ik was bijzonder te spreken over zijn stijl en onderwerpkeuze en schreef er 
Inmiddels weet ik dat in seizoen 4 Diana haar opwachting zal maken (in de woorden van O’Connor leren we een andere kant van Charles kennen…) en we treffen Margaret Thatcher.
Ik kocht het boek, uiteraard bij Blackwell’s, die prachtige gigantische boekwinkel in Oxford.
Haar aandacht gaat vooral uit naar heel oude voorwerpen, zoals restanten van Romeins aardewerk.
De zegels die ik gevonden heb zijn onderdeel van een serie van zeven (ik heb er vijf), gemaakt door Marco Fontano in 1922.
Ze doen me sterk denken aan de mooie Nederlandse postzegels die Jan Toorop ontworpen heeft.
We mogen ook kijken in de ruimte waar in de zeventiger jaren munitie onschadelijk werd gemaakt: een gevaarlijk werkje waarbij men in aparte kamers werkte die via stalen luiken met elkaar verbonden waren.
We lopen om een ander onderdeel van het complex heen, een langgerekte bunker waarin Prins Bernhard ooit zijn olifantengeweren uitprobeerde. Tot slot zien we het mooi gerestaureerde poortgebouw.
Het museum is in de opbouwfase, (de bezoekersruimte is bijna klaar) en toont voorwerpen uit (vooral) de tweede wereldoorlog en diorama’s: heel knap geconstrueerde miniatuurvoorstellingen over episodes uit verschillende oorlogen: de eerste en tweede wereldoorlog, Vietnam, de koude oorlog en er is zelfs een minutieus nagebouwd Tiananmenplein, met de inmiddels wereldberoemde scene waarin een man een rij tanks tegenhoudt.
Het is heel interessant om getuige te mogen zijn van zo’n mooi initiatief en ik hoop dat Ben zijn jongensfantasie tot realiteit zal kunnen maken.
Dat duurde even, maar dat gaf niet want er was een lichtspektakel (een moderne variant op de vloeistofdia’s van weleer) en we hadden mondvoorraad bij ons (wat eigenlijk niet mocht).