Roltrap

Ik had natuurlijk het advies van mijn vrouw moeten opvolgen: gebruik de fietsenstalling.

Ik moest naar een politiek café in de stad. Het bevond zich op een hoger gelegen deel van het winkelcentrum, te bereiken met een roltrap.

Het was al aardig donker en ik wilde op tijd zijn. Dus duwde ik mijn fiets de roltrap op en stapte er zelf achteraan.

Als ik 40 jaar jonger was geweest in het bezit van een gewone fiets zou de operatie wellicht geslaagd zijn. 

Nu werd ik door het gewicht van mijn zware elektrische fiets (die natuurlijk gehoorzaamde aan de zwaartekracht)  pardoes achterover gedrukt. Daar lag ik met mijn hoofd naar beneden op de roltrap met mijn fiets half bovenop me. Wie wordt er nu overreden door zijn eigen fiets?

Als de roltrap mij en m’n fiets nu met gezwinde spoed naar boven had gebracht zouden we daar wellicht zijn uitgespuugd, maar ik bleef min of meer stationair terwijl de bewegende treden happen namen uit mijn jas. Ik kon geen houvast krijgen, de rubberen leuning zat te hoog en de wanden waren glad.

Toen voelde ik ineens handen onder mijn oksels en werden fiets en ik wel naar boven getransporteerd. Met veel lawaai bereikte mijn mooie fiets het eindpunt daarna ik. Ik kon mijn barmhartige Samaritaan, een arbeidsmigrant met een peuk in zijn mond voorlopig niet bedanken omdat  ik het even te druk had met mijn ademhaling. 

Wat een geluk dat hij me hielp. Hij klopte me een beetje af en ging toen zijn fiets halen waarmee hij even later via de roltrap weer verscheen. Hij wel.

Ik heb geluk gehad na mijn stommiteit. Er waren niet veel voorbijgangers, wat zou er gebeurd zijn als mijn weldoener niet net in de buurt was geweest?

Vanaf deze plaats mijn heel hartelijke dank voor deze redder in de nood!

Zuiver op adrenaline heb ik naar huis terug kunnen fietsen.

Op aandringen van onze fantastische ex-buurvrouw, vriendin en familieverpleegkundige Carolina kon ik de volgende dag terecht bij de huisarts. Die drukte op alle botten in mijn rug en kwam tot de conclusie dat ik waarschijnlijk een gekneusde rib had.

Dit manifesteert zich door een forse pijnscheut bij bijna iedere beweging die ik maak. Mijn lichaam reageert door onmiddellijk volledig te verstrakken, wat ook niet echt helpt.

Ik kan niet goed zitten of liggen. Uit bed komen of een plas doen is een pijnlijke, langzame onderneming waar ik heel moe van word en erg van moet zweten.

Genezing zal drie weken vergen….

Steekt bij al deze ellende misschien ook mijn persoonlijke Spook de kop op? Hij laat zich niet altijd tegenhouden door de hoge dosis antidepressiva die ik slik, vooral in tijden van zorg en tegenslag. Zorgen maakte ik mij al langer, met name over de Oekraïne, Gaza en Trump en mijn roltrapavontuur en lichamelijk ongemak kunnen we wel onder de noemer tegenslag scharen.

Vandaag viert mijn vrouw haar verjaardag, ze had zich dit waarschijnlijk een beetje anders voorgesteld. Gelukkig had ik de cadeautjes al wel in huis, maar ik heb ze jammer genoeg niet mooi kunnen inpakken.

Wat leren we hiervan?

• ga nooit met je fiets de roltrap op
• Arbeidsmigranten zijn fantastische mensen
• Het is helemaal niet erg om er ’s nachts even uit te moeten. Fluitje van een cent zonder gekneusde rib
• Wees erg blij als je een liefhebbende echtgenote hebt
• Verpleegkundigen en aardige huisartsen zijn top.
• Angststoornis/depressie is klote