All the king’s daughters

Dochters

Als mijn zoons weer eens te luidruchtig of te wild waren verzuchtte ik vaak: “Ik wilde dat ik twee dochters had, met brilletjes”. Die zouden dan altijd stil onder de trap een boek zitten te lezen, niemand had last van ze.

Deze onrealistische voorstelling van zaken was ontstaan na het bezoek van een bevriend echtpaar met hun twee dochtertjes. Hoe ze zich precies gedroegen weet ik niet meer, maar ze maakten in ieder geval een stuk minder lawaai dan mijn zoons.

Ik zal hoogstwaarschijnlijk nooit meer het genoegen smaken me vader te mogen noemen van een meisje, hieraan liggen biologische beperkingen ten grondslag.

Afgelopen zomer ontmoetten we op Terschelling twee meisjes die onze dochters hadden kunnen zijn, omdat ze mooi, grappig, muzikaal en intelligent zijn.
Ze heten Nina en Laura Philips, ze zijn een zingende tweeling die optreedt onder de naam All the King’s Daughters (nog een verwijzing naar mijn vaderschap).

Ik had ze al eens gezien bij De Wereld Draait Door, wat ik me vooral herinnerde waren hun woeste ongekamde bossen haar en hun enthousiasme, ze maakten vrolijke sprongetjes tijdens het zingen.
Toen ik ontdekte dat ze zouden optreden tijdens ons vakantiebezoek aan Terschelling moest ik er natuurlijk naartoe.

Het fijne van Terschelling is, dat alles kleinschalig is. Ik had me vaag een voorstelling gemaakt van een podium-optreden, waarnaar we vanuit de verte zouden kunnen kijken. In werkelijkheid stonden ze maar een meter van me af en kon ik gewoon na afloop een praatje met ze maken! Andere gasten gingen gewoon door met eten, maar ik gaf hen natuurlijk mijn volledige aandacht!

Ik houd zielsveel van mijn zoons, maar o, stel je voor dat het mijn dochters waren: wat zou ik trots op hen zijn geweest!

Hun mooiste nummer is Lonesome Man,  ze hebben inmiddels ook een cd’tje uitgebracht.