De Messiah van Händel

Ik kende de Messiah voornamelijk van de cd “The Young Messiah”. De prachtige muziek van Händel wordt hier door jonge zangers vlot en met behulp van moderne muziekinstrumenten ten gehore gebracht.

Gisteren zagen we de complete Messiah, uitgevoerd zoals Händel dat waarschijnlijk gewild zou hebben.

Het was erg mooi, het is natuurlijk sowieso al heerlijk om in het Concertgebouw van Amsterdam te zijn, te midden van zoveel andere goedbedoelende beschaafde zestigplussers.

Pieter Jan Leusink dirigeerde the Bach Choir & Orchestra, het was een perfecte voorstelling.

Als je urenlang getuige mag zijn van een uitvoering heb je veel tijd om te observeren:

• Leusink is een echte maestro. Hij neemt even de tijd vóórdat hij de trap afdaalt, het orkest en koor zitten al. De mensen klappen hard en lang terwijl we alleen nog maar het stemmen van de instrumenten hebben gehoord.
• De bovenkant van zijn hoofd is kaal, maar hij compenseert dit met een wit matje in zijn nek.
• Hij heeft een wonderlijke stijl van dirigeren. Hij gebruikt geen baton, maar maakt heel veel draaiende bewegingen met beide handen. Als er zoiets zou bestaan als een dirigeerarm (naar analogie met een muis- of tennisarm), dan zou hij die hebben. Hij zal wel heel veel calorieën verbranden, maar dat is niet te zien. Hij heeft een zeer omvangrijke buik.
  
• Zijn zoon, de tenor, is al net zo dik. Hij gaat vlak naast zijn vader staan (net als de andere solisten) en laat tijdens het zingen zijn handen genoeglijk op zijn embonpoint rusten.
• De solisten draaien zich af en toe om, om de toeschouwers die achter het orkest zitten te laten merken dat er ook voor hen muziek gemaakt wordt. Omdat ze zo dicht op Leusink staan krijgt die zo nu en dan de volle laag, wat een ruïneus effect op zijn trommelvliezen moet hebben, vooral als Andrew Slater, de bas, aan de beurt is.
  
• Deze komt met een zeer strijdlustige blik naar voren en stelt zich op als een van de vechtjassen in Game of Thrones. Zij solo’s zijn fantastisch. Ik ben vooral onder de indruk van zijn ademtechniek. Wat kan hij lang achter elkaar doorzingen zonder extra adem te halen!
• De mannen zijn uniform gekleed: een zwarte coltrui met hier overheen een zwart jasje. De vrouwen hebben elk een andere outfit. Een sopraan heeft een lange jurk met daaroverheen een kort bontjasje. De hoofdsopraan, Olga Zinovieva, heeft een prachtige blauwe jurk aan. Ze kan minder hard zingen dan haar collega, maar heeft dan ook een kleinere boezem.
  
• Ik kan er maar niet aan wennen: de countertenor heeft de stem van een vrouw. Je schrikt even als hij begint met zingen.
• Het is alsof een van de violistes straf heeft. Ze kijkt tegen de ruggen van de anderen aan, maar speelt volgens mij net zo mooi.
• Ik herken twee andere muzikanten van de vorige keer: als je naar de bewegingen van de bassiste kijkt lijkt het wel of ze haar instrument in tweeën wil zagen, haar strijkstok heeft veel weg van een grote metaalzaag. Een voluptueuze muzikante beukt met veel enthousiasme op haar pauken, maar heeft niet zoveel te doen, net zomin als de trompettist die heel lang werkloos met de trompet tussen zijn benen zit te wachten. Hij mag pas in actie komen bij het Hallelujah.
• Ze komen op aandringen van het applaudisserende publiek (wat krijg je daar een zere handen van) nog even terug en zingen nogmaals de mooiste passage: het Hallelujah, waarin de vrouwen elke keer weer een beetje hoger zingen, net als in You can’t always get what you wanted van de Stones. Ze nemen niet hun oude plaats in, maar komen aan de rand van het podium staan, nog een beetje dichter bij ons!
  
• Dan is het klaar en stroomt het oude gebouw leeg. De mensen zijn gelukkig gedisciplineerd, want de gangen en trappen zijn niet ruim. Sneller dan je dacht heb je je jas weer uit de garderobe gehaald en sta je buiten op het mistige museumplein waar zich ineens ter ere van het kerstfeest een ijsbaan en een namaak magere brug bevinden. Wel allemaal heel mooi verlicht.
• Onze wandeling naar restaurant Kantjil (waar je onwaarschijnlijk lekker Indisch kan eten) wordt bemoeilijkt door het achterlijk hoge aantal toeristen dat zich volstrekt willekeurig over voet- en fietspaden beweegt. Bij de eetgelegenheid aangekomen blijkt dat er geen tafeltje voor ons beschikbaar is. Dan maar naar de snackbar.

De Messiah van Händel:                                                                            8

Eén patat, een bamischijf en een pikanto met satésaus:                     6½