Een van de lezers van mijn blog vertelde me dat mijn stukje over mooi afspel in bridge haar deed denken aan de aflevering “Stiften” van Jiskefet.
In deze schitterende episode wil Edgar leren hoe je het spel stiften moet spelen. Jos wil het hem wel leren.
Dan volgt een geweldige scene waarin Edgar doet alsof hij de krankzinnige uitleg begrijpt en en passant honderden guldens lichter wordt gemaakt.
Storm komt binnen, neemt elke twijfel of het hier wel om een gerenommeerd spel gaat weg (“Ah, jullie zijn aan het stiften!”) en geeft zogenaamd nuttige tips.
Ik kon er destijds geen genoeg van krijgen, vooral de steeds terugkerende gimmicks: de onbetaalbare juffrouw Jannie, Storms leger-verleden, de inhoud van de lunchbox en natuurlijk de mop waarmee Jos elke aflevering opende vond ik heerlijk.
Ik stond op de tramhalte, naast me stond een ontzettend lelijke vrouw met een papegaai op haar schouder. Ze zei: “Als jij kan raden welk dier dit is mag je met me naar bed”. Ik antwoordde: “Een olifant!”, “Nou”, zegt ze, “dat reken ik ook goed”.
In één aflevering lijkt Edgar een keer de overhand te hebben, (hij delft altijd het onderspit omdat hij er graag bij wil horen maar nooit goed begrijpt hoe hij dat moet aanpakken) als blijkt dat hij meer verstand van korfbal heeft dan Storm.
Hij paradeert rond in zijn piepkleine strakke korfbalscheidsrechterpakje en leert Storm het verschil tussen basketbal en korfbal, maar is op het eind toch weer de sigaar. “Dat mag dus niet”.
Ik kon Debiteuren Crediteuren vooral ook zo waarderen omdat ik heel veel uitzendbaantjes heb gehad waar ik op een kantoor moest werken dat heel veel leek op dat van de televisieserie. De rituelen van de krant die opengeslagen werd en het oeverloze geklets kwamen me zeer bekend voor. Ik herinner me uit die tijd vooral het veelvuldige geklaag over profiteurs die in de WW zaten en die de hele dag geen klap uitvoerden. Dit kwam uit de mond van mensen die zelf niet veel meer deden dan papieren heen en weer schuiven en ouwehoeren.
Het is overduidelijk dat Jiskefet schatplichtig is aan Monty Python, het absurdisme is nooit ver weg.
Dan zijn er nog de dames, die bij een onbestemde organisatie werken. Zij verlenen telefonisch hulp aan mensen die in de problemen zitten, zoals de arme vakantiegast die in zijn Engelse hotel te horen heeft gekregen dat hij ham and eggs als ontbijt zal krijgen.
Ten slotte de ijzersterke aflevering waarin de eigenares van een chique boekwinkel verblijd wordt met het bezoek van een bijzonder klant. Griezelig, zoals Michiel Romeijn een Amsterdamse proleet kan neerzetten terwijl Kees Prins zijn debiel grijnzende sidekick speelt. Open einde.
Jiskefet was niet altijd even sterk (ik heb niet zoveel met de lullo’s), maar staat in vergelijking met wat vandaag de dag voor Nederlands amusement moet doorgaan nog steeds eenzaam aan de top.
Jiskefet: 9
2 reacties