Regelmatig klinkt in het steegje naast ons huis het geluid van roffelende kicksen.
De buurjongetjes zijn op weg naar het voetbalveld in het park tegenover ons huis.
Dit veld is er nog niet zo lang, het is een voorbeeld van geslaagd gemeentelijk beleid. Het wordt vanaf het moment dat het opgeleverd werd intensief gebruikt door heel veel kinderen uit de buurt. Er wordt meestal gevoetbald, maar er zijn ook baskets.
De buurjongetjes zijn goed toegerust. Ze dragen allemaal een felgekleurd voetbaltenue met op de rug Ronaldo of Romario. Dit zijn hun grote voorbeelden.
Een van hen heeft altijd een paar overmaatse handschoenen aan, hij is de keeper.
Als ze de straat zijn overgestoken hoor je het geluid van hun noppen niet meer, ze zijn op het gras aangeland en lopen nu groot risico in een verse drol te stappen.
Parallel aan de straat loopt namelijk een schelpenpaadje, dat hondenbezitters gebruiken om een rondje met hun huisdier te maken.
Ze stoppen regelmatig en terwijl hun viervoeter krampachtig gehurkt zijn ontlasting naar buiten perst kijken ze vaag in de lucht alsof ze niets te maken hebben met het poepende wezen aan de andere kant van de riem.
Bello heeft soms constipatie. Hij doet dan met zijn achterwerk nog steeds in de poepstand enkele pasjes, kennelijk in de overtuiging dat voorwaartse beweging een gunstig effect heeft op de uitdrijving.
Ik snap dat de voetballertjes geen oog hebben voor de boodschappen die in het gras zijn achtergelaten. Na een lange dag op school zijn ze eindelijk vrij en willen graag met hun spel beginnen. Maar straks hebben ze stront aan de knikker…
Toen het park werd aangelegd plaatste de gemeente een bord: verboden voor honden. Het is een belachelijk klein bord, dat bevestigd is aan een paal die bestemd is voor verkeersborden met een normaal formaat.
Dit bord wordt volslagen genegeerd.
De baasjes hebben ongetwijfeld schijt aan alle gebodsbepalingen, maar in dit geval is het niet uitgesloten dat hondenuitlaters uit de positionering van het bord afleiden dat ze niet in overtreding zijn als ze hun hond langs het pad zijn behoefte laten doen.
Het bord staat namelijk niet bij het pad, maar iets verder op het grasveld. Je zou de conclusie kunnen trekken dat er geen honden op het grasveld mogen, maar wel op het pad dat erlangs loopt.
Het lijkt erop dat hier sprake is van een nobel streven, dat in de praktijk totaal niet werkt: de kinderen moeten om het veld te bereiken allemaal over het poepomzoomde pad en trappen dus regelmatig in de uitwerpselen.
(Ik koos voor verdroogde exemplaren, had geen zin met mijn camera vlak boven een vers product te hangen).
Als het donker wordt komen de kinderen met de bal onder de arm terug, het avondeten is klaar.
Ze moeten dan weer het pad oversteken en trappen misschien weer in de poep. Je mag hopen dat ze hun kicksen bij de deur uit doen, want als ze ze aanhouden zal er naast de lekkere etensgeur ook nog wat anders te ruiken zijn in huize Renaldo.
Gemeente Almere
Aanleg speelveld voor de kinderen: 8
Beleid mbt poepende honden: 1