Tijdens de verkiezingscampagne gingen we van deur tot deur om naar de kiezers te luisteren.
In Almere betekende dat meestal dat je geconfronteerd werd met heel boze en ontevreden mensen. Ze grepen de kans aan om alles wat hen niet zinde eruit te gooien.
Het ging hier niet zelden om oud-Amsterdammers. Het is een bekend feit dat veel mensen de hoofdstad teleurgesteld verlaten hebben om hun leven voort te zetten in een van de omringende gemeentes.
Daar brengen ze hun tijd door met voornamelijk klagen.
Het doet je de vraag stellen: waar is de humor gebleven?
Je kunt dan niet om de voortreffelijke tijdloze sketch van Wim Sonneveld heen, geschreven door Carmiggelt. Hij stelt dezelfde vraag, maar laat hem opwerpen door een aangeschoten Amsterdammer die zelf over een omstreden gevoel voor humor beschikt.
Af en toe brengt dat hem in moeilijkheden: “Evengoed lag ik om half elf ’s ochtends bijna te matten in de Ferdinand Bol.”
Ik vermoed dat veel mensen zo teleurgesteld zijn dat de vrolijke zijde van het leven uit het zicht verdwenen is.
Maar af en toe krijg je toch weer een glimp te zien van de Amsterdamse aanvechting om ad rem te reageren als jij degene bent die een grapje maakt.
Ik kan het vaak niet laten, ik ben immers ook een Mokummer van geboorte, en word vaak beloond met een snedig antwoord als ik hun een beetje plaag of uitdaag.
Op zo’n moment realiseer je je dat veel mensen eigenlijk grote behoefte hebben aan wat lichtheid in het bestaan. Te vaak schuifelen mensen met een chagrijnige blik in de ogen langs elkaar heen en hebben ze gedurende de hele dag geen enkel contact met een medemens.
Nu is het een bijzonder prettige omstandigheid dat ik vaak heel grappig kan zijn. Dat is althans mijn eigen opvatting, het komt voor dat anderen die niet delen. Die hebben dus geen gevoel voor humor.
Als ik mijn griepprik ga halen laat ik veel mensen van mijn grapjes profiteren: ik vertel het meisje dat ons verwelkomt dat ik een heel bijzondere brief heb gekregen en krijg als antwoord dat de mijne inderdaad de mooiste van de dag is terwijl ze hem op de grote stapel legt. Een meneer die nog aan de beurt moet komen en die ik verteld heb dat de prikken in het eerste kamertje het lekkerst zijn geeft me snedig antwoord door te zeggen dat hij er dan drie wil.
Het echtpaar tegen wie ik zeg dat ze “zukke naalden” hebben, terwijl ik mijn vingers twee centimeter uit elkaar houd reageert wat schrikachtig. Geen Amsterdammers.
Tijdens een werkbezoek komt er zoveel grappig commentaar bij me boven dat ik me een beetje moet inhouden. Niet alleen loop ik het risico het imago van het lolligste Statenlid te krijgen, ik word ook niet altijd goed begrepen. Men gaat dan heel serieus in op wat ik als een grapje beschouwde, wat nogal pijnlijk is.
(We kijken naar een maquette waarop twee circuits zijn te zien: een klein circuit waarop de politie moet oefenen en een veel groter -in de bochten schuinopgaand!-, dat door de Rijksdienst voor het Wegverkeer wordt gebruikt voor testritten. Ik buig me over de maquette en merk op dat er geen weggetje is tussen de twee circuits, terwijl de agenten toch vast af en toe wel lekker hard willen gaan op de veel langere baan. De inleider antwoordt bloedserieus dat het hier een schaalmodel betreft en dat niet alle details kloppen. Ik had nog willen zeggen dat ik er blij om was dat de politie ook op het grote circuit mag, dat je anders de hele tijd met een zooitje ontevreden dienders zat. Maar ik deed dat maar niet…).
Soms ontsnapt mij een plagerijtje dat ik misschien beter voor me had kunnen houden.
Het is namelijk zo dat niet iedereen doorheeft dat het om een plaagstootje gaat.
(De ITC-medewerker geeft het gerepareerde tablet terug aan een collega van Ja21 wiens ideeën volstrekt niet stroken met die van mij. “Hij functioneert weer helemaal naar behoren”, zegt hij. Voor ik er erg in heb ontglipt mij: “Mooi, nu alleen jij nog, Kees”).
Sedertdien kijkt Kees me altijd nijdig aan. Duidelijk ook geen Amsterdammer.
Waar komt Theo Maassen eigenlijk vandaan?