Af en toe word je moedeloos van het aanbod op Netflix: slechte series met goedkope plots, ongeloofwaardige karakters en een rammelende verhaallijn.
Soms stuit je op een pareltje: de serie Unbelievable is sinds kort op Netflix te zien, ik vond hem fenomenaal.
We zien geweldige acteerprestaties (het lijkt er werkelijk op dat de acteurs geen rol spelen, maar puur zichzelf zijn), geen enkele overdrijving of sensatiezucht en een uiterst menselijke benadering.
Het verhaal is gebaseerd op gebeurtenissen die echt hebben plaats gevonden.
Een serieverkrachter die behalve bruut ook uiterst geraffineerd optreedt kan uiteindelijk gearresteerd worden dankzij voortreffelijk politiewerk en heel veel geduld en volharding.
We volgen de (juridische) weg die een van de slachtoffers moet bewandelen en worden geconfronteerd met een systeem dat aan alle kanten faalt.
Daarnaast zien we hoe twee politievrouwen zich vastbijten in de zaak en hoe ze zeer professioneel standhouden in een door mannen gedomineerde wereld.
De serie is geen moment gehaast, een zaak als deze vereist ontzettend veel geduld en het is onvermijdelijk dat af en toe een verkeerd pad wordt ingeslagen.
Er zijn geen sensationele plotwendingen of cliffhangers, er is slechts een heel zorgvuldig narratief waarin de karakters van de verschillende betrokkenen heel helder worden belicht.
Wat een geweldige serie. Ik raad iedereen aan deze snel te gaan zien.
Unbelievable 9 ½
Een gedenktegel met dankzegging herinnert hieraan. Toen ik een andere bezoeker trots vertelde dat ik deel uitmaakte van dit trotse geslacht bracht hij me ervan op de hoogte dat de dankzegging alleen bedoeld was voor de toenmalige Minnema’s. Altijd fijn om even op de feiten gewezen te worden.
Mata Hari werd geboren in Leeuwarden, we zagen haar geboortehuis en er staat een mooi beeldje.
Eurostar
Wat moet een mens veel meenemen als hij op reis gaat!
Ik lees de Guardian en sta versteld van de onverbloemde stellingname. Sommige mensen in Nederland zeggen dat het Journaal en kranten als de Volkskrant niet objectief zijn. Dat is een lachertje als je het vergelijkt met Engeland. De Guardian is heel kritisch over Boris Johnson (in schitterende cartoons wordt hij consequent afgebeeld met een blote-billenhoofd) en in de rechtse kranten wordt volop gescholden op Liberals en mensen die tegen de Brexit zijn (“Remoaners”).
Op een prachtig grasveld achter een van Oxford’s oudste Colleges zijn vijftig klapstoeltjes neergezet. In een heel simpel decor speelt de Oxford Shakespeare Company de sterren van de hemel. Ze brengen het toneelstuk Wuthering Heights naar de roman van Emily Brönte. Het prachtige Engels van de acteurs klinkt als muziek in mijn oren.
Ik krijg een rondleiding door de workshop van Phil, onze gastheer. Hij is meester-meubelmaker en vertelt dat hij nu in een fase van zijn carrière is waarin hij vooral geïnteresseerd is in de echte kunstzinnige aspecten van zijn werk. Hij neemt nog steeds opdrachten aan en maakt dan prachtige meubels (tafels, stoelen, kasten en zelfs hele keukens) maar spendeert de helft van zijn tijd aan het “spelen” met vormen en materialen.
Ik krijg van hem een kunstwerk cadeau waarmee je zelf eindeloze variaties kan maken.
Het is een intrigerende voorstelling, die niet zo een twee drie te duiden is. We zien een huiskamer(?) met daarin twee mannen waarvan er een door te blazen een vonkje doet opvlammen.
Hij is toegerust met schijfremmen: aan de linkerkant van de as zit een schijf met een diameter van een centimeter of vijftien. Als je remt klemmen de remschoentjes links en rechts zich samen waardoor de schijf vertraagd wordt en daarmee het hele wiel.
Regen kan ons niet deren: zelfs tijdens een onweersbui zitten we hoog en droog.
Het eerste paar bestaat uit Garrett en Ruth Jolly. Zij zijn inmiddels al vier jaar bezig met het bouwen van een houten zeilboot van 10 meter lang. Ze begonnen in Washington en toen de romp klaar was verplaatsten ze het project naar San Francisco.
De tewaterlating heeft inmiddels plaats gehad, op dit moment zijn ze bezig met de motor.
Mandolin Orange is de naam van een Amerikaans Folk duo, dat bestaat uit singer/songwriter Andrew Marlin en Emily Frantz. Hij speelt gitaar en banjo, maar voornamelijk de mandoline. Zij speelt viool en gitaar.
De woningbouwvereniging IJmere, eigenaar van het complex, besloot een origineel plan ten uitvoer te brengen: de woningen werden in redelijke staat teruggebracht, en vooral jongeren, studenten en kunstenaars werden uitgenodigd er te komen wonen. Ze mochten van het aanbod gebruikmaken op voorwaarde dat ze weer plaats zouden maken als er toch nieuwbouw zou komen.
Er ontstond een “creative community” en hiermee veranderde de sfeer in de wijk volkomen. Overlast en misdaad verdwenen bijna helemaal, de wijk bruist van activiteit en het is er weer fijn wonen.
Het huisje was een beach-hut en bevond zich op een vakantiepark van Roompot. Ik denk dat investeren in vakantieparken rentetechnisch erg slim is, want ze worden overal uit de grond gestampt.
Maar we konden nu wel van onze veranda afstappen en dan meteen zand tussen onze blote tenen krijgen!
Eenmaal aangekomen op het strand kon je twee kanten op, gelukkig was er in beide richtingen een strandpaviljoen, waar je heerlijk kan zitten lezen. Af en toe kijk je op uit je boek en ziet dan traag grote lelijke zeeschepen langskomen op weg naar de Westerschelde.
Ik stuiterde eens over de rand, maar viel niet op de grond omdat de muur zich gelukkig op 15 centimeter van de bedrand bevond. De slaapkamer was wat krap bemeten, er was behalve voor het bed geen plaats voor iets anders. Als je je wilde omkleden moest je de deur openzetten en voor de tas met kleren moesten we een plekje buiten de slaapkamer vinden.
