Vaarwel Siebe

Op woensdag 23 februari overleed mijn vriend Siebe. Hij is maar 62 jaar geworden.

Siebe en ik waren beiden directeur van een basisschool in Almere. De collega’s van andere scholen hadden het meestal te druk met hun eigen school om goed contact te houden met hun mededirecteuren, dit gold niet voor Siebe. Hij was vriendelijk, geïnteresseerd en altijd bereid te helpen.

Tijdens een werkbezoek aan Stockholm ontstond onze vriendschap: we konden beiden het onderwijstheoretisch concept dat ons helemaal naar Zweden bracht behoorlijk relativeren en genoten vooral van de toeristische aspecten van ons uitstapje. We maakten een lange wandeling door de Gamla Stan en raakten diep onder de indruk van het eeuwenoude oorlogsschip de Wasa dat boven water was gehaald en verbluffend goed geconserveerd.

Terug in Almere gingen we regelmatig bij elkaar op bezoek en ondernamen we ook vaak uitstapjes. We hadden beiden een museumjaarkaart en maakten hier veelvuldig gebruik van.

We bezochten vaak twee musea op een dag en als het aan Siebe had gelegen hadden we er nog wel eentje bij kunnen pakken. Een van ons had boterhammen gesmeerd, we zochten altijd een leuk bankje op om die op te eten.

Hij stelde regelmatig voor de auto te laten staan en had er geen enkele moeite mee flinke afstanden te voet af te leggen. Zijn tempo lag dan altijd net wat hoger dan het mijne..

In de auto vertelde Siebe uitgebreid over zijn familie, memoreerde hij zijn agrarische roots (hij deed altijd net alsof ik ook een Fries was) en gaf hij een inkijkje in al zijn vrijwilligerswerk.

Dat strekte zich uit van de coördinatie van het oliebollenbakken ten behoeve van een goed doel tot het secretarisschap van de vereniging voor mensen met een bipolaire stoornis, de ziekte waaraan hij zelf ook leed.

Het kwam weleens voor dat Siebe behoorlijk hypomaan was en in dat geval was de wereld niet groot genoeg voor al zijn woorden en plannen. Het was dan wel eens moeilijk er zelf iets tussen te krijgen, maar Siebes aimabele persoonlijkheid maakte veel goed.

Zijn vrouw Jenneke kon hier wonderwel mee omgaan, misschien speelde het ook wel een rol dat ze zelden te maken had met de depressies die bij andere patiënten vaak na een manische episode de kop op steken. Bij mijn weten is Siebe nooit depressief geweest.

 

Op de rouwkaart staat dat Siebe zijn leven ten volle heeft geleefd. Dat is zeker waar, maar dit is vooral mogelijk geweest door de enorme steun die hij van Jenneke kreeg. Zij hadden een bijzonder harmonieus huwelijk en ze heeft hem altijd door dik en dun gesteund.
Niet lang geleden heeft ze ervoor gezorgd dat Siebe een lintje kreeg dat hem door de burgemeester van Dronten werd opgespeld. Ik denk dat geen enkele geridderde meer van zijn onderscheiding heeft genoten dan Siebe. Ik ben zelf niet zo van de koninklijke onderscheidingen maar deze was volkomen terecht.

 

Siebe, lieve Siebe, is geveld door een smerige ziekte die hij heel lang op afstand heeft weten te houden maar die hem uiteindelijk toch te pakken kreeg.

Maar hij heeft een stempel gedrukt op het leven van alle mensen die hem kenden en die van hem hielden.

 

“Ha Martinus” riep hij altijd als we belden. Wat zal ik hem missen.

Vaarwel Siebe.

 

Siebe Haagsma met zijn vrouw Jenneke en kinderen Mineke en Jelbert