Op de club

Toen ik begon met het verzamelen van mooie postzegels had ik niet het idee dat ik op mijn plaats zou zijn op een vereniging. Ik wist niet eens of er wel een was in mijn stad en stelde me voor dat die dan zou bestaan uit anderhalf lid met een gemiddelde leeftijd van 80 jaar.

 

Via mijn neef kwam ik erachter dat er inderdaad een club is in Almere en dat het ledenaantal behoorlijk groot is.

Ik ging een middagje met hem mee om te zegelen, besloot lid te worden en maakte kennis met de voorzitter die me vertelde hoe het er op de club aan toe gaat. Inmiddels heb ik ook een clubavond meegemaakt in een buurthuis, het was behoorlijk druk.

Mijn aanname met betrekking tot de leeftijd bleek wel ongeveer te kloppen, er was niemand onder de 60 en de leden zijn bijna allemaal man.

We mochten aan lange tafels in boeken snuffelen, als er iets van onze gading bijzat mochten we het meenemen voor de prijs van 5 of 10 cent per zegel.

De stoelen in het buurthuis kwamen waarschijnlijk uit Japan, waar de mensen klein van stuk zijn, want een man met een stevige basis komt klem te zitten tussen de leuningen.

Aan mijn tafel zat een aantal mannen die meer belangstelling voor een uitgebreid gesprek leken te hebben dan voor postzegels. Hun conversatie herinnerde me eraan dat een kwart van de Nederlanders op Wilders heeft gestemd (in Almere is dat percentage nog hoger).

Er werden in rap tempo 200 kavels geveild, ik legde beslag op een sigarendoosje Duitsland en een album met oude Cinderella’s (postzegels die bestemd waren voor reclame/propaganda doeleinden en niet gebruikt werden als frankering). Ik moest €7, betalen, een bedrag dat niet in verhouding staat tot de bedragen die ik uitgeef via Catawiki.

Het is of de tijd stil gestaan heeft: het bieden gaat met stuivers en dubbeltjes en ik denk niet dat iemand deze avond meer dan 10 euro heeft uitgegeven.

Een gedeelte van mijn oogst.

 

Zoals altijd het geval is bij verenigingen is ook op deze club de inzet van vrijwilligers onmisbaar. De vriendelijke voorzitter houdt de boel een beetje bij elkaar. Hij wordt bijgestaan door de penningmeester en andere bestuursleden. Twee dames zien er streng maar rechtvaardig op toe dat iedereen zich aan de regels houdt.

 

Ik heb begrepen dat ik binnenkort van een collega-lid een stapel “rondzendboekjes” krijg thuisbezorgd. Ik mag daarin rondneuzen en er uithalen wat ik wil hebben. Ik moet dan wel met behulp van een stempeltje aangeven dat ik de nieuwe eigenaar ben en later afrekenen. Als ik klaar ben moet ik ze naar de volgende deelnemer brengen.

 

Ik ben er inmiddels wel achter dat het best lastig is iets van mijn gading te vinden. Als ik iets meeneem moet het natuurlijk in mijn collectie passen. (Ik zoek alleen “klassieke” zegels, want ik vind alles wat na pakweg 1940 gemaakt is erg lelijk).

Verreweg het meeste materiaal dat ik langs heb zien komen is van na die datum.
Maar ja, dat houdt de spanning er natuurlijk wel in.

 

Heeft iemand misschien nog een stempelkussen voor mij?