Ik woon op ongeveer 50 meter van de spoorlijn Weesp-Lelystad.
Er zal s
teeds meer treinverkeer op deze lijn plaatsvinden, reden voor de NS om een groot geluidsisolatieproject te starten. Over de gehele lengte van de spoorlijn worden links en rechts geluidsschermen aangebracht, die het lawaai van passerende treinen grotendeels moeten tegenhouden.
Toen ik zag wat hier allemaal bij komt kijken dacht ik aanvankelijk dat Prorail een extra spoor naast de bestaande twee aanbracht.
De constructie bestaat uit draadschermen, waartussen stenen zijn gestort. Hierbovenop staat een gedeelte dat van glas is.
Ik klaag niet: de schermen zijn niet lelijk, de arbeiders ruimen alle rommel op en brengen alles na het werk weer in de oorspronkelijk staat terug.
Ik ben wel erg verbaasd: zoveel moeite, zoveel werk voor een beetje minder lawaai!
Het is natuurlijk zo dat er meer treinen langsrijden dan vroeger, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik volstrekt geen last heb van het geluid van een passerende trein. Ik vind treinen mooi, je kunt er gerieflijk mee reizen en ze zijn milieuvriendelijk. Dat ze geluid produceren neem ik voor lief.
Het kan zijn dat mensen die dichter op het spoor wonen meer last hebben dan ik.
Het is fascinerend om te zien hoe zo’n project wordt aangepakt. Er wordt nu al maandenlang (misschien nog wel veel langer) gewerkt, de spoorlijn is meerdere keren afgesloten (passagiers moesten met bussen) grote hoeveelheden materiaal zijn verplaatst en extra funderingen aangebracht. Het werk nadert zijn voltooiing.
Ik heb alles met interesse gevolgd, een aantal dingen viel me op:
- Kosten noch moeite worden gespaard. Er stonden al lage geluidsschermen, die zijn allemaal weggehaald.
Op viaducten en bruggen zijn ook schermen aangebracht, dit vergde speciale aanpassingen omdat ze hier niet naast het spoor konden worden gezet. Waar nodig worden speciale toegangen gecreëerd voor het zware materiaal (en later weer weggehaald). - De geluidsschermen zijn niet overal identiek: hier en daar zijn ze lager. Je zou denken dat dit te maken heeft met de bebouwing, maar ik kan geen patroon ontdekken.
- Het is opvallend dat men ervoor gekozen heeft het werk in meerdere “gangen” in te delen: het is niet zo dat alles meter voor meter in orde wordt gemaakt, werkploegen gaan iedere keer weer het hele traject langs totdat het uiteindelijk helemaal klaar is. Dat ziet er niet altijd even efficiënt uit.
- Veiligheid voor alles! Het werk is voortdurend afgeschermd door een kilometerslang hek.
Tot mijn grote verbazing is er om de vijftig meter een deur aangebracht in het geluidsscherm, op deze plek leidt een speciaal op maat gemaakte betonnen trap naar beneden. Daar is weer een deur.
De bedoeling hiervan is, dat als reizigers de trein hebben verlatende, ze moeten kunnen wegkomen van het spoor. Maar zoveel uitgangen! En hoe zat dat vroeger? Toen moesten de mensen zich kennelijk maar gewoon van het talud laten afglijden!
- Al deze moeite is gedaan voor het geval dat zich ergens een noodsituatie voordoet. De kans dat er werkelijk gebruik gemaakt moet worden van deze nooduitgangen is heel gering.
Men heeft overal aan gedacht: er zit zelfs een dranger op de deur, zodat deze niet blijft openstaan…
- Dit alles moet erg veel geld gekost hebben, wie zou de kosten-batenanalyse hebben gemaakt?
Af en toe gebruikt een machinist zijn imposante toeter. Op dat moment realiseer ik me dat er een trein langskomt. Ik had hem anders niet gehoord …
Zouden de mensen die in de aanvliegroute van Schiphol wonen jaloers op ons zijn?
Ik woon in Almere langs het spoor. Dezelfde geluidswal. Ik heb na het plaatsen zelfs meer last van de treinen.
Het is nu een soort geluids koker.
De trein verplaatst veel lucht en die ervaar ik als een bulderend lijkt op onweer geluid.
Elke trein hoor ik nu door mijn hoofd en dat had ik voor de schermen niet.
Ik ben zeker niet blij met deze geluids wallen.
Het had eerlijker geweest als ProRail ons ook had geholpen met onze huizen isoleren. Speciale luchtroosters end.