Het is nog altijd heel vermakelijk om stukjes van de programma’s van van Kooten en de Bie te zien, hoewel het waarschijnlijk op een teleurstelling zou uitdraaien als je het hele programma in de oorspronkelijke vorm zou zien: te traag, hier en daar wat voorspelbaar.
Mijn favoriete types zijn Cor van der Laak (“Ze kennen me wel”) en de vieze man.
Ik las van Kootens nieuwste boek: Leve het welwezen.
De Bolcom-omschrijving:
Voor Leve het welwezen zette Van Kooten zich aan een selectie van de naar zijn smaak leukste internationale cartoons. Maar op 22 augustus 2014 doorkruiste een zware hartaanval zijn werk aan deze derde humorbundel, waardoor het boek van karakter veranderde. Leve het welwezen speelt zich nu voor een groot deel af in het ziekenhuis, waar de schrijver op hilarische wijze in conflict raakt met een medehartpatiënt, die, wat getekende moppen betreft, een erbarmelijk gevoel voor humor blijkt te hebben.
Hij vervlecht knap zijn oorspronkelijke onderwerp (cartoons) met zijn eigen belevenissen. Ik herken daar veel in, vooral de manier waarop hij weigert toe te geven aan het feit dat er waarschijnlijk iets behoorlijk mis is met zijn lichaam. Hij schrijft ook grappig en herkenbaar over zijn verblijf in het ziekenhuis.
Zijn eigenlijke onderwerp komt er wat bekaaid af. Misschien is dat helemaal niet zo erg. Je moet naar cartoons kijken en er niet over lezen.
Did someone in here buzz?
Van Kootens smaak is niet helemaal de mijne: ik vind zijn keus wat oubollig en ik snap er niets van dat hij Gummbah leuk vindt.
Lang geleden knipte ik een plaatje uit van een voor mij onbekende cartoonist. Op de een of andere manier had hij precies getroffen wat mij vaak opviel bij oudere heren: hoe ze de fantasie met de grond gelijk kunnen maken en het enthousiasme daarmee de nek omdraaien. Ik kwam er nu achter dat de tekenaar Saul Steinberg heet. Hij komt voor in het boek.
Gelukkig staat mijn held er ook in: Sempé. Toen ik op vakantie was in Frankrijk (ik was 16 jaar) kreeg je zegeltjes bij de benzine. Daar mocht je boekjes voor uitzoeken op het benzinestation. Ik koos geen romans, want mijn Frans stelde niets voor. Hier vond ik Sempé, die prachtig tekende en feilloos de heel gewone dingen van het leven een grappige draai gaf. De paar woorden die hij hiervoor naast zijn tekeningen nodig had kon ik wel begrijpen.
Later gebruikte ik zijn tekeningen in mijn NT2-lessen. De cursisten vonden het heerlijk oefenmateriaal: ze begrepen de getekende situaties meteen en probeerden er Nederlandse zinnetjes bij te maken.
De verleiding is groot een hele serie op te nemen, maar het is beter als je zelf op zoek gaat.
Nog eentje dan, om te laten zien dat hij niet alleen grappig is maar ook heel mooi kan tekenen.
Van Kooten: 7
Sempé: 10